Właściwość wojskowego sądu okręgowego, o której mowa w art. 572a § 1 pkt 1 kpk, uzależniona jest od ustalenia, że w czasie popełnienia zarzucanego przestępstwa oskarżony żołnierz posiadał stopień wojskowy co najmniej majora.

Jeżeli wniosek obrońcy o wydanie listu żelaznego oskarżonemu przebywającemu za granicą nie zawiera (w załączeniu) oświadczenia tegoż oskarżonego, że „stawi się do sądu w oznaczonym terminie pod warunkiem odpowiadania z wolnej stopy” (art. 239 kpk), sąd nie powinien odmawiać wydania takiego listu, tylko – przed rozpoznaniem wniosku – wezwać obrońcę do uzupełnienia braku.

Skutki prawne warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności w wyniku zastosowania przez Prezydenta Rzeczypospolitej prawa łaski w niczym nie różnią się od skutków prawnych warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty tej kary w wyniku orzeczenia sądu. Oznacza to między innymi, że sąd: 1) odwołuje warunkowe przedterminowe zwolnienie udzielone w wyniku

1. Sam fakt, że ofiarą czynu nierządnego było dziecko, nie wystarcza do uznania, że sprawca działał „ze szczególnym okrucieństwem” (art. 168 § 2 kk). Nakazuje jednak zrelatywizować ocenę w tym aspekcie odpowiednio do zwiększonego z reguły w takim wypadku – w porównaniu z wypadkiem, gdy ofiarą była osoba dorosła – stopnia dolegliwości grożących pokrzywdzonemu, zarówno w sferze zdrowia fizycznego i

Jeżeli postępowanie karne zakończone prawomocnym skazaniem wznowiono z powodu ujawnienia nienależytej obsady sądu (art. 474 § 2 k.p.k. w zw. z art. 388 pkt 2 k.p.k.), a następnie – po wznowieniu – umorzono ze względu na niemożność jego dalszego prowadzenia wynikającą z przedawnienia (art. 481 § 3 k.p.k. w zw. z art. 11 pkt 6 k.p.k.), nie ma podstaw do żądania odszkodowania na zasadach określonych w

„Szczególne wyróżnienie się w służbie”, o którym mowa w art. 301 § 3 k.k., nie musi polegać na „wzorowym zdyscyplinowaniu” żołnierza w całym okresie odroczenia kary. W ten sposób „wyróżnić się”, w pewnych sytuacjach, żołnierz może również pojedynczym czynem, choćby jego zachowanie w tym okresie wskazywało na przeciętne zdyscyplinowanie, a nawet w przypadku naruszenia dyscypliny wojskowej – byle nie

Cywilistyczne zasady obliczania odszkodowania za utratę zarobku stosuje się także do osób, co do których pojęcie wynagrodzenia sensu stricto nie może mieć zastosowania, np. do żołnierza służby zasadniczej. Zatem hipotetyczne możliwości zarobkowe poszkodowanego, a nie wysokość żołdu, powinny stanowić kryterium określenia wysokości należnego odszkodowania.

Przepis art. 57 § 2 k.k. stanowi podstawę do nadzwyczajnego złagodzenia kary w tych sytuacjach, w których nie jest ono możliwe na podstawie innego przepisu ustawy; zezwala więc – w warunkach w nim określonych – na zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary m.in. wobec sprawcy przestępstwa dezercji (art. 304 k.k.), mimo że nie byłoby ono możliwe na podstawie art. 308 k.k.

Z treści art. 79 § 1 w zw. z art. 80 k.p.k. wynika, że w postępowaniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie, prowadzonym na podstawie art. 8 i 11 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 z późn. zm.), pełnomocnikiem wnioskodawcy może być tylko adwokat, wobec czego

Złożenie obietnicy udzielenia korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną za czynność stanowiącą naruszenie przepisu prawa stanowi dokonanie przestępstwa przekupstwo czynnego, określonego w art. 241 § 3 k.k. w zw. z art. 239 § 3 k.k., nie tylko jego usiłowanie, również wówczas gdy obietnica udzielenia korzyści nie zostanie przyjęta.

Sprawca przestępstwa określonego w art. 311 § 3 k.k. „działał przy użyciu (...) niebezpiecznego przedmiotu”, jeżeli uderza lub usiłuje uderzyć pokrzywdzonego niebezpiecznym przedmiotem albo też w inny sposób, używając takiego przedmiotu, wyrządza lub usiłuje wyrządzić mu dolegliwość fizyczną.

W razie zwolnienia żołnierza zajmującego stanowisko dowódcy pułku lub wyższe z czynnej służby wojskowej przed wszczęciem przeciwko niemu postępowania karnego (art. 570 § 2 k.p.k.) w sprawie o przestępstwo, które – mimo tego zwolnienia – nie przestaje podlegać orzecznictwu sądów wojskowych (art. 564 § 2 zd. 2 k.p.k.), wyłącznie właściwy do rozpoznania sprawy pozostaje też wojskowy sąd okręgowy lub sąd

Prawomocne postanowienie prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego na podstawie art. 280 § 1 i art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k., w którym stwierdzono popełnienie przez oznaczoną osobę czynu o znamionach określonych w ustawie karnej, ale o znikomym stopniu społecznego niebezpieczeństwa, a nawet – na podstawie art. 26 § 2 k.k. – wystąpiono z wnioskiem do właściwego organu o ukaranie

Przez prowadzenie zaciągu, o którym mowa w art. 238 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, należy rozumieć ukierunkowane działanie polegające na nakłanianiu lub ułatwianiu obywatelom polskim, a także przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemcom, służby w obcym wojsku, obcej organizacji wojskowej lub zakazanej przez prawo

Działające w Wojsku Polskim – na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 stycznia 1951 r. o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej (Dz.U. nr 6, poz. 53) – oficerskie sądy honorowe nie były organami pozasądowymi w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych

Przymusowe doprowadzenie do jednostki wojskowej – na podstawie art. 61 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16; zm. Dz.U. z 1992 r., nr 54, poz. 254 i z 1994 r., nr 43, poz. 165) – powołanego do czynnej służby wojskowej, który nie zgłosił się do odbywania tej służby, nie nadaje mu statusu „żołnierza” (art

Do uznania za nieważny wyroku sądu wojskowego, skazującego osobę cywilną za popełnienie przestępstwa określonego w art. 18 § 1 w zw. z art. 7 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa (Dz.U. nr 30, poz. 192 z późn. zm.), powołany jest z mocy art. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych

Złożenie w urzędzie administracji państwowej na druku zawierającym klauzulę pouczającą o skutkach przewidzianych w art. 247 § 1 k.k. nieprawdziwego w swej treści „oświadczenia”, zawiadamiającego o utracie prawa jazdy i wnioskującego o wydanie wtórnika tego dokumentu, nie stanowi złożenia fałszywego „zeznania”. Tego rodzaju zachowanie się – w zależności od ustaleń faktycznych w konkretnej sprawie –

1. Przewidziana w art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialości żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 5, poz. 17) kara zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie może być orzekana jako kara samoistna. 2. Karę tę w każdym wypadku wymierza się fakultatywnie, niezależnie od tego

Wyeliminowanie przez sąd wojskowy z opisu czynu przypisanego oskarżonemu jednego lub kilku czynów, objętych zakresem zarzucanego mu przestępstwa ciągłego, z tego powodu, że gdyby je rozpatrywano odrębnie, czyny te jako wykroczenia nie podlegałyby właściwości sądu wojskowego, traktować należy na gruncie art. 383 § 1 k.p.k. analogicznie do umorzenia postępowania. W postępowaniu przed sądem odwoławczym

Jeżeli sąd odwoławczy, uchylając postanowienie odmawiające odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie dochodzonego na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z 23.II.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) i przekazując sprawę sądowi pierwszej

W sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego, po wniesieniu aktu oskarżenia, a przed rozpoczęciem przewodu sądowego w pierwszej instancji, pokrzywdzony, który nie działa w charakterze oskarżyciela posiłkowego lub powoda cywilnego, zachowuje uprawnienia strony, a w szczególności może złożyć zażalenie na postanowienie sądu zamykające drogę do wydania wyroku na podstawie art. 299 § 1 pkt

Ustawowe określenie „fakty powszechnie znane”, o których stanowi zdanie pierwsze art. 153 k.p.k., obejmuje również fakty historyczne, utrwalone w piśmiennictwie naukowym, a więc te relacje o pewnych mających miejsce w przeszłości zdarzeniach, w tym także politycznych, które w sposób zgodny z zasadami metodologii naukowej, a więc w oparciu o różnorodne źródła, ujawnione zostały przez historyków.

Rewizja oskarżyciela posiłkowego, która nie kwestionuje winy skazanego ustalonej nieprawomocnym wyrokiem, ale która zarzuca nieujawnienie i niepociągnięcie do odpowiedzialności karnej innych współuczestników zdarzenia, jest również rewizją „dotyczącą orzeczenia o winie” w rozumieniu art. 395 k.p.k.