Wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2015 r., sygn. I OSK 1609/13
Przepis art. 174 pkt 1 ustawy P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli wadliwe uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie NSA Monika Nowicka del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Pracy i Polityki Społecznej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 marca 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 115/13 w sprawie ze skargi E. W. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie prawa do zasiłku dla bezrobotnych 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2. zasądza od E. W. na rzecz Ministra Pracy i Polityki Społecznej kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę E. W. i uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji w przedmiocie prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
W jego uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji przedstawił następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne: E. W. została zarejestrowana w dniu 4 maja 2012 r. w Powiatowym Urzędzie Pracy w S.-K. W dniu 9 maja 2012 r. zwróciła się o przyznanie prawa do zasiłku dla bezrobotnych na zasadach określonych przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Do wniosku dołączyła dokumenty potwierdzające jej zatrudnienie w Wielkiej Brytanii. Na tej podstawie oraz na podstawie dokumentu potwierdzającego okres ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia strony tamże od 9 kwietnia 2006 r. do 7 kwietnia 2012 r., Marszałek Województwa Świętokrzyskiego decyzją z dnia [...] września 2012 r. odmówił przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. W jego ocenie strona nie spełniła ostatniego okresu ubezpieczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także nie może zostać uznana za pracownika, który podczas pracy za granicą miał miejsce zamieszkania w Polsce. Minister Pracy i Polityki Społecznej nie uwzględnił odwołania od tego rozstrzygnięcia i zaskarżoną decyzją utrzymał je w mocy. W podstawie prawnej powołał przepisy art. 8 ust. 2 i art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r., Nr 69, poz. 415 ze zm.), art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 61 ust. 2 i art. 65 ust. 2 i 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 166 z 30 kwietnia 2004 r.), § 2 ust. 1 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegółowego trybu przyznawania zasiłku dla bezrobotnych, stypendium i dodatku aktywizacyjnego (Dz. U. z 2009 r. Nr 136, poz. 1118 ze zm.) w związku z art. 11, art. 12 ust. 1, art. 54 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia nr 883/2004 (Dz. Urz. UE L 284 z dnia 30 października 2009 r.). Wedle organu odwoławczego przepis art. 61 ust. 2 cytowanego rozporządzenia nr 883/2004 pozwala na uwzględnienie okresów ubezpieczenia spełnionych za granicą wyłącznie pod warunkiem spełnienia przez bezrobotnego ostatniego okresu ubezpieczenia na terytorium państwa, w którym ubiega się on o zasiłek. Tymczasem strona okres ten spełniła na terytorium Wielkiej Brytanii. Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 65 ust. 2 i 5 tegoż rozporządzenia, jednak wymaga on oddania się do dyspozycji służb zatrudnienia państwa zamieszkania i udokumentowania faktu zamieszkania w tym państwie podczas zatrudnienia w innym państwie członkowskim UE. Interpretacja pojęcia stałego miejsca zamieszkania nie może być jednak szeroka, co wynika z brzmienia decyzji nr U2 z dnia 12 czerwca 2009 r. Komisji Administracyjnej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego w sprawie zakresu art. 65 ust. 2 rozporządzenia nr 883/2004.... W tej materii stosuje się kryteria wskazane w art. 11 cytowanego wyżej rozporządzenia nr 987/2009. Uwzględniając regulację art. 11 ust. 1 tego aktu oraz treść oświadczenia strony z dnia 9 maja 2012 r. organ ten doszedł do przekonania, że zamieszkiwała ona przed wyjazdem do Wielkiej Brytanii nieprzerwanie w Polsce, wszak potem równie nieprzerwanie przez 8 lat i 8 miesięcy w Wielkiej Brytanii. W tym ostatnim okresie przyjeżdżała do Polski dwa razy na urlop i wakacje. O ciągłości pobytu za granicami Polski świadczy też zatrudnienie na podstawie jednej umowy o pracę na czas nieokreślony, a więc stała praca. W tym czasie strona nie przekazywała środków finansowych na utrzymanie rodziny mieszkającej w Polsce. Zatem prowadziła za granicą własne gospodarstwo domowe. Dlatego, skoro podczas pobytu i pracy tamże nie zamieszkiwała w Polsce w rozumieniu przywołanych przepisów, jej żądanie nie mogło zostać uwzględnione.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
