Wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2006 r., sygn. I FSK 1112/05
1. Nie może zatem budzić wątpliwości, że w skardze kasacyjnej strona zakwestionowała wyłącznie ustalenia faktyczne, na których oparto wydanie decyzji podatkowej i które Sąd pierwszej instancji uznał za prawidłowe i wystarczające. Jednocześnie trzeba podkreślić, że ustaleń faktycznych nie sposób zakwestionować poprzez zarzut naruszenia prawa materialnego.
2. Naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie, zwane błędem subsumcji, polega na wadliwym przyjęciu, że ustalony stan faktyczny błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej. Punktem wyjścia takiej oceny musi być jednak zawsze, niewadliwie ustalony i skutecznie nie zakwestionowany, stan faktyczny.
3. W przypadku zaś, gdy strona skarżąca kwestionuje w skardze kasacyjnej prawidłowość ustaleń faktycznych, uznanych przez sąd pierwszej instancji za właściwie ustaloną podstawę faktyczną ostatecznej decyzji podatkowej, a jednocześnie nie stawia zarzutu naruszenia prawa procesowego, nieskutecznym staje się jej zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie.
Wyrokiem z dnia 6 lipca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, sygn. akt l SA/Sz 295/04 oddalił skargę Krzysztofa Z, prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą G D w K, wniesioną na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 19 lutego 2004r. nr ZPP- 4408-421/03.
Przedstawiając stan faktyczny sprawy, Sąd podał, iż zaskarżoną decyzją z dnia 19 lutego 2004 r. nr ZPP-4408-421/03 Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Koszalinie z dnia 4 listopada 2003 r. nr UP 1-2/4400-175/03 w przedmiocie określenia za miesiąc listopad 2000 r. kwoty zobowiązania w podatku od towarów i usług w wysokości 6.808 zł, zamiast wykazanego w deklaracji VAT- 7 zobowiązania w kwocie 3.948 zł, w oparciu o art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r- Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), art. 10 ust. 2, art. 23 pkt 1 i art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku d towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), zwaną dalej "ustawą o podatku od towarów i usług" oraz § 50 ust. 4 pkt 2 i ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.), zwanego dalej "rozporządzeniem w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy". Uznał bowiem decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Koszalinie z dnia 4 listopada 2003 r. za prawidłową zarówno w zakresie ustaleń faktycznych, jak i prawno-podatkowej kwalifikacji. Organ odwoławczy uznał, iż zasada wynikająca z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, określająca prawo podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną, nie ma charakteru nieograniczonego. Wyjątki od tej zasady ustawodawca przewidział w enumeratywnie wyliczonych przypadkach, które zostały wskazane w art. 25 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 50 rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy. Organ podatkowy przyjął, iż zgodnie z § 50 ust. 4 pkt 2 powołanego wyżej rozporządzenia warunkiem realizacji prawa do obniżenia podatku należnego jest okoliczność, iż nabywca posiada fakturę lub fakturę korygującą potwierdzoną u sprzedawcy. Warunek ten nie musi być spełniony, gdy wystawca faktury rozliczył wykazany we wskazanych dokumentach podatek w swej deklaracji VAT- 7.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
