Które składniki wynagrodzenia są uwzględniane w podstawie wymiaru świadczeń chorobowych

Podstawę wymiaru zasiłku stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (art. 36 ust. 1 ustawy zasiłkowej). Jeśli pracownik nie przepracował u danego pracodawcy 12 miesięcy kalendarzowych, podstawę wymiaru zasiłku ustala się przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za pełne miesiące kalendarzowe zatrudnienia przez liczbę tych miesięcy.

Za wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego uważa się przychód pracownika, stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia społeczne (13,71%).

Przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń chorobowych oprócz wynagrodzenia zasadniczego uwzględnia się również składniki wynagrodzenia takie, jak: premie, nagrody, dodatki, przysługujące za okresy miesięczne, kwartalne, półroczne czy roczne. Podstawowym warunkiem uzasadniającym wliczenie premii i nagród do podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego bądź zasiłku jest opłacanie od tych kwot składek na ubezpieczenie chorobowe oraz pomniejszanie danego składnika za okresy niezdolności do pracy.

W sytuacji gdy zakład pracy zatrudnia mniej niż 20 pracowników i nie posiada regulaminu wynagradzania, zachowanie prawa do premii (lub innego składnika wynagrodzenia) może wynikać z zapisu dokonanego w umowie o pracę.