Zgoda właściciela nieruchomości na usunięcie drzew wymagana na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody nie stanowi warunku formalnego wniosku o wydanie zezwolenia, lecz przesłankę merytoryczną oceny wniosku przez organ administracji, co oznacza, że brak tej zgody nie uzasadnia pozostawienia wniosku bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 k.p.a.

Usunięcie drzew bez zezwolenia oraz ich niewłaściwa pielęgnacja, prowadząca do zniszczenia drzew, stanowi podstawę do nałożenia administracyjnej kary pieniężnej, niezależnie od motywów takiego działania, w tym twierdzeń o konieczności zapobieżenia zagrożeniu dla osób i mienia.

Decyzje administracyjne dotyczące wycinki drzew na obszarach Natura 2000 muszą być poprzedzone ocenią oddziaływania na środowisko zgodnie z właściwymi przepisami, a wszelkie powiązane inwestycje powinny być analizowane łącznie.

Aby uzyskać zezwolenie na usunięcie drzew lub krzewów, wnioskodawca musi dostatecznie uzasadnić realną konieczność ich wycinki w kontekście planowanej inwestycji, a samo przeznaczenie terenu na cele budowlane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie uzasadnia automatycznej zgody na wycinkę całego drzewostanu.

Park narodowy, mimo braku wyraźnej regulacji, posiada interes prawny i powinien być uznany za stronę postępowania administracyjnego dotyczącego wycinki drzew w jego otulinie, gdyż taka wycinka może mieć negatywny wpływ na przyrodę w granicach parku.

Zakaz usuwania drzew bez wymaganego zezwolenia, przewidziany w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie przyrody, dotyczy zarówno terenów publicznych, jak i prywatnych nieruchomości.

Interes prawny w postępowaniu administracyjnym wyraża się w możliwości zastosowania normy prawa administracyjnego materialnego w konkretnej sytuacji konkretnego podmiotu prawa i musi mieć charakter indywidualny i skonkretyzowany; właściciel sąsiednich nieruchomości nie posiada takiego interesu z samego faktu sąsiedztwa, chyba że przepisy prawa materialnego przyznają mu konkretne uprawnienia.

Wymierzenie kary pieniężnej za usunięcie drzew bez uzyskania wymaganego zezwolenia właściwego organu musi opierać się na przepisach prawa obowiązujących w dacie zdarzenia, a metody obliczania kary muszą uwzględniać faktyczny stan pni drzew znajdujących się na miejscu.

Marża zysku zawarta w taryfach za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków powinna być ustalona przy zapewnieniu ochrony interesów odbiorców przed nieuzasadnionym wzrostem cen, a jej ocena powinna uwzględniać przepisy ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę oraz odpowiednich aktów wykonawczych.

Podmiotem odpowiedzialnym za uzyskanie zezwolenia i ponoszącym odpowiedzialność za nielegalną wycinkę drzew i krzewów jest właściciel nieruchomości, niezależnie od tego, czy czynności te były przeprowadzone przez wykonawcę prac budowlanych.

W przypadku istnienia sporu granicznego pomiędzy nieruchomościami, organ administracji publicznej nie jest uprawniony do dokonywania rozgraniczeń ani rozstrzygania o tytule własności gruntu w postępowaniu dotyczącym wydania zezwolenia na usunięcie drzew (art. 83 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody).

Stan wyższej konieczności nie wyłącza obowiązku uzyskania zezwolenia na usunięcie drzew, a katalog wyjątków od tego obowiązku przewidziany w ustawie o ochronie przyrody jest zamknięty i nie może być interpretowany rozszerzająco.

Właściciel nieruchomości ponosi odpowiedzialność za usunięcie drzew i krzewów bez wymaganego zezwolenia, nawet jeśli faktycznego usunięcia dokonali inni, jeśli wycinka była związana z prowadzoną przez tego właściciela inwestycją budowlaną.