Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygnaturze K 38/13 skutkuje koniecznością pominięcia niekonstytucyjnego kryterium temporalnego przy orzekaniu w sprawach o świadczenia pielęgnacyjne. Organy administracyjne mają obowiązek zastosować art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, uwzględniając wyrok Trybunału w punkcie zgodności z konstytucją.

Decyzja przyznająca odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość, już wcześniej rozstrzygnięta decyzją ostateczną, jest nieważna, gdyż kwestia ta została uprzednio prawomocnie rozstrzygnięta na podstawie ówczesnych przepisów prawa.

Podatnik, ubiegając się o zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodu, winien wykazać ich rzeczywiste poniesienie oraz celowość w kontekście art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. W przypadku nieudokumentowania tych wydatków, organy podatkowe mają prawo do odmowy uznania ich za koszt uzyskania przychodu.

Brak jasności i spójności wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w szczególności co do § 1 ust. 6 uchwały oraz załącznika nr 4, skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy przez WSA. Utrzymane w mocy jednocześnie nieważność uchwały i jej załącznika czyni uchwałę niewykonalną.

Wyrok NSA wskazuje, iż obowiązki szczepień ochronnych wynikające z ustawy pozostają wymagalne, pomimo zastrzeżeń TK odnośnie formy ich publikacji przez GIS; nakłady egzekucyjne są skuteczne do czasu wygaśnięcia derogacji wyroku TK.

Wznowienie postępowania administracyjnego i uchylenie ostatecznej decyzji przyznającej płatność obszarową mogą mieć miejsce, gdy ujawnione zostają nowe dowody wskazujące na istotne zmiany w kwalifikujących się powierzchniach działek rolnych.

Wydatki ponoszone na rzecz współpracowników działających na podstawie umów cywilnoprawnych (B2B) należy kwalifikować jako wydatki na reprezentację, a tym samym wykluczyć je z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W postępowaniu o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją administracyjną określającą pozwolenie na budowę, dla uznania legitymacji strony należy wykazać interes prawny oparty na przepisach prawa materialnego, wpływających na realne możliwości zagospodarowania nieruchomości.

Skarga kasacyjna P. Sp. z o.o. w sprawie wstrzymania robót budowlanych na placu przeładunkowym została oddalona, uznając obiekt za samowolę budowlaną wymagającą pozwolenia zgodnie z Prawem budowlanym.

Samodzielne lokale mieszkalne wyodrębnione w budynku rozbudowanym po obowiązującej dacie nie podlegają wyłączeniu zgodnie z art. 2 ust. 1b i 1c ustawy o własności lokali, wymagając spełnienia aktualnych przepisów.

Błędne przyjęcie frontu terenu i wadliwe wyznaczenie obszaru analizy narusza art. 61 ust. 5a ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co skutkuje koniecznością uchylenia decyzji o warunkach zabudowy ze względu na brak podstaw do prawidłowego zastosowania zasady dobrego sąsiedztwa.

Przekroczenie granicy przez cudzoziemca w czasie obowiązywania wpisu do wykazu jako niepożądanego skutkuje zastosowaniem art. 302 ust. 1 pkt 10 u.o.c., niezależnie od późniejszej legalizacji pobytu. Tym samym decyzja o zobowiązaniu do powrotu była uzasadniona.

Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego została oddalona. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że miesięczne dofinansowanie nie przysługuje do wynagrodzeń wypłaconych po dniu złożenia wniosku, co uzasadniało decyzję o zwrocie środków przez spółkę.

Umowa leasingu podatkowego, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym od osób prawnych, może obejmować nie tylko poszczególne środki trwałe, ale również przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część, co uzasadnia możliwość amortyzacji dodatniej wartości firmy powstałej w wyniku takiej transakcji.

Przewoźnik drogowy posiadający licencję na przewóz osób samochodem osobowym zobowiązany jest spełniać ustawowe warunki przewozu okazjonalnego pojazdami niespełniającymi kryterium konstrukcyjnego, pod rygorem sankcji określonych w załączniku do ustawy o transporcie drogowym.

Wznowienie postępowania administracyjnego w sprawach przyznania płatności ONW jest zasadne, gdy ujawnione zostaną nowe, nieznane organowi w chwili wydania decyzji, okoliczności wpływające na kwalifikację działek i wysokość dotacji.

Zatwierdzenie taryfy wodociągowej przez organ regulacyjny, po upływie terminu 45 dni, nie narusza prawa o ile postępowanie zostało przeprowadzone z zachowaniem warunków ekonomicznych i formalnych, a strona miała możliwość wniesienia odmiennych dowodów w tym zakresie.

Skorygowanie deklaracji rozliczeniowej po dniu 30 czerwca 2021 r., nie samo w sobie nieusprawiedliwia odmowy zwolnienia z opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne, gdyż korekta służy ustaleniu prawidłowej wysokości składek, a cel przepisów COVID-19 zakłada ich elastyczność i dostosowanie do zmieniających się okoliczności gospodarczych.

W sprawie dotyczącej zatwierdzania taryf regulacyjnych, NSA uznał, że organ regulacyjny powinien stosować zasady równoważące ochronę interesów konsumentów i konieczność zapewnienia przedsiębiorstwom niezbędnych przychodów. W przypadku braku poprawionego wniosku, organ może wydać decyzję tymczasową.

Samo uchylanie się od służby wojskowej oraz hipotetyczna obawa przed wcieleniem do armii nie uzasadniają przyznania cudzoziemcowi statusu uchodźcy ani ochrony uzupełniającej, gdy brak jest szczególnych okoliczności świadczących o ryzyku prześladowania.

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu, ponieważ zarzuty nie korespondowały z podstawą prawną decyzji, tj. art. 22 § 2a O.p., co uniemożliwiało merytoryczną ocenę jej zasadności przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Oddalenie skargi kasacyjnej wskazuje, że organ administracyjny powinien dokładnie zidentyfikować i uzasadnić skład osobowy osób odpowiedzialnych solidarnie za zaległości publicznoprawne, uwzględniając całość okoliczności faktycznych sprawy i regulacje dotyczące odpowiedzialności członków zarządu.

NSA stwierdza, że obowiązek szczepień ochronnych był wymagalny na podstawie obowiązujących przepisów, wykluczając naruszenie prawa materialnego i procesowego. Skarga na WSA została oddalona, a związane z nią postanowienia organów administracyjnych były zgodne z prawem.

Zarządzający transportem jest obowiązany do zapewnienia ważnych badań lekarskich i psychologicznych kierowców, niezależnie od formy ich zatrudnienia, co czyni go odpowiedzialnym za naruszenia tych obowiązków i uzasadnia nałożenie kar administracyjnych.