Wyrok NSA z dnia 8 czerwca 2022 r., sygn. II OSK 1938/19
Postępowanie w trybie art. 54 i 55 Prawa budowlanego nie może służyć do legalizacji nielegalnie wykonanych robót budowlanych, a równoległe zastosowanie art. 57 ust. 7 ustawy Prawo budowlane jest wyłączone w przypadkach toczącego się postępowania legalizacyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Mazur /spr./ sędzia NSA Tomasz Zbrojewski sędzia del. NSA Jerzy Stankowski po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 28 lutego 2019 r. sygn. akt II SA/Sz 7/19 w sprawie ze skargi E. W. na postanowienie Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Szczecinie z dnia [...] listopada 2018 r. znak: [...] w przedmiocie kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego 1. uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Koszalinie z dnia [...] września 2018 r. nr [...]. 2. zasądza od Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Szczecinie na rzecz E. W. kwotę 6 492 (słownie: sześć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt dwa) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z 28 lutego 2019 r., sygn. II SA/Sz 7/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę E. W. na postanowienie Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Szczecinie z [...] listopada 2018 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary z tytułu nielegalnego użytkowania obiektu budowlanego.
Uzasadniając swoje orzeczenie Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z [...] września 2018 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Koszalinie (dalej: PINB), na podstawie art. 57 ust. 7 w zw. z art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.), dalej: p.b., wymierzył E. W. karę z tytułu nielegalnego użytkowania budowli pełniącej funkcję użytkową budynku usługowego, kategorii VIII – inne budowle, w wysokości 25 000 zł. Organ wyjaśnił, że kara została nałożona w związku z nielegalnym użytkowaniem hali namiotowej o stalowej konstrukcji systemowej, złożonej z prefabrykowanych ram dwuspadowych połączonych płatwiami, przekrycia dachowego z materiału syntetycznego oraz obudowy ścian zewnętrznych z blachy fałdowej, o wymiarach 8,00 m (szerokość) x 15,00 m (długość). PINB uznał, że ze względu na specyfikę, rodzaj konstrukcji oraz sposób realizacji przedsięwzięcia (ustawienie na utwardzonym gruncie, brak fundamentów) inwestor wykonał budowlę tymczasowego obiektu budowlanego, o którym mowa w art. 3 pkt 5 p.b. i wskazał, że w związku z tym wdrożył odrębne postępowanie w trybie art. 48 p.b., które nie zostało dotychczas zakończone. PINB stwierdził, że z art. 29 ust. 1 pkt 12 p.b. jednoznacznie wynika, iż uzyskania pozwolenia na budowę nie wymaga budowa tylko takiego tymczasowego obiektu budowlanego, co do którego spełnione zostały łącznie dwie przesłanki: 1) nie jest on trwale połączony z gruntem, 2) przewidziany jest do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 30 ust. 1, ale nie później niż przed upływem 180 dni od dnia rozpoczęcia budowy określonego także w zgłoszeniu. Wybudowanie obiektu budowlanego bez dokonania zgłoszenia zamiaru jego budowy na podstawie art. 30 ust. 1 p.b. jako obiektu budowlanego tymczasowego - przyjętego przez właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej bez sprzeciwu – powoduje, że obiekt ten będzie stanowił obiekt budowlany, którego wybudowanie wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 28 ust. 1 p.b.). W ocenie organu, skoro będąca przedmiotem postępowania hala namiotowa, zakwalifikowana jako tymczasowy obiekt budowlany, została posadowiona bez wymaganego zgłoszenia, to w konsekwencji należało przyjąć, że stanowi ona obiekt budowlany, którego wybudowanie wymagało pozwolenia na budowę stosownie do art. 28 ust. 1 p.b. Tym samym, postępowanie w sprawie ewentualnego zalegalizowania albo wydania nakazu rozbiórki takiego obiektu budowlanego powinno się toczyć na podstawie art. 48 i 49 p.b. PINB odwołał się ponadto do przepisów obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego części obrębu M. obejmującego działkę nr [...], wskazując, że z § 12 uchwały Rady Gminy M. Nr [...] z [...] października 2014 r. wynika, iż na całym obszarze planu zakazuje się tymczasowego zagospodarowania terenu oraz lokalizacji tymczasowych obiektów budowlanych (w tym obiektów handlu sezonowego lokalizowanych na czas nie dłuższy niż 120 dni), poza zagospodarowaniem i zabudową tymczasową dopuszczoną w ustaleniach szczegółowych dla poszczególnych terenów. Z kolei w ustaleniach szczegółowych planu zawartych w § 37 ww. uchwały, dla obszaru A25.U/MW przeznaczono funkcję zabudowy usługowej (z preferencją dla turystyki, wypoczynku i rekreacji) z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Ustęp 4 tego paragrafu wskazuje, że prawodawca lokalny dopuścił tymczasowe urządzenia rekreacyjne lokalizowane zgodnie z liniami zabudowy na czas nie dłuższy niż 120 dni, z wyjątkiem urządzeń generujących hałas (takich jak np. salony gier) lub urządzeń pneumatycznych(dmuchanych) i trampolin o wysokości powyżej 3 m. W świetle przytoczonych regulacji, w ocenie PIBN, brak jest możliwości zalegalizowania należącej do skarżącej hali namiotowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
