Postanowienia sądowe stanowią informację publiczną zgodnie z ustawą o dostępie do informacji. Organ administracji, odmawiając udostępnienia takich dokumentów, powinien bazować na właściwej interpretacji ustawowej, unikając bezczynności.

Nie spełniono warunków z art. 66 ust. 1 pkt 2 Prawa oświatowego uzasadniających natychmiastowe odwołanie dyrektora szkoły, albowiem nie wykazano zaistnienia szczególnie uzasadnionych przypadków, uprawniających do odwołania bez wypowiedzenia.

Dla celów art. 18 ust. 1e specustawy drogowej "wydanie" nieruchomości oznacza rzeczywiste działania umożliwiające inwestorowi pełne władanie. Brak takich działań w terminie eliminuje prawo do podwyższonego odszkodowania.

Nieruchomości będące we władaniu PKP bez udokumentowanego zarządu w rozumieniu ustawy z 1985 r. stały się z mocy prawa własnością gmin z dniem wejścia w życie ustawy o samorządzie terytorialnym, tj. 27 maja 1990 r. NSA oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając zasadność wcześniejszych decyzji administracyjnych.

Zgodnie z art. 110 ust. 7 pkt 2 ustawy o Policji nagroda roczna nie przysługuje policjantowi, który popełnił przestępstwo skutkujące zwolnieniem ze służby, bez potrzeby spełnienia innych przesłanek zwolnieniowych z art. 41 ustawy o Policji. Skarga kasacyjna oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wobec braku uzasadnionych podstaw do stwierdzenia uchybień proceduralnych lub prawnych, podtrzymując decyzję o odmowie przyznania nagrody rocznej policjantowi zgodnie z przepisami ustawy o Policji i KPA.

Organ nie może stosować analogii z przepisów ustawy o pomocy społecznej przy ustalaniu dochodu z gospodarstwa rolnego dla rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego, jeśli ustawa przewiduje ustalenie dochodu na podstawie oświadczenia wnioskodawcy.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że nieudzielenie absolutorium burmistrzowi wymaga całościowej i obiektywnej oceny realizacji budżetu, uwzględniającej opinie nadzorcze oraz kontekst epidemii, a ich pominięcie prowadzi do nieważności uchwały.

Zarejestrowanie odbiornika radiowo-telewizyjnego pod rządami ustawy o opłatach abonamentowych, bez jego wyrejestrowania, stanowi przesłankę egzekwowania opłat abonamentowych; skarga kasacyjna pozbawiona precyzyjnych podstaw nie znajduje usprawiedliwionych racji.

Okoliczności finansowe i życiowe skarżącej nie uzasadniają zastosowania ulgi w postaci umorzenia opłaty planistycznej. Uchwała WSA utrzymała się, jako zgodna z obowiązującym prawem w kontekście braku przesłanek jurysdykcyjnych wskazujących na "ważny interes zobowiązanego".

Nieujawnienie wszystkich okoliczności dotyczących zakończenia budowy uzasadnia uchylenie decyzji organu podatkowego i ponowne zbadanie materiału dowodowego dla jednoznacznego ustalenia daty powstania obowiązku podatkowego.

Skarga kasacyjna M. B. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej dotyczące egzekucji świadczeń pieniężnych została oddalona przez NSA z powodu braku zasadności zarzutów proceduralnych i materialnoprawnych. Zabezpieczenie należności jest dopuszczalne nawet przy nieostatecznej decyzji, jeśli istnieje obawa uniemożliwienia przyszłej egzekucji.

Obowiązek uiszczania opłaty abonamentowej wynika z faktu rejestracji odbiornika RTV, a nie faktycznego korzystania z niego. Domniemanie odbioru programu zarejestrowanym urządzeniem uzasadnia należność, chyba że dokonano formalnego wyrejestrowania.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że w sprawie dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji podatkowej ocena musi być dokonana wyłącznie w granicach rażącego naruszenia prawa materialnego, a nie proceduralnych uchybień doręczeniowych, oddalając tym samym skargę kasacyjną.

Ponowne powstanie obowiązku podatkowego na podstawie art. 6 ust. 4 u.p.s.d., stwierdzone notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia, nie powoduje konieczności składania zeznania podatkowego. Termin przedawnienia w związku z tym wynosi 3 lata.

Dla powstania odpowiedzialności członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej wystarczające jest ustalenie, że pełnił on funkcję w dacie powstania zobowiązania podatkowego lub zaległości podatkowej.

Skarga kasacyjna nie spełnia wymogów formalnych art. 174 i 176 PPSA, a zarzuty naruszenia przepisów proceduralnych i materialnych są nieuzasadnione; decyzja o odmowie płatności obszarowych utrzymana przez WSA jest prawidłowa, z uwagi na niewystarczające przygotowanie działki do rolniczego wykorzystania.

Skarga kasacyjna, jako formalny środek zaskarżenia, musi być precyzyjnie uzasadniona; brak takiego uzasadnienia prowadzi do jej oddalenia. Naczelny Sąd Administracyjny nie może przekroczyć granic skargi, a skuteczne zarzuty muszą odnosić się do błędnej interpretacji lub zastosowania przepisów prawa materialnego i postępowania.

Umorzenie zaległych składek na ubezpieczenie społeczne jest wyjątkiem zarezerwowanym dla sytuacji nadzwyczajnych; NSA, potwierdzając prawidłowość postępowania ZUS, oddalił skargę kasacyjną, uznając brak przesłanek uzasadniających takie umorzenie.

Skarga kasacyjna dotycząca umorzenia opłaty planistycznej z tytułu wzrostu wartości nieruchomości została oddalona z uwagi na brak przesłanek "ważnego interesu zobowiązanego", co jest konieczne do zastosowania ulgi w spłacie należności budżetowych.

NSA uchylił wyrok WSA z uwagi na niewłaściwe rozpoznanie legitymacji procesowej ZOZ oraz proceduralne uchybienia, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania w celu pełnego zbadania interesu prawnego i oceny możliwości uchylenia uchwały po upływie roku.

Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzając uchybienia proceduralne związane z doręczeniem decyzji oraz tytułów wykonawczych, uznał konieczność ich uchylenia oraz dokonania ponownej oceny prawidłowości działań egzekucyjnych wobec skarżącego.

W postępowaniu sądowoadministracyjnym umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne wymaga wykazania braku możliwości ich spłaty przez skarżącego. Organ rentowy nie jest obarczony obowiązkiem dowodzenia przesłanek do umorzenia, które winny być wykazane przez wnioskodawcę.

Pozbawienie strony możliwości obrony swoich praw przed sądem z powodów proceduralnych, w tym możliwości osoby będącej stroną w sprawie na rozpoznanie jej stanowiska, sankcjonuje nieważność postępowania sądowego.