Wyrok sądu pierwszej instancji, wydany po śmierci oskarżonego, winien być uchylony, a postępowanie umorzone z uwagi na istnienie bezwzględnej przeszkody procesowej z art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.

Niedopuszczalne jest orzekanie w trybie nakazowym, gdy materiał dowodowy wskazuje na uzasadnioną wątpliwość co do poczytalności obwinionego, co obliguje do wprowadzenia obligatoryjnej obrony i rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych.

Postępowanie o wydanie wyroku łącznego wymaga wyczerpującego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności przez sąd prowadzący, z uwzględnieniem istniejących wyroków i decyzji, wprowadzających zmiany, które wpływają na możliwość łączenia kar. Zamiana kary pozbawienia wolności na karę aresztu wyklucza możliwość jej łączenia z innymi karami pozbawienia wolności.

Wyrok Sądu Najwyższego wskazuje na rażące naruszenia prawa procesowego popełnione przez Sąd Okręgowy w wyroku łącznym, obejmującym nieistniejące orzeczenia, co skutkowało uchyleniem wyroku i koniecznością ponownego rozpoznania sprawy.

Warunkowe umorzenie postępowania karnego nie jest możliwe wobec osoby prawomocnie skazanej za przestępstwo umyślne. Uchybienie tej zasadzie skutkuje uchyleniem wyroku i koniecznością ponownego rozpoznania sprawy.

W sprawie, gdzie oskarżonemu zarzucano przestępstwo z art. 180a k.k., nie dochodzi do popełnienia tego czynu w braku istnienia decyzji o cofnięciu uprawnień w relevantnym okresie. W przypadku wcześniejszego prawomocnego ukarania za wykroczenie z art. 94 § 1 k.w., postępowanie karne winno być umorzone z uwagi na powagę rzeczy osądzonej.

Sąd Najwyższy orzeka: Wyroki Sądu Apelacyjnego i Sądu Okręgowego, rozpoznane przez sąd powszechny zamiast wojskowego, naruszają przepisy proceduralne, wymagając uchylenia i przekazania sprawy do właściwego Wojskowego Sądu Okręgowego.

Wyrok łączący kary orzeczony z naruszeniem zasady specjalności i dopuszczalnego wymiaru kary zgodnie z art. 607e § 1 k.p.k. oraz art. 86 § 1 k.k. podlega uchyleniu, a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy, uznając skargę prokuratora, orzekł, że śmierć oskarżonego K. M. uniemożliwia kontynuowanie postępowania karnego i wymaga umorzenia sprawy; uchylił zatem wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu i przekazał mu sprawę do prawidłowego rozpatrzenia.

Wystąpienie rażących naruszeń przez Sąd Rejonowy przy wydawaniu wyroku łącznego skutkuje uchyleniem orzeczenia i koniecznością ponownego rozpoznania w celu prawidłowego zastosowania przepisów prawa.

Nie można orzec w trybie nakazowym, gdy okoliczności czynu i wina oskarżonego budzą wątpliwości; ponadto wydanie wyroku z naruszeniem zasady ne bis in idem stanowi rażące naruszenie prawa procesowego.

Śmierć oskarżonego przed ogłoszeniem wyroku skutkuje bezwzględnym uchyleniem wyroków sądów obu instancji i umorzeniem postępowania karnego na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k.

Sąd Najwyższy uznał, że niedopuszczalne jest łączenie kar za przestępstwo i wykroczenie przy orzekaniu kary łącznej, co stanowiło rażące naruszenie art. 85 § 1 k.k. i uzasadniało uchylenie wyroku w tej części.

Górna granica kary łącznej nie może przekraczać sumy kar jednostkowych. Orzeczenie kary łącznej wyższej od sumy stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k. i uzasadnia uchylenie wyroku w zaskarżonej części.

Skazanie za zabójstwo w typie podstawowym z art. 148 § 1 k.k. wyklucza orzeczenie środka karnego w postaci pozbawienia praw publicznych na podstawie art. 40 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2022 roku, jeśli brak motywacji szczególnie potępianej.

Uchylenie wyroku Sądu Rejonowego z powodu nieprawidłowej kwalifikacji czynów; sąd musi wskazać wszystkie znamiona czynu, w tym winę, by rozstrzygnąć o odpowiedzialności karnej.

Śmierć oskarżonego przed wydaniem wyroku skazującego stanowi przesłankę bezwzględną do umorzenia postępowania, co uzasadnia uchylenie wyroku skazującego. (art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k.)

Wątpliwości co do okoliczności czynu i winy oskarżonego wykluczają możliwość orzekania w trybie nakazowym; konieczne jest rozpoznanie w trybie zwyczajnym.

Orzeczenie Sądu Najwyższego stwierdza, że w przypadku stwierdzenia współwłasności pojazdu, sąd orzeka przepadek jego równowartości zgodnie z art. 44b § 2 k.k., przy czym przepadek nie może przekraczać stopnia winy sprawcy (art. 53 § 1 zd. 2 k.k.).

Uchybienie przez Sąd Okręgowy w Krakowie w orzeczeniu kary łącznej poniżej ustawowego minimum stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k., uzasadniające uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy w postępowaniu apelacyjnym.

Niezastosowanie się przez sądy I i II instancji do wymogów łączenia kar ograniczenia wolności w sytuacji realnego zbiegu przestępstw, objęty wyrokami V K 83/21 i VI K 114/21, stanowiło rażącą niesprawiedliwość, co uzasadniało uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy uchyla wyrok Sądu Rejonowego w części nieorzeczenia obligatoryjnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych za wykroczenie z art. 94 § 1 k.w., podkreślając obowiązek jego orzeczenia.

W sprawach o odszkodowanie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie, organem reprezentującym Skarb Państwa jest sąd, który dokonał zastosowania tego środka. Zmiana wyroku bez merytorycznej kontroli stosowania aresztu przez sąd wyższej instancji nie zmienia organu reprezentacyjnego.

Uchylony wyrok łączny Sądu Rejonowego w Gdyni, obejmujący nieistniejące kary w obrocie prawnym, narusza art. 85 k.k. Brak warunków do jego wydania powoduje przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.