W przypadku przyznawania pomocy w formie zasiłku celowego na zakup żywności, organ pomocy społecznej postępuje zgodnie z granicami uznania administracyjnego, biorąc pod uwagę sytuację materialną i zdrowotną osoby wnioskującej oraz własne możliwości finansowe, a celem pomocy jest wspieranie osób w przezwyciężaniu trudności życiowych, a nie pełne łożenie na ich utrzymanie.

W ramach uznania administracyjnego organ pomocy społecznej ma obowiązek rozważenia potrzeb beneficjenta oraz ograniczonych możliwości finansowych i może ustalić wysokość zasiłku celowego w sposób niepokrywający w całości zgłaszanych potrzeb, jeśli postępuje zgodnie z zasadami prawa materialnego i regulacjami lokalnego programu wspierającego dożywianie.

Wysokość zasiłku celowego na zakup żywności w ramach programu 'Posiłek w szkole i w domu' powinna być ustalana przez organy pomocy społecznej z uwzględnieniem ustawowych kryteriów dochodowych, lokalnej polityki świadczeń oraz faktycznej sytuacji finansowej osoby wnioskującej, przy jednoczesnej konieczności równomiernego i racjonalnego rozdzielenia ograniczonych środków publicznych pomiędzy wszystkich

W przypadku przyznania zasiłku celowego organy pomocy społecznej działają w ramach uznania administracyjnego, biorąc pod uwagę zarówno potrzeby osoby ubiegającej się o pomoc, jak i ograniczone środki finansowe własne; zatem spełnienie przez wnioskodawcę kryteriów uzyskania pomocy nie przesądza automatycznie o przyznaniu pomocy w pełnej wysokości żądanej przez wnioskodawcę.

Wymiana elementów istniejącej linii napowietrznej SN 15 kV relacji GPZ (...) w ramach prac remontowych, niepowodująca zmian parametrów technicznych i użytkowych linii oraz jej przebiegu, spełnia definicję remontu w rozumieniu art. 124b ust. 1 u.g.n. w związku z art. 3 pkt 8 p.b., uprawniającą organ administracji do wydania decyzji zobowiązującej właścicieli nieruchomości do jej udostępnienia.

Przy ustalaniu wysokości zasiłku celowego na zakup żywności, organ pomocy społecznej jest upoważniony do wykorzystania uznania administracyjnego, które musi uwzględniać nie tylko sytuację życiową i materialną osoby ubiegającej się o przyznanie zasiłku, ale także ograniczone środki finansowe organu, z zastrzeżeniem zachowania przez decyzję jej celu oraz zasad prawa.

Zasiłek celowy z pomocy społecznej ustalany jest z uwzględnieniem sytuacji życiowej beneficjenta oraz ograniczonych możliwości finansowych organu pomocowego, a jego wysokość powinna odpowiadać wyznaczonym celom pomocy społecznej, nie zaś pełnić funkcję pełnego zaspokajania wszystkich zgłoszonych potrzeb.

Organ pomocowy działający w ramach ustawy o pomocy społecznej i odpowiednich uchwał samorządowych jest uprawniony do określania wysokości zasiłków celowych w granicach dostępnych środków finansowych, biorąc pod uwagę zarówno potrzeby beneficjenta, jak i konieczność wyważonego rozdzielania środków pomiędzy wszystkich uprawnionych.

Jeżeli dane dobro nie jest objęte regulacją dyrektywy energetycznej, państwo członkowskie zachowuje swobodę w zakresie opodatkowania takiego dobra podatkiem akcyzowym, o ile wprowadzone przepisy nie tworzą nadmiernych barier w handlu w ramach wspólnego rynku.

Art. 4171 § 3 k.c. nie może być stosowany także w takich przypadkach, w których przyczyną szkody jest wprawdzie przewlekłość postępowania, ale stronie postępowania administracyjnego nie przysługują żadne środki zwalczania bezczynności.

Skarga kasacyjna, koncentrująca się na kwestionowaniu ustaleń faktycznych i oceny dowodów, nie znajduje uzasadnienia w świetle art. 398(3) § 3 k.p.c., który wyklucza zarzuty dotyczące ustalania faktów lub oceny dowodów jako podstawę skargi kasacyjnej, niezależnie od sposobu ich ujęcia przez skarżącego.

Organ egzekucyjny powinien tak określać wysokość kosztów egzekucyjnych, aby nie można było mu zarzucić naruszenia standardów określonych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2016 r., sygn. SK 31/14 i dlatego konieczne jest powiązanie opłat z realiami konkretnego postępowania egzekucyjnego

Zarówno niezgłoszenie nabycia jak również zgłoszenie po upływie terminu tak określonego zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 u.p.s.d., należy kwalifikować jako niespełnienie warunku.

Jeśli inwestor istotnie odstąpił od warunków zatwierdzonego pozwoleniem na budowę projektu budowlanego, organ nadzoru budowlanego jest zobowiązany wdrożyć postępowanie legalizacyjne zgodnie z art. 50 i art. 51 Prawa budowlanego, w celu doprowadzenia wykonanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem.

Stwierdzona niekonstytucyjność przepisu art. 64 § 6 u.p.e.a. nie dotyczyła naliczania opłaty manipulacyjnej w stosunku do należności objętych każdym tytułem wykonawczym, a jedynie braku określenia maksymalnej wysokości opłaty manipulacyjnej.

Decyzja o pozwoleniu na budowę i zatwierdzenie projektu budowlanego nie może być stwierdzona jako nieważna z powodu rażącego naruszenia przepisów, jeśli stwierdzone naruszenia są nieznaczne i nie wpływają istotnie na zagospodarowanie przestrzenne ani na uciążliwości dla sąsiednich działek.

Z przepisów art. 108 i art. 116 O.p. wprost wynika, że przedmiotem postępowania w sprawie odpowiedzialności osób trzecich są wyłącznie kwestie związane z: ustaleniem i istnieniem podmiotu, na który przenosi się odpowiedzialność, zakresem należności objętych odpowiedzialnością, a także określeniem terminu płatności należności. W postępowaniu tym nie rozstrzyga się więc kwestii związanych z prawidłowością

Z art. 64c § 3 u.p.e.a. wynika, że reguluje on dwa stany prawne. Zwrot kosztów egzekucyjnych zobowiązanemu i ewentualne obciążenie tymi kosztami wierzyciela. Przedmiotem rozstrzygnięcia organu nadzoru był zwrot kosztów zobowiązanemu, natomiast sąd poza granicami sprawy rozstrzygał o obciążeniu kosztami wierzyciela.

Organ egzekucyjny powinien tak określać wysokość kosztów egzekucyjnych, aby nie można było mu zarzucić naruszenia standardów określonych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2016 r., sygn. SK 31/14 i dlatego konieczne jest powiązanie opłat z realiami konkretnego postępowania egzekucyjnego.

Stwierdzona niekonstytucyjność przepisu art. 64 § 6 u.p.e.a. nie dotyczyła naliczania opłaty manipulacyjnej w stosunku do należności objętych każdym tytułem wykonawczym, a jedynie braku określenia maksymalnej wysokości opłaty manipulacyjnej.

Nie można bronić poglądu, że jedynie skuteczne dokonanie zajęcia w sensie uzyskania kwoty znajdującej się na rachunku bankowym, upoważniało organ egzekucyjny do pobrania opłaty egzekucyjnej na podstawie art. 64 § 1 pkt 3 u.p.e.a.

Stwierdzona niekonstytucyjność przepisu art. 64 § 6 u.p.e.a. nie dotyczyła naliczania opłaty manipulacyjnej w stosunku do należności objętych każdym tytułem wykonawczym, a jedynie braku określenia maksymalnej wysokości opłaty manipulacyjnej.

Organ egzekucyjny powinien tak określać wysokość kosztów egzekucyjnych, aby nie można było mu zarzucić naruszenia standardów określonych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2016 r., sygn. SK 31/14 i dlatego konieczne jest powiązanie opłat z realiami konkretnego postępowania egzekucyjnego. Teza od Redakcji

W drodze wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT nie można pozbawiać osób, którym przysługuje prawo własności, podejmowania działań ukierunkowanych na korzystne z ich punktu widzenia zbycie należącego do nich majątku. Nie można bowiem wymagać, aby osoba fizyczna wyzbywała się swego majątku w możliwe najmniej rentowny i ekonomicznie uzasadniony sposób, aby tylko nie podjąć żadnych czynności zwiększających