Wyrok NSA z dnia 19 lipca 2017 r., sygn. II GSK 3120/15
Transport
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz (spr.) Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Piotr Kraczowski Protokolant Paweł Gorajewski po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 22 maja 2015 r. sygn. akt III SA/Wr 62/15 w sprawie ze skargi R. L. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od R. L. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 maja 2015 r. sygn. akt III SA/Wr 62/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę R. L. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w wysokości 10.000 zł.
Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że w dniu [...] października 2013 r. w K. przy ul. [...] został zatrzymany do kontroli drogowej samochód ciężarowy marki [...] o nr rej. [...], prowadzony przez J. M. Pojazdem wykonywany był w imieniu firmy: [...] R. L. z siedzibą w K. krajowy transport drogowy rzeczy. W toku czynności kontrolnych dokonano pobrania danych cyfrowych z karty kierowcy J. M. oraz tachografu zainstalowanego w pojeździe. Analiza powyższych danych wykazała wystąpienie naruszeń czasu pracy, obowiązkowych przerw, odpoczynku, co zostało stwierdzone i opisane w protokole kontroli drogowej. W związku z powyższym [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] maja 2014 r. nr [...], działając na podstawie art. 92a ust. 1, ust. 2 i ust. 6 oraz na podstawie załącznika lp. 5.1.1., lp. 5.2.1., lp. 5.2.2., lp. 5.4.1. oraz lp. 5.4.2. załącznika nr 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.), nałożył na R. L. karę pieniężną w kwocie 10.000 zł za skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku, przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy oraz przekroczenie maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
