Uchwała Pełnego Składu SN z dnia 11 marca 1993 r., sygn. I PZP 68/92
Sąd Najwyższy przy udziale zastępcy Prokuratora Generalnego w sprawie z powództwa Kazimierza J. przeciwko Przedsiębiorstwu Przemysłu Zbożowo-Młynarskiego „PZZ” w P. o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne po rozpoznaniu na rozprawie zagadnienia prawnego przedstawionego przez skład trzech sędziów Sądu Najwyższego Pełnemu Składowi Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 25 listopada 1992 r. I PRN 47/92:
„Czy stanowi naruszenie art. 41 k.p. wypowiedzenie umowy o pracę dokonane wobec pracownika, który wykonywał pracę, a następnie bez zwłoki wykazał, że w chwili wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby – na zasadzie art. 22 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (j.t. Dz.U. z 1990 r. nr 26, poz. 153)?”
podjął następującą uchwałę:
Wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który świadczył pracę, a następnie wykazał, że w dniu wypowiedzenia był niezdolny do pracy z powodu choroby, nie narusza art. 41 k.p.
Uzasadnienie
Na podstawie art. 22 ustawy z 20.IX.1984 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. z 1990 r. nr 26, poz. 153) skład trzech sędziów Sądu Najwyższego przedstawił pełnemu składowi Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego przytoczone wyżej zagadnienie prawne, które wystąpiło na tle rozpoznawanej rewizji nadzwyczajnej Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, wniesionej na korzyść pracownika w sprawie I PRN 47/92.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
