Wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygn. II GSK 188/12
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska Sędziowie NSA Maria Jagielska Małgorzata Rysz (spr.) Protokolant Tomasz Haintze po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 840/11 w sprawie ze skargi F.N. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia ... lutego 2011 r. nr ... w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 6 września 2011 r. (sygn. akt VI SA/Wa 840/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uchylił decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2011 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2010 r.
Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia:
Dnia [...] maja 2010 roku w miejscowości W. na drodze krajowej nr [...] przeprowadzono kontrolę pojazdu marki MERCEDES BENZ o numerze rejestracyjnym "[...]". Kontrolowanym pojazdem kierował G. K., zatrudniony w firmie A.T.H. "F." s.c N. F. i E. Ustalono, że w chwili kontroli wykonywano przewóz osób - pracowników do przedsiębiorstwa E.C. (trasa [...] - [...]).[...]Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w trakcie postępowania administracyjnego ustalił, że przedsiębiorcy - F. i E. N. nie posiadają zezwolenia na wykonywanie regularnych i regularnych specjalnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym. Mając to na uwadze organ pierwszej instancji decyzją z dnia [...] lipca 2010 roku nałożył na skarżących karę pieniężną w wysokości 6000 (sześć tysięcy) złotych za wykonywanie transportu drogowego osób bez wymaganego zezwolenia. Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez stronę, utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] lipca 2010 r. Organ uzasadniając swoje rozstrzygnięcie wskazał na brzmienie art. 87 ust. 1 pkt 2a i ust. 3, art. 4 pkt 7, art. 18 ust. 1, 3 ustawy o transporcie drogowym z dnia 6 września 2001 r. (tj. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm. - dalej: u.t.d.) oraz ustalenia faktyczne poczynione w toku postępowania administracyjnego. Zdaniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego zeznania świadka - kierowcy G. K. oraz kserokopie korespondencji przesyłanej drogą elektroniczną między skarżącymi a przedsiębiorstwem E.C. dotyczą zamówień na jednorazowe przewozy osób w kwietniu i maju 2010 roku. Powyższe wskazuje na fakt wykonywania przez skarżącego zarówno przewozów regularnych specjalnych według rozkładu jazdy przekazanego pracownikom przez pracodawcę oraz przewozów okazjonalnych w przypadku np. wykonywania przez pracowników pracy w sobotę. W ocenie organu odwoławczego, zmienność godzin jazdy oraz tras związana m.in. z rotacją pracowników nie musi oznaczać, że przewozy nie mają charakteru przewozów regularnych specjalnych. Na poparcie tego stwierdzenia organ wskazał na przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 684/92 w sprawie wspólnych zasad międzynarodowego przewozu pasażerów autokarem i autobusem (Dz.U.UE.L.92.74.1), w których przewozy pracowników na trasie między miejscem pracy a miejscem zamieszkania wskazano jako klasyczny przykład przewozów regularnych specjalnych. Wykonywanie zatem przez przewoźnika przewozów okazjonalnych poza tym, co jest wykonywane zgodnie z rozkładem jazdy przekazanym pracownikom nie oznacza, iż nie wykonuje on przewozów regularnych specjalnych. Tym samym doszło do naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym, które skutkujące nałożeniem kary pieniężnej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
