Decyzja Naczelnego Sądu Administracyjnego o oddaleniu skargi kasacyjnej jest słuszna. Skarżąca ponosi odpowiedzialność jako urządzający gry hazardowe na automatach poza kasynem, a nie doszło do przedawnienia nałożonej kary, pomimo zmian okoliczności prawnych związanych z COVID-19.

Organ administracji publicznej, rozstrzygając o uzgodnieniu lokalizacji inwestycji, musi bazować na konkretnych przesłankach technicznych dotyczących bezpieczeństwa, a niewłaściwe odniesienie się do istniejących norm prawnych skutkuje uchyleniem jego decyzji.

W przypadku inwestycji, dla której nie przeprowadzono oceny oddziaływania na środowisko, organ stwierdza brak potrzeby przeprowadzenia takiej oceny, kiedy załączone dokumenty oraz opinie właściwych organów nie wskazują na istotne zagrożenia, a przedsięwzięcie zlokalizowane jest poza obszarami ochrony przyrody.

Skarga kasacyjna od wyroku WSA w Warszawie dotycząca odmowy uchylenia decyzji administracyjnej została oddalona, gdyż nie wykazano obiektywnych przesłanek uzasadniających uchylenie decyzji związanej w trybie art. 154 k.p.a., ani skuteczności zgłoszenia w postępowaniu dekretowym zgodnie z art. 214b u.g.n.

Odmowa przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z powodu istnienia innych zobowiązanych do alimentacji jest bezpodstawna, gdy faktyczna opieka uniemożliwia podjęcie zatrudnienia, zgodnie z art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że w sprawach dotyczących ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości na cele inwestycji publicznych, organy administracji powinny opierać się na oświadczeniach inwestora, pod warunkiem ich zgodności z dokumentacją. Ograniczenia praw własności muszą być proporcjonalne i wynikają z prawidłowo dopełnionych wymogów proceduralnych.

Decyzja o stwierdzeniu nieważności decyzji administracyjnej wymaga wykazania rażącego naruszenia przepisów prawa. Nieprzeprowadzenie dowodu z wniosku dekretowego nie uzasadnia stwierdzenia nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., gdy dowód ten nie był znany organowi w chwili wydania decyzji.

Zmiana decyzji ostatecznej na podstawie art. 155 KPA nie może obejmować ponownego ustalenia stanu faktycznego sprawy, lecz musi ograniczać się do weryfikacji, czy spełnione są ustawowe przesłanki interesu społecznego lub strony oraz brak sprzeciwu prawnego.

Skarga kasacyjna wniesiona przez B. sp. z o.o. w zakresie naruszenia zasady oceny prawdopodobieństwa uchylenia decyzji przez Wojewodę Dolnośląskiego została oddalona; uznaje się, że Wojewoda zaniechał właściwej oceny prawnej, kierując się niewłaściwie przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż decyzja organu II instancji o uchyleniu decyzji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia z powodu naruszeń proceduralnych była zasadna i nie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Należy uchylić orzeczenia administracyjne i sądowe oraz przeprowadzić szczegółowe postępowanie dowodowe w celu ustalenia faktycznego stanu prawnego i faktycznego obecności nośnika reklamowego, uwzględniając aspekty ochrony konserwatorskiej oraz regulacje planistyczne.

W przypadku braku wystarczającego wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych, przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. jest uzasadnione, a sąd II instancji w kontroli kasacyjnej nie stwierdził naruszenia procedury.

Decydując o przedłużeniu terminu zwrotu VAT, organ podatkowy musi dostatecznie uzasadnić to postanowienie w oparciu o konkretne przesłanki faktyczne, czego brak stanowi naruszenie podstawowych zasad procedury podatkowej i nie może być podstawą przedłużania terminu zwrotu.

Uchwała Rady Miasta Gdańska w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dwutorowej linii elektroenergetycznej 110 kV została uchwalona zgodnie z przepisami u.p.z.p. i nie narusza interesu prawnego skarżącego. Podjęte ograniczenia w prawie własności są zgodne z potrzebami realizacji inwestycji celu publicznego.

Przeniesienie prawa własności nieruchomości wskutek działań podejmowanych przez pełnomocnika, w tym podziału działek i zmian przeznaczenia, wyczerpuje znamiona samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej, kwalifikując skarżącego jako podatnika VAT zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że ustalenia faktyczne dotyczące granic pasa drogowego oraz powierzchni jego zajęcia muszą bazować na wiarygodnym materiale dowodowym. W przypadku niejasności, organy powinny dokonać ponownego rozpatrzenia sprawy.

Skarga kasacyjna została oddalona z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw, ponieważ zarzuty skarżącej dotyczące naruszeń proceduralnych i materialnych nie były zasadne, a dziennik budowy zachowywał domniemanie prawdziwości, które nie zostało skutecznie obalone.

Decyzja nakładająca obowiązek doprowadzenia drogi pożarowej do budynku jest zgodna z prawem, o ile nie wykazano trwałych przeszkód w jej realizacji. W przypadku trudności technicznych, strona może wystąpić o alternatywne rozwiązania, ale obowiązek ich poszukiwania spoczywa na niej.

Skarga kasacyjna została oddalona, a decyzja Wojewody o sprzeciwie wobec planowanej budowy przez skarżących utrzymana, gdyż obiekt znajdował się w obszarze zakazu budowy, a skarżący nie wykazali prawidłowej podstawy prawa miejscowego dla wyjątku od zakazu.

Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym pozwalają na ustalenie warunków zabudowy dla część działki geodezyjnej, o ile teren ten można konkretnie wyodrębnić. W ocenie NSA nie doszło do naruszenia przepisów umożliwiających taką decyzję.

NSA uchyla częściowo wyrok WSA, podkreślając konieczność ponownego rozpoznania sprawy ze względów proceduralnych i materialnoprawnych, przy jednoczesnym oddaleniu skarg kasacyjnych w części. Postępowanie restrukturyzacyjne powinno respektować dyrektywę BRR i zapewniać ochronę praw wierzycieli.

Zaistniała zmiana przeznaczenia gruntów dopuszcza się poprzez decyjze na warunki zabudowy, nawet gdy miejscowy plan utracił moc. Zarzuty dotyczące naruszeń proceduralnych oraz materialnoprawnych, w tym brak decyzji środowiskowych, okazały się bezzasadne.

NSA utrzymał w mocy decyzje odmowy udzielenia ochrony międzynarodowej, uznając, że zgromadzony materiał dowodowy oraz przeprowadzona ocena były prawidłowe, a skarżący nie przedstawił wiarygodnych dowodów na istnienie realnego zagrożenia w kraju pochodzenia.

Ochrona międzynarodowa może być odmówiona, jeśli brak jest dostatecznych dowodów na istnienie przymusu opuścić kraj pochodzenia z powodu prześladowań; ocena dowodów przeprowadzona przez organy musi być oparta na zasadach logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.