Roczny składnik wynagrodzenia w podstawie wymiaru zasiłku

Podstawę wymiaru zarówno zasiłku chorobowego, jak i wynagrodzenia chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej, podstawę wymiaru zasiłku stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia. Wynagrodzeniem jest przychód pracownika odpowiadający podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, w tym chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz chorobowe, finansowanych ze środków pracownika (łącznie 13,71%).

Podstawę wymiaru tworzą tylko te składniki wynagrodzenia, które podlegają oskładkowaniu i które zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy przepisami płacowymi albo umowami o pracę (u pracodawców bez obowiązku tworzenia regulaminów wynagradzania) nie przysługują za okres pobierania zasiłku/wynagrodzenia chorobowego. Jeżeli u pracodawcy nie ma wyraźnych postanowień, że dany składnik przysługuje mimo absencji chorobowej, zakłada się, że w tym czasie pracownik go nie otrzymuje i należy go wliczyć do podstawy zasiłkowej. Jeśli jednak, mimo braku odpowiednich zapisów tej kwestii w przepisach płacowych lub umowach o pracę, pracodawca udokumentuje, że składnik płacowy jest pracownikowi wypłacany za okres pobierania zasiłku, składnika tego nie należy uwzględniać w podstawie wymiaru zasiłku.