Z brzmienia art. 105 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie wynika jakiekolwiek czasowe ograniczenie stosowania domniemań.

Termin wyznaczony do uzupełnienia braku pełnomocnictwa przy tymczasowym dopuszczeniu do czynności procesowej (art. 97 § 2 k.p.c.) obowiązuje profesjonalnego pełnomocnika również wtedy, gdy nie został wskazany wprost w postanowieniu o dopuszczeniu.

Mimo stanowczego brzmienia art. 362 k.c. - nie zachodzi konieczność każdorazowego zmniejszenia odszkodowania w razie stwierdzenia, stosownie do założeń koncepcji kauzalnej, istnienia adekwatnego związku przyczynowego między zachowaniem się poszkodowanego (oraz sprawcy szkody) i powodującym uszczerbek naruszeniem praw lub prawnie chronionych interesów poszkodowanego.

Rozwiązanie podmiotu bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego oraz wykreślenie tego podmiotu z rejestru powinno nastąpić jedynie wówczas, gdy podmiot ten nie posiada zbywalnego majątku i faktycznie nie prowadzi działalności, a jednocześnie nie zachodzą inne istotne okoliczności, o których mowa w art. 25d ust. 3 uKRS.

Przewidywanie przez wzbogaconego powstania obowiązku zwrotu korzyści oznacza zarówno sytuację, w której zobowiązany do zwrotu wiedział, że korzyść mu się nie należy, jak również sytuację, gdy co prawda był subiektywnie przekonany, iż korzyść mu się należy, lecz na podstawie okoliczności sprawy obiektywnie powinien się liczyć z możliwością zwrotu, w tym ze względu na wadliwą podstawę prawną bądź też

Ból i cierpienie psychiczne wywołane śmiercią bezpośrednio poszkodowanego mogą być oceniane wyłącznie w kontekście podstaw zastosowania art. 446 § 4 k.c., a nie art. 446 § 3 k.c. W obecnym stanie prawnym nie może być kontynuowania rozwijająca się od połowy pierwszej dekady XXI w. linia orzecznicza, która kwotą stosownego odszkodowania z art. 446 § 3 obejmowała nie tylko naprawienie szkody majątkowej

O ile możliwe jest dochodzenie roszczeń z tytułu ochrony prawa rzeczowego (spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu) na podstawie przepisów art. 222 § 2 k.c., art. 251 k.c. oraz art. 144 k.c., o tyle roszczenia te pozostają bez związku z roszczeniem, o którym mowa w art. 439 k.c. Pierwsze bowiem mają na celu umożliwienie niezakłóconego wykonywania prawa rzeczowego jako bezwzględnego prawa majątkowego

Zastrzeżenie kary umownej za zwłokę w spełnieniu świadczenia niepieniężnego w postaci ułamka (procentu) wartości świadczenia za każdą jednostkę czasu zwłoki, bez jednoczesnego określenia z góry maksymalnej kwoty takiej kary, nie narusza art. 483 § 1 k.c.

Ocena, czy dana klauzula umowna miała charakter niedozwolony, musi opierać się na przesłankach określonych w art. 3851 § 1 zd. 1 k.c., tj. powinna prowadzić do ustalenia czy prawa i obowiązki konsumenta zostały ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Rażącym naruszeniem interesów będzie nieusprawiedliwiona dysproporcja praw i obowiązków konsumenta - na

Nie istnieje norma prawna nakładająca na sąd ubezpieczeń społecznych obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii łącznej biegłych lekarzy w każdym przypadku, gdy u ubezpieczonego stwierdza się więcej niż jedno schorzenie. Brak jest zatem podstaw do formułowania ogólnej tezy, że przepisy postępowania wymagają by biegli - jeżeli zachodzi potrzeba zasięgnięcia opinii kilku biegłych - zawsze składali dodatkowo

Zasadniczo w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie ma zastosowania reguła wynikająca z art. 316 § 1 k.p.c., zgodnie z którą po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili jej zamknięcia, a w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy. Stąd też w sprawach ubezpieczeniowych tylko

Pierwotnie uprawniony ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu staje się właścicielem lokalu bez obciążeń hipotecznych ciążących wcześniej na nieruchomości spółdzielczej.

Żądanie pracodawcy od pracownika zwrotu równowartości składek na ubezpieczenia społeczne, zapłaconych do organu rentowego w sytuacji określonej w art. 8 ust. 2a i art. 18 ust. 1a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w aspekcie zasad współżycia społecznego z art. 411 pkt 2 k.c. nie powinno wykraczać poza terminy przedawnienia przewidziane dla odpowiedzialności pracownika

Powinność liczenia się z obowiązkiem zwrotu korzyści z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, o której mowa w art. 409 Kodeksu cywilnego, nie jest kwestią świadomości wzbogaconego. Decydujące znaczenie mają kryteria obiektywne. Należy również brać pod uwagę podwyższone standardy staranności, wymagane od profesjonalnych uczestników obrotu.

Korzyść majątkowa polegająca na uzyskaniu przez pożyczkodawcę wartości nieruchomości tytułem zabezpieczenia spłaty pożyczki nie ma bezpłatnego charakteru (art. 528 KC), jeżeli dający zabezpieczenie (pożyczkobiorca lub osoba trzecia) był zobowiązany do jego udzielenia przy zawarciu umowy pożyczki.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia oraz renty z tytułu zwiększonych potrzeb wymaga uwzględnienia wszelkich istotnych okoliczności sprawy, w tym zmian siły nabywczej pieniądza, aby adekwatnie zrekompensować poszkodowanemu doznaną krzywdę i zabezpieczyć jego zwiększone potrzeby wynikające z trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Zgłoszone roszczenie określa zasadniczo podstawa faktyczna żądania, zatem jej zmiana oznacza zmianę powództwa.

Wspólnik jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością dysponujący 99 z 100 udziałów spółki jest właścicielem prawie całego kapitału zakładowego i jemu przypada prawie cały zysk z działalności spółki, nadto z racji swojej pozycji w zgromadzeniu wspólników będącej konsekwencją wielkości posiadanych udziałów sam decyduje o strategicznych sprawach spółki, a z uwagi na status prezesa jednoosobowego

Sąd nie odrzuci odwołania od decyzji organu rentowego na podstawie art. 4779 § 3 k.p.c. tylko wówczas, gdy bezspornie stwierdzi, iż przekroczenie ustawowego terminu nie jest nadmierne i że nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. W pozostałych wypadkach jest obowiązany odrzucić odwołanie. Odrzucając odwołanie na podstawie powyższego przepisu, sąd uzasadnia, że nie wystąpiły wskazane w

1. Niewłaściwe uznanie długu może być wyrażone w dowolnej formie, nawet w sposób dorozumiany. W oświadczeniu wiedzy dłużnik nie musi wskazywać podstawy prawnej, ani w jakiej wysokości dług uznaje. Wystarczająca jest taka czynność dłużnika, z której wynika, że jest on świadomy istnienia długu. 2. Mimo, że zgodnie z przepisem art. 32 zd. pierwsze pr. weksl. poręczyciel odpowiada tak samo, jak ten za

Przepisy art. 410 i n. k.c. nie zawierają żadnej odrębnej regulacji, która wskazywałaby na jakąkolwiek zależność tych zobowiązań, a art. 497 w zw. z art. 496 k.c. potwierdzają, iż nawet w przypadku nieważności umowy wzajemnej zobowiązania stron do zwrotu otrzymanych nienależnie świadczeń są co do zasady, zgodnie z teorią dwóch kondykcji od siebie niezależne.

Jeżeli bowiem strony umówiły się w ten sposób, że powód ma obowiązek przy wykonywaniu dokumentacji projektowej dochować należytej staranności w ustaleniu stanu faktycznego i prawnego terenu i obiektów objętych projektem, i ma obowiązek ująć w dokumentacji tylko takie elementy, które uda się ustalić, a pominąć te, których nie da się ustalić przy dochowaniu należytej staranności, to w takim przypadku

Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, że należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu. Po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul

1. Sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania z urzędu, czy warunki umowy wchodzące w zakres stosowania dyrektywy 93/13 mają nieuczciwy charakter, a także do tego, by dokonawszy takiego badania, zniwelować brak równowagi między konsumentem a przedsiębiorcą, o ile sąd ów posiada niezbędne ku temu informacje dotyczące stanu prawnego i faktycznego 2. Na przeszkodzie badania abuzywności postanowień umowy