Osoba wykonująca swoje uprawnienia i obowiązki ze stosunku najmu, użyczenia czy innej zbliżonej umowy, tworzącej po jej stronie tytuł do korzystania z cudzego gruntu nie może - w związku z działaniami podjętymi w wykonaniu tej umowy i ze względu na nie - nabyć przez zasiedzenie służebności gruntowej.

Prawo osobiste do kultu pamięci osoby zmarłej ma dominujące znaczenie w stosunku do uprawnień majątkowych wynikających z umowy zawartej z zarządcą cmentarza, które nie mogą być wykonywane w sposób naruszający prawo osobiste. Z chwilą powstania tego ostatniego wykonywanie istniejących praw majątkowych ulega więc ograniczeniu.

Możliwe jest żądanie zadośćuczynienia w razie uszkodzenia ciała osoby najbliższej.

Dodanie pkt 5 do art. 5191 § 4 k.p.c. nie uzasadnia wnioskowania a contrario i przyjęcia, iż pozostałe rozstrzygnięcia zapadłe w odniesieniu do złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego mogą zostać zaskarżone skargą kasacyjną.

1. Art. 388 § 1 pkt 4 k.h. miał charakter wyjątkowy, w związku z czym nie może podlegać wykładni rozszerzającej. Taki jego charakter został zresztą wprost podkreślony przez prawodawcę w art. 369 § 2 k.h., w którym przewidziano, że art. 388 § 1 pkt 4 k.h. stanowi wyjątek od zasady reprezentowania spółki przez zarząd. 2. Przy ustalaniu fabrycznego charakteru nieruchomości pozbawione znaczenia wydaje

1. Pod pojęciem nowej krzywdy należy rozumieć taką, która nie była objęta ustaleniami faktycznymi w poprzedniej sprawie i nie była zrekompensowana odpowiednią sumą tytułem zadośćuczynienia, a ujawniła się dopiero po zamknięciu rozprawy. 2. Jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony

1. Ryzyko niezachowania terminu do uiszczenia opłaty prolongacyjnej gwarantującej nienaruszalność grobu spoczywa w całości na osobie zainteresowanej. Gmina nie ma obowiązku przypominania możliwym zainteresowanym o upływie okresu ochronnego. 2. Z wykładni art. 24 § 1 zd. 1 k.c. wynika, że "bezprawność" nie jest w ogóle faktem w rozumieniu art. 6 k.c, wobec czego nie podlega dowodzeniu w postępowaniu

Zadaniem biegłego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego mu materiału sprawy.

W wypadku wypowiedzenia przez bank umowy kredytu na skutek jej naruszenia przez kredytobiorcę ustaje obowiązek banku udostępniania kolejnych transz kredytu oraz powstaje uprawnienie do rozliczenia kredytu już wykorzystanego przez kredytobiorcę. Wierzytelność banku dotycząca rat uiszczonych w terminie przed rozwiązaniem umowy ulega definitywnemu umorzeniu. Rozliczenie rat niespłaconych w terminie określonym

Co do zasady w razie nieuiszczenia opłaty w terminie określonym w art. 112 ust. 3 uk.s.c. apelacja podlega odrzuceniu.

Sprostowanie powinno dotyczyć wypowiedzi o faktach (arg. ex art. 31 a ust. 1 pr. pras.), które poddają się kwalifikacji w kategoriach prawdy albo fałszu, nie zaś wypowiedzi ocennych. Za wypowiedzi o ocennym charakterze mogą być uznane m.in. sądy wskazujące na nieprawidłowość lub niecelowość cudzego postępowania, a także poglądy, których podłożem jest aprobata dla określonej argumentacji prawnej, prezentowanej

Z art. 103 u.k.s.c. nie wynika, w jaki sposób osoba prawna, ubiegająca się o zwolnienie od kosztów sądowych, powinna wykazać swoją sytuację finansową, która usprawiedliwiałaby uzyskanie zwolnienia od kosztów sadowych. Może tego dokonać przedstawiając dokumenty, które pozwalają określić jej sytuację majątkową, np. bilans roczny, sprawozdanie finansowe, wyciągi z rachunków bankowych, raport kasowy, deklaracje

Kompetencja sądu polubownego nie ma charakteru swoistej prejurysdykcji - sąd polubowny rozstrzyga sprawę samodzielnie, w miejsce sądu państwowego, i do niego należy ustalenie podstawy faktycznej oraz ocena prawna sporu. Kontrola sprawowana nad sądownictwem polubownym przez sąd państwowy nie jest zatem równoznaczna z rozstrzyganiem sprawy ex novo, nie tylko w płaszczyźnie faktycznej, lecz także w płaszczyźnie

Roszczenia o zadośćuczynienie uregulowane w art. 445 § 1 k.c. oraz w z art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta) będące następstwem zawinionego naruszenia praw pacjenta mają odrębny charakter, określając zasady odpowiedzialności sprawców za odrębne czyny bezprawne. O ile roszczenie przewidziane w art. 445 § 1 w związku z art. 444 § 1 k.c. obejmuje krzywdy będące rezultatem

Przesłanka oczywistej zasadności skargi kasacyjnej (art. 3989 § 1 pkt 4 k.p.c.) spełniona jest wówczas, gdy zachodzi niewątpliwa, widoczna na pierwszy rzut oka, tj. bez konieczności głębszej analizy, sprzeczność orzeczenia z przepisami prawa nie podlegającymi różnej wykładni. Musi być zatem oczywiste, że ma miejsce kwalifikowana postać naruszenia prawa, zauważalna prima facie przy wykorzystaniu podstawowej

Sprostowanie oczywistej omyłki w wyroku (art. 350 k.p.c.) nie dotyczy sytuacji, w której sąd drugiej instancji oddalił apelację, a z pisemnego uzasadnienia orzeczenia wynika, że intencją sądu było uwzględnienie apelacji i dokonanie zmiany wyroku zaskarżonego apelacją.

Art. 827 § 1 k.c. jest przepisem wprowadzającym wyjątek od zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela za szkodę wyrządzoną w ubezpieczonym mieniu i jako taki nie może podlegać wykładni rozszerzającej. Dlatego krąg osób, za które w myśl art. 827 § 1 k.c. ubezpieczający ponosi odpowiedzialność, powinien być określany wąsko i obejmować tylko te osoby, których winę można zrównać z winą własną ubezpieczonego

Przepis art. 6288 § 2 k.p.c. nie wyłącza możliwości brania przez sąd pod uwagę przy rozstrzyganiu wniosku o wpis do księgi wieczystej okoliczności znanych mu urzędowo. Przepis art. 6288 § 2 k.p.c. należy łączyć jedynie z ograniczeniem środków dowodowych, z jakich można korzystać w postępowaniu o wpis. Zestawienie art. 31 ust. 1 i 2 u.k.w.h. oraz art. 6268§ 2 k.p.c. prowadzi do wniosku, że w postępowaniu

Treść art. 474 k.c. nie pozostawia wątpliwości, że pomiędzy dłużnikiem a osobą, z której pomocą zobowiązanie wykonuje lub której powierza jego wykonanie, musi istnieć określony stosunek prawny. Oczywistym jest, że z punktu widzenia tego przepisu nie ma znaczenia charakter i rodzaj stosunku prawnego, w jakim pozostają z dłużnikiem osoby, o których mowa w zdaniu pierwszym tego artykułu.