Ustalanie prawa do zasiłku i jego podstawy wymiaru dla zleceniobiorców - 7 najczęściej popełnianych błędów w praktyce

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się, uwzględniając kwoty stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych przez zleceniobiorcę (13,71%). Zleceniobiorcy od 1. dnia niezdolności do pracy nabywają prawo do zasiłku chorobowego (pracownicy mają wówczas prawo do wynagrodzenia chorobowego). Od zasiłku zleceniobiorcy nie należy potrącać podatku, a ponadto - inaczej niż u pracowników - nie uzupełnia się podstawy wymiaru zasiłku.

Błąd 1. Stosowanie 30-dniowego okresu wyczekiwania na prawo do zasiłku

Zdarza się, że zleceniodawca ustalając prawo do zasiłku chorobowego dla zleceniobiorcy stosuje zbyt krótki, nieprawidłowy okres wyczekiwania. Zleceniobiorca nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Okres wyczekiwania na prawo do zasiłku w przypadku zleceniobiorcy jest zatem dłuższy niż u pracownika, dla którego wynosi on tylko 30 dni (art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej).