Wyrok NSA z dnia 21 listopada 2019 r., sygn. II OSK 52/18
Ochrona środowiska
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie sędzia NSA Barbara Adamiak sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski /spr./ Protokolant asystent sędziego Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt II SA/Gd 359/17 w sprawie ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] kwietnia 2017 r., nr [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z 13 września 2017 r., sygn. II SA/Gd 359/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (dalej: Sąd I instancji), po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2017 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi [...] Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej: Spółka) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. (dalej: SKO w G.) z [...] kwietnia 2017 r., nr SKO [...], w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia, oddalił skargę.
W motywach rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że zgodność z przepisami obowiązującego planu miejscowego jest podstawowym kryterium oceny zamierzeń inwestycyjnych podmiotu ubiegającego się o wydanie decyzji środowiskowej. Stwierdzenie sprzeczności lokalizacji przedsięwzięcia z przepisami planu miejscowego zwalnia organ prowadzący postępowanie z konieczności przeprowadzania postępowania wyjaśniającego w szerszym zakresie, w tym postępowania uzgodnieniowego z innymi organami.
W ocenie Sądu I instancji, w niniejszej sprawie organy obu instancji w sposób prawidłowy wywiązały się z tego obowiązku, wnikliwie analizując zgodność planowanego przedsięwzięcia z postanowieniami obowiązującego planu miejscowego, uwzględniając dodatkowo dyspozycję przepisu art. 46 ust. 1 i 2 ustawy z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1537 ze zm., dalej: u.w.r.u.s.t.). W okolicznościach niniejszej sprawy bezsporne jest, że działka, na której zamierzono zrealizować przedmiotowe przedsięwzięcie polegające na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej, objęta jest obowiązującymi przepisami planu miejscowego dla wsi B. "[...]", zatwierdzonego uchwałą Nr XLI/434/2010 Rady Gminy Wejherowo z 29 marca 2010 r. Planowane przedsięwzięcie znajduje się w obrębie jednostki urbanistycznej oznaczonej symbolem [...] o teren zabudowy produkcyjnej oraz zabudowy usługowej, bez ustalenia proporcji między funkcjami, dla którego plan w pkt 6.6. przewiduje maksymalną wysokość budowli - 12 m.
Do tego przedsięwzięcia odnosiła się treść pkt 6.6. planu miejscowego dla jednostki [...], dotycząca maksymalnej wysokości budowli (12 m), którego planowana budowla nie spełnia - planowane przedsięwzięcie obejmuje budowę wieży kratowej o wysokości 32 m. W tej sytuacji, wobec oczywistej i nie budzącej wątpliwości sprzeczności planowanego przedsięwzięcia z obowiązującym planem miejscowym organy administracyjne obu instancji prawidłowo podjęły rozstrzygnięcie o odmowie wydania decyzji środowiskowej dla przedmiotowego przedsięwzięcia. Zdaniem Sądu I instancji, organy rozstrzygające w przedmiocie wniosku skarżącej Spółki uwzględniły treść art. 46 ust. 1 i 2 u.w.r.u.s.t.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
