1. Sam fakt, że ofiarą czynu nierządnego było dziecko, nie wystarcza do uznania, że sprawca działał „ze szczególnym okrucieństwem” (art. 168 § 2 kk). Nakazuje jednak zrelatywizować ocenę w tym aspekcie odpowiednio do zwiększonego z reguły w takim wypadku – w porównaniu z wypadkiem, gdy ofiarą była osoba dorosła – stopnia dolegliwości grożących pokrzywdzonemu, zarówno w sferze zdrowia fizycznego i

„Szczególne wyróżnienie się w służbie”, o którym mowa w art. 301 § 3 k.k., nie musi polegać na „wzorowym zdyscyplinowaniu” żołnierza w całym okresie odroczenia kary. W ten sposób „wyróżnić się”, w pewnych sytuacjach, żołnierz może również pojedynczym czynem, choćby jego zachowanie w tym okresie wskazywało na przeciętne zdyscyplinowanie, a nawet w przypadku naruszenia dyscypliny wojskowej – byle nie

Przepis art. 57 § 2 k.k. stanowi podstawę do nadzwyczajnego złagodzenia kary w tych sytuacjach, w których nie jest ono możliwe na podstawie innego przepisu ustawy; zezwala więc – w warunkach w nim określonych – na zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary m.in. wobec sprawcy przestępstwa dezercji (art. 304 k.k.), mimo że nie byłoby ono możliwe na podstawie art. 308 k.k.

Złożenie obietnicy udzielenia korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną za czynność stanowiącą naruszenie przepisu prawa stanowi dokonanie przestępstwa przekupstwo czynnego, określonego w art. 241 § 3 k.k. w zw. z art. 239 § 3 k.k., nie tylko jego usiłowanie, również wówczas gdy obietnica udzielenia korzyści nie zostanie przyjęta.

Sprawca przestępstwa określonego w art. 311 § 3 k.k. „działał przy użyciu (...) niebezpiecznego przedmiotu”, jeżeli uderza lub usiłuje uderzyć pokrzywdzonego niebezpiecznym przedmiotem albo też w inny sposób, używając takiego przedmiotu, wyrządza lub usiłuje wyrządzić mu dolegliwość fizyczną.

Przymusowe doprowadzenie do jednostki wojskowej – na podstawie art. 61 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16; zm. Dz.U. z 1992 r., nr 54, poz. 254 i z 1994 r., nr 43, poz. 165) – powołanego do czynnej służby wojskowej, który nie zgłosił się do odbywania tej służby, nie nadaje mu statusu „żołnierza” (art

Złożenie w urzędzie administracji państwowej na druku zawierającym klauzulę pouczającą o skutkach przewidzianych w art. 247 § 1 k.k. nieprawdziwego w swej treści „oświadczenia”, zawiadamiającego o utracie prawa jazdy i wnioskującego o wydanie wtórnika tego dokumentu, nie stanowi złożenia fałszywego „zeznania”. Tego rodzaju zachowanie się – w zależności od ustaleń faktycznych w konkretnej sprawie –

Ustawowe określenie „fakty powszechnie znane”, o których stanowi zdanie pierwsze art. 153 k.p.k., obejmuje również fakty historyczne, utrwalone w piśmiennictwie naukowym, a więc te relacje o pewnych mających miejsce w przeszłości zdarzeniach, w tym także politycznych, które w sposób zgodny z zasadami metodologii naukowej, a więc w oparciu o różnorodne źródła, ujawnione zostały przez historyków.

Sprostowaniem fałszywych zeznań, w rozumieniu art. 247 § 4 pkt 2 k.k., są też zgodne z prawdą wyjaśnienia oskarżonego, które złożył on, gdy zostało wszczęte przeciwko niemu postępowanie karne o fałszywe zeznania.

Oświadczenie złożone przez żołnierza wobec przełożonego, że nie przyjmie broni, będące manifestacją woli powstrzymywania się od posługiwania się nią, jest odmową wykonywania obowiązku wynikającego ze służby wojskowej (art. 305 k.k.), nie zaś niewykonaniem rozkazu (art. 309 k.k.).

Z racji szczególnego unormowania legitymacji do zaskarżania orzeczeń w trybie rewizji nadzwyczajnej (art. 464 i art. 591 § 1 k.p.k.) należy przyjąć, że art. 380 § 2 k.p.k., przewidujący możliwość cofnięcia przez oskarżonego wniesionego na jego korzyść środka odwoławczego, nie ma odpowiedniego zastosowania do postępowania toczącego się w trybie tej rewizji (por. art. 462 k.p.k.).

Samo uzyskanie przez żołnierza podstępem świadectwa lekarskiego, stwierdzającego nie istniejącą w rzeczywistości chorobę lub nałóg, w celu otrzymania na jego podstawie zwolnienia ze służby wojskowej, jednak bez przedstawienia go w tym celu organowi wojskowemu, nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 306 pkt 2 k.k., a jedynie stanowi przygotowanie do tego przestępstwa, karalne na podstawie

Fakt, że sprawca usiłował popełnić zbrodnię, nie wyłącza sam przez się możliwości uznania takiego czynu za społecznie niebezpieczny w stopniu znikomym, a tym samym umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k.

Wynikająca z art. 372 § 2 k.p.k. powinność przytoczenia w wyroku okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary, odnosi się także do kary dodatkowej.

Jeżeli na rozprawie zachwiana zostanie wersja oskarżenia, gdyż w świetle zebranych dowodów nie da się, bez obawy popełnienia pomyłki, wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia, nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go art. 3 § 3 k.p.k.