Nieobecność obrońcy obligatoryjnego na rozprawie w przypadku braku wydania przez sąd postanowienia stwierdzającego brak obligatoryjności obrony stanowi uchybienie będące bezwzględną przyczyną odwoławczą, nawet gdy biegli psychiatrzy nie stwierdzili okoliczności wskazujących na niepoczytalność oskarżonego.

W przypadku, gdy oskarżyciel prywatny wnosi akt oskarżenia o przestępstwo prywatnoskargowe, a sąd w trakcie postępowania ustali, że przestępstwo jest ścigane z oskarżenia publicznego, sąd powinien umorzyć postępowanie z powodu braku skargi uprawnionego oskarżyciela publicznego i przekazać akta prokuratorowi. Brak skargi uprawnionego oskarżyciela stanowi negatywną przesłankę procesową prowadzącą do

W przypadku przestępstwa stypizowanego w art. 177 § 2 k.k., mającego zawsze charakter nieumyślny, niezależnie od tego czy do jego popełnienia doszło w sposób nieumyślny czy też umyślny, orzeczenie dozoru kuratora wobec młodocianego sprawcy, jak stanowi art. 73 § 2 k.k., następuje z naruszeniem wspomnianego przepisu, jeżeli skutkuje tym, że czyn ten traktowany jest jako umyślny. W ramach kasacji Sąd

Sędzia, który został delegowany do orzekania w innym sądzie na czas pełnienia funkcji prezesa lub wiceprezesa sądu, bez precyzowania ram czasowych takiej delegacji, nie jest delegowany zgodnie z wymogami ustawowymi i jego udział w składzie orzekającym powoduje nienależyte obsadzenie sądu, stanowiące bezwzględną przesłankę do uchylenia orzeczenia na podstawie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Niewłaściwe rozpoznanie apelacji oraz pominięcie przez sąd odwoławczy rzetelnego ustosunkowania się do każdego z podniesionych w niej zarzutów narusza standard kontroli odwoławczej orzeczenia pierwszoinstancyjnego i może mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, co obligatoryjnie wymusza jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Nienależyta obsada sądu w sensie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. zachodzi wtedy, gdy skład sędziowski sądu odwoławczego obejmuje sędziego powołanego na urząd w sposób, który na podstawie orzecznictwa krajowego i międzynarodowego podważa wymogi niezależności oraz bezstronności sądu, co może skutkować naruszeniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, zagwarantowanego przez art. 6 Konwencji o ochronie praw

W przypadku oczywistego naruszenia przepisów prawa materialnego przez sąd odwoławczy, brak pełnego wypowiedzenia się co do wszystkich punktów poprzedniego wyroku jest błędnym postępowaniem, które determinuje konieczność ponownego rozpoznania sprawy w celu zapewnienia prawidłowości stosowania prawa i adekwatnego rozstrzygnięcia w zakresie zakwestionowanych przez skarżącego przepisów.

Sąd Najwyższy podkreślił obowiązek sądu odwoławczego do przeprowadzenia pełnej i wszechstronnej analizy całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego w przypadku orzekania odmiennie niż w pierwszej instancji, na podstawie art. 424 § 1 k.p.k. oraz zasad z art. 7 i 410 k.p.k., co zwłaszcza dotyczy uniewinnienia oskarżonego. Pominięcie któregokolwiek z dowodów, o ile mogły one mieć wpływ na ocenę sprawstwa

Nieważność klauzul waloryzacyjnych w umowach kredytowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej nie zawsze prowadzi do możliwości utrzymania umowy bez tych klauzul; gdy ich wyeliminowanie zmienia naturę i charakter głównego przedmiotu umowy, zasadność dalszego obowiązywania umowy może być negowana na gruncie art. 3851 § 2 k.c. i art. 358 § 2 k.c.

Nie każdy przypadek utraty zaufania do pracownika może być uznany za uzasadniający wypowiedzenie mu umowy o pracę. Utrata zaufania do pracownika uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę, jeżeli w konkretnych okolicznościach nie można wymagać od pracodawcy, by nadal darzył pracownika zaufaniem. Naturalnie utrata zaufania do pracownika może stanowić przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę (wypowiedzenie

Umowy kredytowe indeksowane do CHF lub denominowane w CHF były dopuszczalne w świetle prawa bankowego na etapie ich zawierania, nie wyklucza moŝliwości ich kontroli pod kątem abuzywności klauzul na podstawie reguł ogólnych prawa zobowiązań oraz dyrektywy 93/13/EWG, a także staje w sprzeczności z naturą stosunku prawnego w przypadku wyeliminowania z umowy klauzul przeliczeniowych i ryzyka kursowego,

Przy miarkowaniu kary umownej sąd dysponuje zakresem uznania co do sposobu rozstrzygnięcia, jednakże jego zadaniem jest odniesienie do relevanckich kryteriów oraz wyjaśnienie, dlaczego zredukowana wysokość kary umownej koresponduje z celami tej instytucji i pozostaje w adekwatnej proporcji do godnego ochrony interesu wierzyciela. Brak wyjaśnień co do podstaw redukcji kary oraz wskazanie stopnia jej