Uchwała SN z dnia 12 marca 1996 r., sygn. I KZP 39/95
Kodeks karny nie zna podziału dokumentów na „urzędowe” i „prywatne”. Byt przestępstwa określonego w art. 266 k.k. nie jest więc zależny od rodzaju dokumentu, w którym poświadczono nieprawdę, lecz od tego, kto ten dokument wystawił.
Sąd Najwyższy w sprawie Józefa K., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu postanowieniem z dnia 10 października 1995 r. zagadnienia prawnego, wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
„Czy przedmiotem ochrony prawnej w art. 266 k.k. jest tylko prawdziwość pism urzędowych, czy także dokumentów prywatnych, do których sporządzenia wystawiający je jest uprawniony i w których poświadcza nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne?”
– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.
Uzasadnienie
Wątpliwość, której Sąd Wojewódzki nadał rangę zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy, wyprowadzona została z poniższego stanu faktycznego:
Sąd Rejonowy w Trzciance wyrokiem z 24.II.1995 r. uznał Józefa K. za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 266 § 2 k.k., polegającego na tym, że w latach 1989 i 1990 w postępowaniu sądowym „używał i posługiwał się dokumentem, którym potwierdzono nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne ...” i na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i 300 zł grzywny.
Rozpoznający sprawę, na skutek wniesionej przez obrońcę oskarżonego rewizji, Sąd Wojewódzki w Poznaniu odroczył wydanie orzeczenia i zwrócił się do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcie wymienionego na wstępie zagadnienia prawnego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
