Wyrok NSA z dnia 12 lipca 2023 r., sygn. I GSK 1650/19
Finanse publiczne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Michał Kowalski Sędzia NSA Bogdan Fischer (spr.) Sędzia NSA Piotr Pietrasz Protokolant Katarzyna Domańska po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2023 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Gminy [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 9 kwietnia 2019 r. sygn. akt III SA/Lu 647/18 w sprawie ze skargi Gminy [...] na decyzję Zarządu Województwa Lubelskiego z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie określenia przypadającej do zwrotu kwoty dofinansowania z budżetu Unii Europejskiej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Gminy [...] na rzecz Zarządu Województwa Lubelskiego kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, który wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2019 r., sygn. akt III SA/Lu 647/18 oddalił skargę Gminy [...]. (dalej "skarżąca", Gmina", "beneficjent") na decyzję Zarządu Województwa Lubelskiego z dnia [...] października 2018 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu części wypłaconego dofinansowania projektu oddala skargę.
Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie sprawy.
Zarząd Województwa Lubelskiego decyzją z dnia [...] października 2018 r. nr [...] określił kwotę środków europejskich przypadających do zwrotu na 64 396,58 zł wraz z odsetkami naliczanymi jak dla zaległości podatkowych oraz zobowiązał skarżącą do zwrotu powyższej kwoty wraz z odsetkami na wskazany rachunek bankowy Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym Województwa Lubelskiego na lata 2007-2013 w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Organ wskazał, że w toku postępowania skarżąca wyjaśniła, że nie ma prawa do odliczenia VAT naliczonego i zawartego w cenach nabywanych towarów (i usług) związanych z realizacją projektu. W świetle powyższego organ na podstawie art. 207 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2077 z późn. zm.), dalej "u.f.p." dokonał korekty finansowej w celu odzyskania dofinansowania (przy braku przesłanek do obniżenia korekty na podstawie art. 98 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz. Urz. UE seria L z 2006 r., nr 210, s. 25 z późn. zm.), dalej "rozporządzenie nr 1083/2006".
Następnie skarżąca złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, który wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2019 r., sygn. akt III SA/Lu 647/18 ją oddalił. Sąd I instancji podkreślił, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), dalej "ustawa o VAT", skarżąca miała prawną możliwość odliczenia podatku VAT od nakładów poniesionych w trakcie modernizacji i remontu ośrodka zdrowia. Prawo takie przysługiwało beneficjentowi jako czynnemu podatnikowi podatku VAT, prowadzącemu działalność opodatkowaną, co wykluczało uznanie podatku za wydatek kwalifikowalny (podlegający dofinansowaniu), a jednocześnie rodziło obowiązek zwrotu całości refundacji dotyczącej podatku VAT. Zarząd Województwa Lubelskiego prawidłowo zinterpretował wybrane przepisy ustawy z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotu środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub od państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2016 r., poz. 1454) i wykazał, że preferencyjny sposób naliczenia odsetek, o którym mowa w art. 18 ust. 2 tejże ustawy, nie miał w niniejszej sprawie zastosowania z uwagi na fakt, że skarżąca nie zwróciła dofinansowania na poczet podatku VAT, a miała taką możliwość. Dlatego też obowiązkiem organu było wydanie decyzji w przedmiocie nałożenia korekty finansowej. Sąd I instancji stwierdził również, że zaskarżona decyzja nie narusza art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE, EUROATOM) Nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U.UE.L.1995.312.1) przewidującego zasadniczy czteroletni okres przedawnienia, liczony od czasu dopuszczenia się nieprawidłowości określonej w art. 1 ust. 1. W przypadku nieprawidłowości ciągłych lub powtarzających się okres przedawnienia biegnie od dnia, w którym nieprawidłowość ustała. Przepis wyznacza ostateczny moment okresu przedawnienia. W przypadku programów wieloletnich to moment ostatecznego zakończenia programu. Przerwanie okresu przedawnienia jest spowodowane przez każdy akt właściwego organu władzy, o którym zawiadamia się daną osobę, a który odnosi się do śledztwa lub postępowania w sprawie nieprawidłowości. Po każdym przerwaniu okres przedawnienia biegnie na nowo, a z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie niniejszej, bowiem w marcu 2017 r. skarżącą wezwano do zwrotu środków finansowych Czynność ta przerwała bieg terminu przedawnienia i strona bezpodstawnie zarzuca w tej sytuacji, że z uwagi na zamknięcie programu operacyjnego w dniu 8 października 2018 r. Zarząd Województwa Lubelskiego nie mógł w dniu 16 października 2018 r. wydać decyzji dotyczącej korekty finansowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
