Wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2022 r., sygn. III FSK 231/21
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Paweł Borszowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 2334/17 w sprawie ze skargi A. Z. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji w sprawie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 11 maja 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2334/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. Z., zwanego dalej "Skarżącym", na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z 21 kwietnia 2017 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji w sprawie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki. Wymieniony wyrok, jak również inne przytoczone w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych, publikowane są na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego (www.nsa.orzeczenia.gov.pl).
Skarżący działając za pośrednictwem pełnomocnika – adwokata - w skardze kasacyjnej zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając Sądowi pierwszej instancji:
1. na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy poprzez ich błędną wykładnię tj.: art 3 § 1 p.p.s.a. i art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. oraz art. 145 § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.), zwana dalej "O.p.", w zw. z art. 9 ust. 1d ustawy z dnia 13 października 1995r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz.U. z 2012 r., poz. 1314 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji jego zastosowanie i uznanie, że na podmiocie będącym osobą fizyczną ciąży obowiązek poinformowania organów podatkowych o zmianie miejsca zamieszkania w innym momencie, niż tylko przy składaniu deklaracji lub innego dokumentu związanego z obowiązkiem podatkowym, któremu podlega, a zaniechanie podatnika w tej materii powoduje skuteczność doręczenia korespondencji podmiotowi pod nieaktualny adres nawet w sytuacji, gdy nie jest to pismo w toku już prowadzonego postępowania, a dopiero je inicjujące, podczas gdy z przepisu tego literalnie wynika, że podatnicy mogą, a tym samym nie mają obowiązku, a jedynie uprawnienie, do zgłoszenia aktualizacji adresu w innym momencie, przy czym na podatnikach będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzącymi działalności gospodarczej lub niebędącymi zarejestrowanymi podatnikami VAT obowiązek podatkowy ciąży jedynie w rocznej deklaracji w podatku dochodowym, zaś ewentualne zaniechanie temu uprawnieniu podlega wyłącznie penalizacji z art. 81 § 1 pkt 1 KKS.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
