Wyrok NSA z dnia 14 lutego 2006 r., sygn. II FSK 337/05
1. Prawidłowe przytoczenie podstaw skargi kasacyjnej jest elementem konstrukcyjnym tej skargi. Naczelny Sąd Administracyjny nie może samodzielnie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, ani ich uściślać, ani w inny sposób korygować. Zgodnie bowiem z treścią art. 183 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania.
2. Zakwestionowanie stanu faktycznego przyjętego przez wojewódzki sąd administracyjny przy wyrokowaniu wymaga oparcia skargi kasacyjnej na podstawie naruszenia przepisów postępowania sądowego. Strona wnosząca skargę nie zarzuciła naruszenia art. 174 pkt 2, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez nieuwzględnienie naruszenia przepisów Ordynacji podatkowej, ważących o nieprawidłowym ustaleniu stanu faktycznego. Wobec braku zarzutu pozwalającego na dokonanie przez Naczelny Sąd Administracyjny oceny zgodności z prawem przyjętych w zaskarżonym wyroku ustaleń w zakresie stanu faktycznego sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający sprawę w granicach skargi kasacyjnej, zobowiązany jest ocenić zarzut naruszenia prawa materialnego przy uwzględnieniu stanu faktycznego przyjętego przez Sąd I instancji.
Wyrokiem z dnia 22 listopada 2004 roku, sygn. akt: I SA/Ka 2429/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Przedsiębiorstwa "T.K.iG.K." Spółki Akcyjnej z siedzibą w Rybniku na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 września 2003 roku, Nr PBI/1-4218/9/2003/W w przedmiocie określenia wysokości podatku dochodowego od osób prawnych.
Jak wynika z treści uzasadnienia wyroku, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Rybniku decyzją z dnia 3 grudnia 2002 roku, Nr PD-3/4210/3-dec./02 ustalił dla Przedsiębiorstwa "T.K.iG.K." zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 rok na kwotę 279.498 zł, zaległość z tego tytułu w tej samej wysokości oraz odsetki za zwłokę na łączną sumę 266.265,90 zł. Po rozpatrzeniu odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. Z treści uzasadnienia decyzji organu odwoławczego wynika, iż organy nie uznały za uprawdopodobnioną nieściągalność wierzytelności przysługującej stronie względem C.H.-U. Spółki Akcyjnej w wysokości 4.195.041,78 zł i w związku z tym organ zakwestionował na zasadzie art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1999 roku Nr 106, poz. 482 ze zm.), zaliczenie rezerw utworzonych na pokrycie tych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Zauważył, iż wspomniane wierzytelności dotyczyły tylko takich należności, które uprzednio zaliczone były do przychodów podatkowych związanych z działalnością gospodarczą. Następnie Dyrektor Izby Skarbowej przedstawił definicję kosztów uzyskania przychodów wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy oraz przytoczył treść art. 16 ust. 2a zawierającą katalog "warunków uprawdopodobnienia" nieściągalności wierzytelności. Organ podał, iż wyliczenie to ma charakter jedynie przykładowy, a wykazanie uprawdopodobnienia nieściągalności środkami spoza tego katalogu wymaga zgromadzenia odpowiednich, zasługujących na wiarę dowodów i że obowiązki w tym zakresie obciążają podatnika. W dalszej części organ II instancji wywiódł, iż działania strony skarżącej były zawinione i nosiły znamiona niegospodarności. Swoim nieracjonalnym działaniem strona przyczyniła się do stałego pogłębiania zadłużenia "C.H.-U." S.A. Zdaniem organu dowodem tego miało być dalsze świadczenie usług na rzecz tego kontrahenta mimo nie uregulowania wcześniejszych faktur, jak i opóźnienie z wystąpieniem na drogę sądową w celu wyegzekwowania należności. Z tych powodów organ nie mógł zaliczyć rezerw utworzonych na pokrycie należności do kosztów uzyskania przychodu. Na powyższe rozstrzygnięcia strona wniosła skargę do sądu administracyjnego, domagając się uchylenia decyzji obu instancji i umorzenia postępowania, ewentualnie uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W motywach strona kwestionowała stanowisko przyjęte przez organ, jakoby jej działanie nosiło znamiona celowego pogorszenia sytuacji finansowej. Dalej strona argumentowała, iż w niektórych przypadkach niecelowe jest kierowanie sprawy na drogę postępowania cywilnego, aby uzyskać tytuł wykonawczy. Wstrzymanie czynności komorniczych względem "C.H.-U." było uzasadnione, bowiem podmiot ten był w trudnej sytuacji finansowej, wykazywał straty.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
