Podmiot odbierający odpady komunalne jest obowiązany do osiągnięcia określonych poziomów recyklingu, a ich nieosiągnięcie skutkuje obiektywną odpowiedzialnością administracyjną i wymierzeniem kary pieniężnej, zgodnie z art. 9x ust. 2 u.c.p.g.

Nienależyta obsada sądu istnieje, gdy orzeka sędzia powołany przez KRS ukształtowaną w sposób naruszający standardy niezawisłości, co stanowi podstawę uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd, w składzie którego zasiada sędzia powołany w wadliwym procesie nominacyjnym, jest nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., co skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Umowa zlecenia zawarta przez członka zarządu stowarzyszenia z innym członkiem, mimo braku wymaganej uchwały, może być konwalidowana na podstawie art. 39 K.c., co pozwala na późniejsze potwierdzenie jej ważności przez stowarzyszenie.

NSA oddala skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, stwierdzając, że w zakresie ustalenia pochodzenia towarów władze kraju importu muszą respektować weryfikacje organów kraju eksportu bez prawa do własnych ustaleń.

Przepisy dotyczące zakazu podwójnego finansowania projektu ze środków unijnych i krajowych uznano za naruszone, a powiązanie wydatków z wynajmem lokalu uzasadniało zwrot dofinansowania. Skarga kasacyjna została oddalona.

Nałożenie kary pieniężnej na podmiot odbierający odpady komunalne za nieosiągnięcie wymaganego poziomu recyklingu jest zasadne, gdyż odpowiedzialność ma charakter obiektywny, niezależnie od subiektywnej oceny działań podmiotu.

Podmiot gospodarczy, który nie osiągnie wymaganego poziomu przygotowania do ponownego użycia i recyklingu odpadów komunalnych zgodnie z art. 9g ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, podlega sankcji finansowej, niezależnie od okoliczności subiektywnych. Odpowiedzialność ta jest obiektywna.

W przypadku braku odpowiednich danych w ewidencji gruntów i budynków, organ podatkowy jest uprawniony i zobowiązany do samodzielnego ustalenia podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości na podstawie zebranego materiału dowodowego.

Preferencyjna stawka podatku od nieruchomości stosuje się wyłącznie do budynków zajętych przez podmioty posiadające wpis do rejestru działalności leczniczej, nawet w przypadku wykorzystywania części budynku na cele apteczne. Wpis jest niezbędny dla uzyskania obniżonej stawki podatku.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Rady Miasta S., podtrzymując stwierdzenie nieważności uchwały w części dotyczącej stawek opłat za gospodarkę odpadami komunalnymi. Uchwała naruszała prawo przez brak rzetelnej kalkulacji i uzasadnienia stawek, naruszenie delegacji ustawowej i niewłaściwe podejście do kosztorysów.

Dane ewidencyjne dotyczące powierzchni użytkowej budynków mają jedynie domniemanie prawdziwości i mogą być podważane. Organy podatkowe mogą samodzielnie ustalać podstawę opodatkowania poprzez wykorzystanie zgromadzonego materiału dowodowego, niezależnie od danych z ewidencji gruntów.

Dla zastosowania preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości konieczna jest rejestracja w rejestrze podmiotów wykonujących działalność leczniczą; brak takiego wpisu wyklucza obniżoną stawkę, nawet jeśli nieruchomość częściowo związana jest ze świadczeniem zdrowotnym.

Osoba zatrudniona na statku badawczym, nieeksploatowanym w transporcie międzynarodowym, nie ma prawa do ulgi abolicyjnej, gdyż statek musi być eksploatowany w przewozie międzynarodowym według umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Dowody potwierdzające wywóz towarów poza obszar celny UE, zgodnie z art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego, muszą umożliwiać jednoznaczną identyfikację towaru i nie mogą budzić wątpliwości co do ich autentyczności, aby uznać je za dostateczne w postępowaniu celnym.

Organ administracji celnej prawidłowo unieważnił zgłoszenie celne wywozowe z uwagi na niewystarczające dowody wywozu, które nie spełniały wymogów określonych w art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447.

NSA oddala skargę kasacyjną, stwierdzając, iż wyniki weryfikacji pochodzenia towarów przez władze cła kraju eksportu są wiążące dla organów importujących, chyba że postępowanie weryfikacyjne jest niezgodne z prawem międzynarodowym.

Organy celne kraju importu nie są uprawnione do ponownej pełnej weryfikacji preferencyjnych dowodów pochodzenia towarów, poza przypadkami ściśle określonymi w Konwencji, w tym przy istnieniu uzasadnionych wątpliwości co do autentyczności dokumentów.

Dla uznania, że procedura wywozu towarów z UE została zakończona, zgłaszający musi przedstawić dowody pozwalające na jednoznaczną identyfikację towarów jako wywiezionych z obszaru celnego Unii Europejskiej. Dokumenty prywatne mogą stanowić takie dowody, jeśli spełniają wymogi wiarygodności i potwierdzają faktyczny wywóz.

Brak przedstawienia wiarygodnych dowodów przez zgłaszającego, potwierdzających opuszczenie przez towar obszaru celnego UE, uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego przez organ. Ocena dowodów leży w gestii organów celnych, które muszą być przekonane o ich wystarczalności.

Dokumenty prywatne bez urzędowego potwierdzenia nie mogą stanowić wystarczających dowodów potwierdzających wywóz towarów poza obszar celny UE. Niezachowanie wymogów wiarygodności dokumentów alternatywnych uniemożliwia stwierdzenie faktycznego wywozu. NSA oddalił skargę kasacyjną, uznając decyzję o unieważnieniu zgłoszenia celnego za zasadną.

Podatnik, składając wniosek w trybie art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej, inicjuje postępowanie, w którym musi uprawdopodobnić, że zaliczki obliczone według zasad określonych w ustawach podatkowych byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od dochodu przewidywanego za dany rok podatkowy.

Stwierdzenie nieważności uchwały Rady Miasta w zakresie ustalania opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi z powodu nieprawidłowej analizy kosztów i zastosowania pozaustawowych kryteriów, które uniemożliwiły legalne przyjęcie ustalonych stawek.

Śmierć oskarżonego przed wydaniem wyroku skazującego stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia i umorzenia postępowania wobec negatywnej przesłanki procesowej, jaką określono w art. 17 § 1 pkt 5 k.p.k.