Zakażenie wirusem SARS-CoV-2 u pracownika służby zdrowia, zatrudnionego w warunkach bezpośredniego ryzyka narażenia na kontakt z wirusem, może być uznane za chorobę zawodową, nawet jeżeli wykaz chorób zawodowych nie wymienia COVID-19 bezpośrednio, o ile warunki pracy przyczyniły się do ryzyka zakażenia.

COVID-19, wywołane zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, u pracownika medycznego, zatrudnionego w warunkach narażenia na kontakt z tym wirusem, może być uznane za chorobę zawodową w rozumieniu pozycji 26 wykazu chorób zawodowych, uwzględniając charakter pracy personelu medycznego i występowanie czynnika biologicznego w środowisku pracy.

COVID-19, wywołane przez wirusa SARS-CoV-2, może być klasyfikowane jako choroba zawodowa zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi, jeżeli na podstawie materiału dowodowego zostanie stwierdzone wysokie prawdopodobieństwo związku przyczynowego między narażeniem zawodowym a wystąpieniem choroby.

COVID-19 może być uznane za chorobę zawodową pracownika służby zdrowia, jeśli jego praca wiązała się z narażeniem na działanie czynników biologicznych, a rozpoznana choroba oraz jej związek przyczynowy z warunkami pracy może zostać uznana z wysokim prawdopodobieństwem w oparciu o lekarskie rozpoznanie i przeprowadzone postępowanie dowodowe.

Choroba COVID-19 może być uznana za chorobę zawodową pracownika ochrony zdrowia, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo związku przyczynowo-skutkowego między wykonaniem pracy w środowisku zwiększonego ryzyka zakażenia wirusem SARS-CoV-2 a wystąpieniem choroby.

COVID-19, wywołana wirusem SARS-CoV-2, może zostać uznana za chorobę zawodową pracowników ochrony zdrowia w sytuacji potwierdzenia narażenia zawodowego na ten wirus, zgodnie z przepisami prawa pracy i rozporządzeniem o szkodliwych czynnikach biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy.

W przypadku choroby COVID-19 u pracowników ochrony zdrowia zakażenie SARS-CoV-2 może zostać uznane za chorobę zawodową, jeżeli istnieją przesłanki świadczące z wysokim prawdopodobieństwem o jej związku przyczynowym z warunkami wykonywania pracy, nie jest przy tym wymagane bezsporne wykazanie źródła zakażenia.

Wstrzymanie biegu przedawnienia karalności czynu i przedawnienia wykonania kary w sprawach o przestępstwa i przestępstwa skarbowe

Decyzja wojewody o wyrażeniu zgody na odstąpienie od stosowania przepisów prawa budowlanego i innych ustaw, określona w art. 46c ust. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, nie jest decyzją administracyjną w klasycznym rozumieniu, lecz stanowi specyficzny akt administracji, który może być przedmiotem kontroli sądu administracyjnego

Zgodnie z art. 46.c ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, decyzje dotyczące odstąpienia od stosowania przepisów prawa budowlanego i innych ustaw w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, podejmowane przez podmioty wykonujące działalność leczniczą, nie są załatwiane w formie decyzji administracyjnej, lecz stanowią czynności administracyjne, które

Stan epidemii, poprzedzony stanem zagrożenia epidemiologicznego, nie jest stanem klęski żywiołowej, a w związku z tym, że nie jest stanem nadzwyczajnym w rozumieniu art. 228 ust. 1 Konstytucji RP, nie może prowadzić wraz z wprowadzanymi na jego podstawie ograniczeniami do naruszania podstawowych praw i wolności.

Decyzje podjęte przez organy administracyjne w okresie stanu epidemii, które nie uwzględniają przepisów zawartych w ustawie COVID-19 dotyczących przywrócenia terminów prawa materialnego i procesowego, są sprzeczne z zamierzeniem ustawodawcy. Ustawodawca, poprzez wprowadzenie tych przepisów, miał na celu zapewnienie obywatelom dodatkowej, szerokiej ochrony prawnej oraz zabezpieczenie ich przed negatywnymi

Brak w określonym czasie regulacji prawnych w przedmiocie składania korekt deklaracji dotyczących składek na ubezpieczenie społeczne nie może negatywnie wpływać na prawa strony, w szczególności, gdy doszło do automatycznego utworzenia za dany okres dokumentacji rozliczeniowej z nieprawidłową wysokością składek.

Artykuł 15 zzr ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, nie dotyczy wstrzymania, rozpoczęcia i zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Termin z art. 31zp ust. 1 pkt 4 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych jest terminem zawitym, natomiast art. 15zzzzzn2 tej ustawy jest regulacją szczególną w stosunku do tego przepisu. Oznacza to, że po wpływie do organu wniosku, organ winien zawiadomić skarżących o uchybieniu

Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenie prawa do jawnego rozpatrzenia sprawy sądowej, na posiedzeniu niejawnym jest dopuszczalne w warunkach stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii uzasadnionego ochroną zdrowia publicznego i porządku publicznego.

Stan epidemii, poprzedzony stanem zagrożenia epidemiologicznego, nie jest stanem klęski żywiołowej, a w związku z tym, że nie jest stanem nadzwyczajnym w rozumieniu art. 228 ust. 1 Konstytucji RP, nie może prowadzić wraz z wprowadzanymi na jego podstawie ograniczeniami do naruszania podstawowych praw i wolności.

Stan epidemii, poprzedzony stanem zagrożenia epidemiologicznego, nie jest stanem klęski żywiołowej, a w związku z tym, że nie jest stanem nadzwyczajnym w rozumieniu art. 228 ust. 1 Konstytucji RP, nie może prowadzić wraz z wprowadzanymi na jego podstawie ograniczeniami do naruszania podstawowych praw i wolności.