Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, że kontrola sądu administracyjnego decyzji uznaniowej ogranicza się do weryfikacji prawidłowości procesu jej wydania, z uwzględnieniem kryteriów prawnych, nie zaś celowości rozstrzygnięcia, co przesądza o braku możliwości uznania ingerencji w uznanie administracyjne.

Oddalenie skargi kasacyjnej potwierdza zasadność przedłużenia terminu przedawnienia dla ustalenia zobowiązania podatkowego oraz ograniczenie zwolnień podatkowych do obiektów wpisanych do rejestru zabytków, gdyż zaniedbano prawidłową konserwację i zgłoszono niekompletne dane.

Nie można wszcząć postępowania administracyjnego w przedmiocie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia objętego ostatecznym nakazem rozbiórki, ponieważ legalizacja przedsięwzięcia jest wykluczona. NSA uznał wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej za nieuzasadnione.

Zastosowanie art. 77 ust. 3 ustawy Prawo wodne wymaga wykazania pewności braku zagrożenia dla jakości wód w razie powodzi. Organ może zwolnić od zakazu gromadzenia ścieków na terenach zagrożenia powodziowego jedynie przy potwierdzonej pewności, że powódź nie spowoduje zanieczyszczenia wód.

Opłata zmienna za wprowadzanie ścieków do wód jest uzasadniona, gdy ścieki przemysłowe nie kwalifikują się jako wody kopalniane i nie podlegają zwolnieniu na podstawie art. 279 pkt 3 Prawa wodnego, a brak jest podstaw do kwestionowania faktów ustalonych przez organ.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że Starosta Poznański, jako organ administracji publicznej, zobowiązany był do rozpatrzenia wniosku Syndyka o udostępnienie informacji dotyczących majątku upadłego na podstawie art. 178 Prawa upadłościowego, co wykluczało zaniechanie przez organ odpowiedzi na taki wniosek.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, iż nieprawidłowe ujawnienie danych w deklaracji podatkowej uzasadnia przedłużenie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego oraz potwierdza, że wpis do rejestru zabytków wymaga zgodności z przepisami o ochronie zabytków, aby skorzystać z podatkowego zwolnienia.

Wymierzenie administracyjnej kary pieniężnej za wprowadzenie ścieków z przekroczeniem warunków pozwolenia wodnoprawnego jest uzasadnione, gdy nie zapewniono badania przez akredytowane laboratorium. Przekroczenie ustalone w art. 305a p.o.ś. pozostaje niezależne od rzeczywistej wielkości emisji.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w sytuacji istotnej zmiany stanu faktycznego zasada związania organu oceną prawną sądu może zostać wyłączona, o ile nowy stan faktyczny uzasadnia inne rozstrzygnięcie.

Biologiczny ojciec dziecka zamieszkujący za granicą, któremu przyznano świadczenia zagraniczne, jest członkiem rodziny uprawnionej do świadczeń wychowawczych, niezależnie od rzeczywistego uczestnictwa w wychowaniu dziecka. Właściwe do wypłaty świadczeń jest państwo zatrudnienia rodzica (art. 68 ust. 1 lit. a rozporządzenia nr 883/2004).

Z dniem dokonania zajęcia wierzytelności w rozumieniu art. 89 § 1 u.p.e.a., prawo do naliczania odsetek od zwrotu VAT wygasa, gdyż wierzytelność przechodzi pod dysponowanie organu egzekucyjnego.

Zastosowanie art. 112c pkt 2 ustawy o VAT wymaga, aby podatnik skorzystał z obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony z faktur fikcyjnych. W przeciwnym razie, zastosowanie znajduje art. 112b ustawy o VAT dotyczący 30% dodatkowego zobowiązania podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając skargę kasacyjną dotyczącą prawa do odliczenia VAT, uznał za zasadne stanowisko organów podatkowych odmawiające odliczenia, gdyż Podatnik nie dochował należytej staranności, wiedząc lub mogąc wiedzieć o oszukańczym charakterze transakcji.

Decyzja Ministra Rozwoju, odmawiająca stwierdzenia nieważności orzeczenia Ministra Gospodarki Komunalnej z 1967 r., o przejęciu nieruchomości przez Skarb Państwa, była zasadna, bowiem spełniała przesłanki braku tytułu prawnego do władania nieruchomością przez państwowe jednostki organizacyjne w latach 1953-1958.

Zaniedbania Skarżącej w zakresie prawidłowego ujawnienia danych w deklaracji podatkowej uzasadniały przedłużenie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego na podstawie art. 68 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Środki odwoławcze nie znalazły uzasadnienia w przepisach materialnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok WSA z uwagi na prawomocne wyeliminowanie z obrotu prawnego zarządzenia Prezydenta Miasta P. dotyczącego regulaminu kanalizacji. Sąd zalecił WSA umorzenie postępowania w zakresie zaskarżonego zarządzenia z powodu utraty jego mocy prawnej.

Korzystanie z wód kopalnianych zwalnia z opłat fiskalnych, gdy dotyczy bezpośredniego zaspokajania potrzeb zakładu górniczego, ale nie obejmuje odprowadzania ścieków przemysłowych. Przekroczenie norm zasolenia uniemożliwia zwolnienie z opłat za ścieki.

Wykonanie czasowej rejestracji pojazdu nie stanowi przeszkody do uzyskania zwrotu akcyzy, gdy pojazd został wywieziony w terminie 30 dni od nabycia wewnątrzwspólnotowego. Ostatecznie, obowiązek podatkowy nie powstał, ponieważ warunki art. 101 ust. 2a ustawy o podatku akcyzowym zostały spełnione.

Przyznanie zwolnienia z podatku od spadków i darowizn jest dopuszczalne do wysokości pomocy de minimis, zgodnie z rozporządzeniem nr 1408/2013, a przekroczenie limitu nie dyskwalifikuje całkowicie wnioskującego.

W przypadku sporu co do właściwości miejscowej organu egzekucyjnego, kluczowym elementem oceny jest stan wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego w momencie wszczęcia postępowania egzekucyjnego, a organ skarżący nie wykazał przekroczenia przez sąd administracyjny pierwszej instancji granic kontroli legalności.

Zaskarżona decyzja organu podatkowego o naliczeniu podatku od nieruchomości za 2022 r. była zasadna, gdyż części nieruchomości nie kwalifikowały się do zwolnienia podatkowego jako zabytki. Skarga kasacyjna oddalona.

Oddalenie skargi kasacyjnej P. S.A. przeciwko wyrokowi WSA w Warszawie w sprawie umorzenia postępowania uwłaszczeniowego. NSA uznał, że organ odwoławczy działał w granicach swoich uprawnień, a ocena sądowa w kontekście decyzji komunalizacyjnych była prawidłowa.

Warunkiem pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT jest wykazanie, że podatnik wiedział lub przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o oszukańczym charakterze transakcji, w której brał udział.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie i w związku z tym została oddalona, potwierdzając prawidłowość postępowania dowodowego oraz decyzji administracyjnych dotyczących odmowy przyznania dodatku węglowego.