Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 22 października 1996 r., sygn. III AZP 3/96
Sąd Najwyższy z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej w sprawie ze skargi Ryszarda R. na decyzję Naczelnego Dyrektora Zachodniej DOKP w P. z dnia 7 września 1994 r. Nr BOS 4-110/9/94 w przedmiocie rozwiązania stosunku służbowego po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez skład pięciu sędziów Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 26 kwietnia 1996 r. III ARN 83/95 składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego:
„Czy mianowanemu pracownikowi kolejowemu w sprawie rozwiązania stosunku pracy przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję kierownika jednostki nadrzędnej nad jednostką organizacyjną zatrudniającą pracownika wydaną na podstawie § 46 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników kolejowych (Tekst jednolity: Dz.U. 1993 r. Nr 98, poz. 449)?”
podjął następującą uchwałę:
Mianowanemu pracownikowi kolejowemu w sprawie rozwiązania stosunku pracy przysługuje odwołanie do sądu pracy, natomiast nie przysługuje mu skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję kierownika jednostki nadrzędnej nad jednostką organizacyjną zatrudniającą pracownika wydaną na podstawie § 46 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników kolejowych (Tekst jednolity: Dz.U. 1993 r. Nr 98, poz. 449).
Uzasadnienie
Przedstawione przez pięcioosobowy skład Sądu Najwyższego składowi powiększonemu pytanie prawne pozostaje głównie w związku z niejednolitością orzecznictwa w zakresie pojmowania i stosowania przepisu § 46 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników kolejowych (Tekst jednolity: Dz.U. 1993 r. Nr 98, poz. 449). W szeregu orzeczeń powoływanych w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 1996 r. III ARN 83/95, Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że w następstwie zmiany dokonanej w rozporządzeniu z dnia 27 grudnia 1974 r. rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 kwietnia 1993 r., zmieniającym rozporządzenie w sprawie praw obowiązków pracowników kolejowych (Dz.U. 1993 r. Nr 35, poz. 155), obowiązującej od 19 maja 1993 r., otwarta jest droga dochodzenia przed Naczelnym Sądem Administracyjnym roszczeń ze stosunku pracy mianowanych pracowników kolejowych (między innymi postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 1994 r. SA 1487/94 ONSA 1995/3, poz. 143, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 1995 r. II SA 136/95 – dołączone w odpisie do rewizji nadzwyczajnej, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 września 1995 r. SA-P-1139/95 dołączone w odpisie do pisma procesowego Zachodniej Dyrekcji OKP w P. z dnia 7 maja 1996 r., postanowienie z dnia 10 października 1995 r. SA-P-335/95 – dołączone w odpisie do wymienionego pisma procesowego). Stanowisko odmienne zajmuje Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wniósł rewizję nadzwyczajną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu z dnia 23 maja 1995 r. SA-P-3296/94, którym Sąd ten oddalił skargę Ryszarda R. w związku z rozwiązaniem z nim stosunku pracy przez Dyrektora Obwodu Lecznictwa Kolejowego w P., przyjmując tym samym właściwość drogi administracyjnej dla rozstrzygnięcia sporu dotyczącego rozwiązania stosunku pracy z mianowanym pracownikiem kolejowym. Nie bez znaczenia tu jednak jest, że sprawa, w której Ryszard R. wniósł odwołanie od wypowiedzenia, trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego w następstwie postanowienia Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w Gnieźnie z dnia 3 lutego 1994 r., w którym uznał on swą niewłaściwość i sprawę przekazał na drogę sądownictwa administracyjnego (art. 464 kpc.).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
