Kiedy i jak należy uzupełniać wynagrodzenie pracownika przy obliczaniu podstawy wymiaru zasiłku

Podstawą wymiaru zasiłku jest przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za 12 miesięcy poprzedzających miesiąc zachorowania lub odpowiednio przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za pełne kalendarzowe miesiące ubezpieczenia chorobowego (gdy zatrudnienie trwało krócej). Jeżeli jednak pracownik stanie się niezdolny do pracy już w pierwszym miesiącu zatrudnienia i nabędzie prawo do świadczenia chorobowego, to wówczas podstawę wymiaru tego świadczenia ustala się na podstawie wynagrodzenia osiągniętego przez pracownika za ten właśnie miesiąc (art. 36 ust. 1 i 2 oraz art. 37 ust. 1 ustawy zasiłkowej).

Wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru zasiłku to przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz chorobowe, finansowanych ze środków pracownika (tj. z zasady 13,71%).

Zdarza się, że w okresie, z którego jest ustalana podstawa wymiaru zasiłku, pracownik był nieobecny w pracy i nie świadczył pracy, a tym samym nie zawsze otrzymał wynagrodzenie za pełny miesiąc. W takiej sytuacji wynagrodzenie uwzględniane przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku trzeba - po spełnieniu niżej omówionych warunków - uzupełnić. Należy przy tym pamiętać, aby okres urlopu wypoczynkowego traktować na równi z okresem świadczenia pracy, a wynagrodzenie urlopowe na równi z wynagrodzeniem za pracę.