Wyrok NSA z dnia 12 maja 2023 r., sygn. II GSK 360/20
W ramach kontroli sądowej decyzji administracyjnej istotne jest, czy organ administracji publicznej, wykonując wytyczne zawarte w poprzednim wyroku sądu, prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i czy jego decyzje w tym zakresie odpowiadają wymogom postępowania administracyjnego.
Transport
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Czarnik (spr.) Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia del. WSA Marek Krawczak po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2020 r. sygn. akt III SA/Wr 309/19 w sprawie ze skargi K.M. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 14 maja 2019 r. nr BP.0264.s107.2018.0165.3075 w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości; 2. oddala skargę; 3. zasądza od K.M. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 2928 (dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu(dalej: WSA we Wrocławiu lub sąd pierwszej instancji) wyrokiem z 16 stycznia 2020 r., sygn. akt III SA/Wr 309/19 po rozpoznaniu skargi K.M. (dalej: skarżąca) uchylił zaskarżoną decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego (dalej: Główny Inspektor, GITD) z 14 maja 2019 r. o nałożeniu na skarżącą kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oraz orzekł o zwrocie kosztów na rzecz skarżącej.
WSA wskazał, że zaskarżoną decyzją Główny Inspektor uchylił w całości decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej: organ pierwszej instancji) z 22 września 2017 r. o nałożeniu na skarżącą kary pieniężnej w wysokości 20 000 zł i nałożył karę pieniężną w wysokości 15 250 zł. Podstawą nałożenia kary były ustalenia kontroli w siedzibie przedsiębiorcy w zakresie przestrzegania warunków i obowiązków przewozu drogowego określonych w art. 4 pkt 22 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1907 ze zm.; dalej: u.t.d.), w okresie od 19 czerwca 2016 r. do 19 czerwca 2017 r., która wykazała naruszenia: lp. 6.3.6.4, lp. 5.4 oraz lp. 2.1, lp. 6.3.8 i lp. 6.2.1. załącznika nr 3 do u.t.d.
WSA we Wrocławiu uwzględniając skargę wskazał, że jest ona zasadna. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że w sprawie dla rozpatrzenia skargi istotne znaczenie ma fakt, że sprawa była już przedmiotem oceny przez WSA we Wrocławiu, który wyrokiem z 17 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Wr 135/18 uchylił wcześniejszą decyzję organu drugiej instancji, co oznacza, że ramy kognicji sądu rozpoznającego skargę zostały – zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 259; dalej: p.p.s.a.) ograniczone rozstrzygnięciem zapadłym wcześniej w sprawie. Z treści wyroku z 17 maja 2018 r. wynika, że WSA jako uzasadnione ocenił stanowisko organów w zakresie naruszeń lp. 6.3.6.4, lp. 5.4 oraz lp.2.1 załącznika nr 3 do u.t.d. W związku z tym z uwagi na związanie prawomocnym wyrokiem sądu przy jednoczesnym braku wskazań co do zmiany stanu faktycznego czy prawnego WSA przyjął stanowisko organów odnośnie tych naruszeń za uzasadnione i niepodlegające dalszemu badaniu i ponownej ocenie. Natomiast w zakresie naruszeń lp.6.2.1. oraz lp. 6.3.8. sąd pierwszej instancji stwierdził uchybienia i niewykonanie zaleceń zawartych w wyroku WSA z 17 maja 2018 r., którym sąd ten zalecił aby rozpoznając sprawę ponownie, organ drugiej instancji uwzględnił, że skoro skarżąca podnosiła w odwołaniu, że posiada dowody świadczące o tym, że zakwestionowane przejazdy ujęte w poz. 11, 12 i 13 protokołu kontroli były przejazdami zwolnionymi ze stosowania tachografu (przejazdy prywatne, niezwiązane z prowadzoną działalnością, serwisowe lub w celu zatankowania pojazdu) organ powinien w pierwszej kolejności odnieść się do przepisów normujących tę kwestię, w dalszej kolejności umożliwić stronie przedstawienie tych dowodów, a następnie jeżeli to będzie konieczne do wyjaśnienia sprawy rozważyć możliwość przeprowadzenia dowodów z przesłuchania wskazanych przez stronę świadków. WSA dokonując kontroli obecnie zaskarżonej decyzji, mając na uwadze wskazane zalecenia wynikające z wyroku z 17 maja 2018 r., stwierdził, że decyzja uchybia przepisom postępowania z uwagi na brak wykonania ww. zaleceń sądu dotyczących konieczności ponownego przeprowadzenia postępowania w zakresie uchybienia z lp.6.2.1 załącznika nr 3 do u.t.d. Z akt sprawy i z treści decyzji wynika natomiast, że organ w ramach prowadzonego ponownie postępowanie w ogóle pominął argumenty i żądania strony sformułowane w odwołaniu od decyzji co do naruszenia lp. 6.2.1. załącznika nr 3 do u.t.d., a odnośnie wykonania zaleceń sądu ograniczył się wyłącznie do wystosowania wezwania do strony o przedłożenie dowodów na jej twierdzenia. Natomiast organ pominął zalecenia sądu dotyczące odniesienia się i uwzględnienia zarzutów strony dotyczących m.in. przesłuchania świadków.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
