Korzyść majątkowa polegająca na uzyskaniu przez pożyczkodawcę wartości nieruchomości tytułem zabezpieczenia spłaty pożyczki nie ma bezpłatnego charakteru (art. 528 KC), jeżeli dający zabezpieczenie (pożyczkobiorca lub osoba trzecia) był zobowiązany do jego udzielenia przy zawarciu umowy pożyczki.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia oraz renty z tytułu zwiększonych potrzeb wymaga uwzględnienia wszelkich istotnych okoliczności sprawy, w tym zmian siły nabywczej pieniądza, aby adekwatnie zrekompensować poszkodowanemu doznaną krzywdę i zabezpieczyć jego zwiększone potrzeby wynikające z trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Powinność liczenia się z obowiązkiem zwrotu korzyści z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, o której mowa w art. 409 Kodeksu cywilnego, nie jest kwestią świadomości wzbogaconego. Decydujące znaczenie mają kryteria obiektywne. Należy również brać pod uwagę podwyższone standardy staranności, wymagane od profesjonalnych uczestników obrotu.

Zgłoszone roszczenie określa zasadniczo podstawa faktyczna żądania, zatem jej zmiana oznacza zmianę powództwa.

Wspólnik jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością dysponujący 99 z 100 udziałów spółki jest właścicielem prawie całego kapitału zakładowego i jemu przypada prawie cały zysk z działalności spółki, nadto z racji swojej pozycji w zgromadzeniu wspólników będącej konsekwencją wielkości posiadanych udziałów sam decyduje o strategicznych sprawach spółki, a z uwagi na status prezesa jednoosobowego

Sąd nie odrzuci odwołania od decyzji organu rentowego na podstawie art. 4779 § 3 k.p.c. tylko wówczas, gdy bezspornie stwierdzi, iż przekroczenie ustawowego terminu nie jest nadmierne i że nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. W pozostałych wypadkach jest obowiązany odrzucić odwołanie. Odrzucając odwołanie na podstawie powyższego przepisu, sąd uzasadnia, że nie wystąpiły wskazane w

1. Niewłaściwe uznanie długu może być wyrażone w dowolnej formie, nawet w sposób dorozumiany. W oświadczeniu wiedzy dłużnik nie musi wskazywać podstawy prawnej, ani w jakiej wysokości dług uznaje. Wystarczająca jest taka czynność dłużnika, z której wynika, że jest on świadomy istnienia długu. 2. Mimo, że zgodnie z przepisem art. 32 zd. pierwsze pr. weksl. poręczyciel odpowiada tak samo, jak ten za

1. To, że postanowienia określające sposób ustalania kursu waluty obcej, które składają się na klauzulę waloryzacyjną zawartą w umowie kredytu, określają główne świadczenie kredytobiorcy, nie oznacza, że te postanowienia nie podlegają kontroli pod kątem ich abuzywności. Postanowienia określające główne świadczenia stron nie podlegają bowiem takiej kontroli jedynie pod warunkiem, że zostały sformułowane

1. Sąd krajowy jest zobowiązany do zbadania z urzędu, czy warunki umowy wchodzące w zakres stosowania dyrektywy 93/13 mają nieuczciwy charakter, a także do tego, by dokonawszy takiego badania, zniwelować brak równowagi między konsumentem a przedsiębiorcą, o ile sąd ów posiada niezbędne ku temu informacje dotyczące stanu prawnego i faktycznego 2. Na przeszkodzie badania abuzywności postanowień umowy

Jeżeli bowiem strony umówiły się w ten sposób, że powód ma obowiązek przy wykonywaniu dokumentacji projektowej dochować należytej staranności w ustaleniu stanu faktycznego i prawnego terenu i obiektów objętych projektem, i ma obowiązek ująć w dokumentacji tylko takie elementy, które uda się ustalić, a pominąć te, których nie da się ustalić przy dochowaniu należytej staranności, to w takim przypadku

Przepisy art. 410 i n. k.c. nie zawierają żadnej odrębnej regulacji, która wskazywałaby na jakąkolwiek zależność tych zobowiązań, a art. 497 w zw. z art. 496 k.c. potwierdzają, iż nawet w przypadku nieważności umowy wzajemnej zobowiązania stron do zwrotu otrzymanych nienależnie świadczeń są co do zasady, zgodnie z teorią dwóch kondykcji od siebie niezależne.

Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, że należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu. Po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul

1. Punktem wyjścia wykładni oświadczeń woli powinno być ustalenie treści i celu umowy oraz kreowanego nią stosunku prawnego. Należy przy tym uwzględnić zgodny zamiar stron, treść umowy, w tym związki między jej postanowieniami, okoliczności zawarcia umowy oraz inne czynniki wskazane w art. 65 k.c. i art. 66 k.c., a także zasadę favor contractus ‎i w razie wątpliwości przypisać postanowieniu takie znaczenie

Sąd powinien dopuścić dowód podlegający pominięciu jako spóźniony, jeżeli jest on niezbędny dla dokonania ustaleń zgodnych z rzeczywistym stanem rzeczy.

1. Sformułowanie w art. 4779 § 3 k.p.c. „przyczyny niezależne” jest szersze od „braku winy strony” (art. 168 § 1 k.p.c.) i pozwala na uwzględnienie także niektórych przyczyn zawinionych. 2. W myśl art. 4779 § 3 k.p.c., przekroczenie terminu wniesienia odwołania od decyzji ZUS nie może być uznane za powstałe z przyczyn niezależnych od odwołującego się, jeżeli na skutek błędnej oceny treści decyzji i

W razie zbiegu - w postępowaniu egzekucyjnym z użytkowania wieczystego - uprawnienia wierzyciela (pauliańskiego), względem którego czynność prawna zbycia tego prawa, zawarta między dłużnikiem a osobą trzecią, została uznana za bezskuteczną (art. 532 k.c.), z uprawnieniem wierzyciela (hipotecznego), który uzyskał na tym prawie zabezpieczenie hipoteczne na podstawie czynności prawnej zawartej z osobą

Skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego przez poprzedniego wierzyciela oraz ocena wymagalności wierzytelności - kluczowe kwestie rozstrzygnięte przez sąd w kontekście dochodzenia roszczenia.

Przepisy kodeksu cywilnego o odpowiedzialności za produkt niebezpieczny nie odnoszą się do umowy o świadczenie przez lekarza usługi podniesienia i powiększenia biustu z zastosowaniem implantów, które w dacie zabiegu były dopuszczone do obrotu i legitymowały się wszystkimi niezbędnymi certyfikatami i zezwoleniami.

1. Zawarte w art. 118 k.c. określenie „roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej” jest określeniem bardzo szerokim, ale nie można go interpretować jako jakikolwiek związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Należy bowiem dokonać rozróżnienia pomiędzy zakresem pojęć „prowadzenie działalności gospodarczej” a pojęciem „prowadzenie przedsiębiorstwa”. Podstawą działalności gospodarczej

Artykuł 29 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r., poz. 210 ze zm.) nie znajduje zastosowania, jeżeli sześciomiesięczny okres bezczynności wierzyciela, który nie zażądał podjęcia zawieszonego postępowania egzekucyjnego, upłynął przed dniem wejścia w życie tej ustawy, zaś komornik umorzył postępowanie z tej przyczyny na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c

Od powoda będącego konsumentem, dochodzącego w jednym pozwie kilku roszczeń wynikających z czynności bankowych, pobiera się na podstawie art. 13a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 755 ze zm.) jedną opłatę stałą, jeżeli wartość przedmiotu sporu dla tych roszczeń, ustalona na podstawie art. 21 k.p.c., przewyższa kwotę 20 000 zł

Nabywca wierzytelności w drodze przelewu, na którego rzecz zasądzono koszty procesu, nie jest w tym zakresie wierzycielem pierwotnym w rozumieniu art. 29 ust. 5 pkt 3 lit. b z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 210 ze zm.).

Nieruchomość, której właścicielowi przysługuje wynikające z art. 4 ust. 4 oraz 241 ust. 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 1208) uprawnienie do korzystania z dróg wewnętrznych łączących się z drogą publiczną, ma odpowiedni dostęp do drogi publicznej w rozumieniu art. 145 § 1 k.c.

Artykuł 30 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 210 ze zm.) nie stanowi podstawy pobrania przez komornika sądowego opłaty egzekucyjnej od wierzyciela w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 2 k.p.c. ze względu na złożenie przez wierzyciela wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego po ogłoszeniu upadłości