Wyrok SN z dnia 2 lutego 2022 r., sygn. I PSKP 40/21
Brak jest podstawy dla uznania, że pracodawca nie może sam zadecydować (lub uzgodnić ze związkami zawodowymi), że świadczenia należne kierowcom z tytułu podróży służbowych ustalane będą na podstawie rozporządzeń, które wprost nie znajdują zastosowania dla kierowców, bowiem zostały wprowadzone dla pracowników budżetowych. Należy w takiej sytuacji przyznać prymat autonomii woli stron stosunku pracy i jeżeli pracodawca decyduje albo godzi się na stosowanie przepisów rozporządzeń wykonawczych, to brak jest podstaw dla podważenia jego woli.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Rączka (przewodniczący)
SSN Romualda Spyt
SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa B.D. przeciwko J. C. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 2 lutego 2022 r., skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 7 sierpnia 2019 r., sygn. akt III APa […],
I. oddala skargę kasacyjną,
II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2025 (dwa tysiące dwadzieścia pięć) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
W wyroku z dnia 7 sierpnia 2019 r., sygn. akt III APa […], Sąd Apelacyjny w […]– w sprawie z powództwa B. D. przeciwko J. C. o zapłatę – oddalił apelacje powoda i pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 18 grudnia 2018 r., sygn. akt VII P […], w którym Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda następujące kwoty tytułem należności za podróże służbowe: 5.438,82 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty; 4.226,70 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 lipca 2014 r. do dnia zapłaty; 7.521,81 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty; 7.186,47 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 września 2014 r. do dnia zapłaty; 5.268,19 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 października 2014 r. do dnia zapłaty; 7.724,18 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 listopada 2014 r. do dnia zapłaty; 5.560,18 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 30 listopada 2014 r. do dnia zapłaty; 4.852,59 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty; 4.657,94 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 lutego 2015 r. do dnia zapłaty; 5.035,56 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 marca 2015 r. do dnia zapłaty; 7.072,27 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz 3.957,24 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 maja 2015 r. do dnia zapłaty; w pozostałej części oddalił powództwo.
W sprawie ustalono, że powód znalazł pracę u pozwanego z ogłoszenia w Internecie. Przez pierwsze 3 miesiące powód jeździł w trasy zagraniczne na podstawie umowy zlecenia. Po powrocie z wyjazdu, który trwał 21 dni, otrzymywał od pozwanego wynagrodzenie w wysokości ok. 4.000-5.000 zł. Od maja 2014 r. powód zdecydował się podpisać z pozwanym umowę o pracę. W umowie tej ustalono wynagrodzenie powoda na poziomie minimalnego wynagrodzenia za pracę. Powód jednak spodziewał się, że jego zarobki będą na poziomie tych z okresu pracy na podstawie umowy zlecenia. Odbiór wynagrodzenia zasadniczego powód potwierdzał na listach płac. Za okres od maja 2014 r. do kwietnia 2015 r. powód nie otrzymał, poza wynagrodzeniem minimalnym, żadnych dodatkowych pieniędzy, a także nie potwierdzał na bieżąco otrzymania diet i ryczałtów za noclegi po odbyciu każdej podróży. Zestawienie tych należności zostało sporządzone zbiorczo za okresy: od 5 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. oraz od 1 stycznia 2015 r. do 27 kwietnia 2015 r. przez obsługującą pozwanego zewnętrzną firmę księgową. Zgodnie ze sporządzonymi rozliczeniami wyjazdów służbowych powód miał otrzymać tytułem diet i ryczałtów za noclegi za okres 5 maja 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. łącznie 79.778,94 zł, a za okres od 1 stycznia 2015 r. do 27 kwietnia 2015 r. łącznie 36.723,10 zł. Powód potwierdził odbiór tych kwot, chociaż ich nie otrzymał. Pozwany w dniu 27 kwietnia 2015 r. rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Powód nie odwołał się od tego rozwiązania do sądu pracy, lecz w dniu 11 maja 2015 r. złożył do Sądu Rejonowego w K., Wydziału IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozew o wydanie świadectwa pracy i odszkodowanie za szkodę wyrządzoną niewydaniem świadectwa pracy. Powodowi zależało na tym, aby w świadectwie pracy było wpisane rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. W konsekwencji, w dniu 11 czerwca 2015 r. zawarł z pozwanym porozumienie oraz cofnął pozew o sprostowanie świadectwa pracy. Jednocześnie z porozumieniem powód otrzymał do podpisu „oświadczenie zakończenia stosunku pracy”, z którego wynikało, że otrzymał od pozwanego wszystkie świadczenia i całość wynagrodzenia. W oświadczeniu tym powód zobowiązał się, że nie będzie miał roszczeń do pozwanego z tytułu stosunku pracy. W związku z podpisaniem tego oświadczenia powód nie otrzymał od pozwanego żadnych pieniędzy, a na podpisanie oświadczenia zdecydował się z obawy, że z posiadanym świadectwem pracy ciężko będzie mu znaleźć nową pracę. Samochód prowadzony przez powoda, jako samochód do 3,5 tony, nie miał tachografu. Na terenie Niemiec wymagana jest rejestracja czasu pracy kierowcy w formie tzw. control book. Powód takiego rejestru nie prowadził. Na podstawie dokumentacji przewozowej CMR sporządzał notatki, ale nie fotografował dokumentów. Nie informował również pracodawcy o swojej pracy w godzinach nadliczbowych, nie składał mu żadnych raportów ze swojej pracy oraz nie zgłaszał roszczeń z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
