Wyrok NSA z dnia 24 listopada 2020 r., sygn. II OSK 1905/18
Ochrona zdrowia
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej H. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2018 r. sygn. akt VII SA/Wa 439/17 w sprawie ze skargi H. C. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia [...] grudnia 2016 r. znak [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 21 marca 2018r., sygn. akt VII SA/Wa 439/17, oddalił skargę H. C. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia [...] grudnia 2016r. znak [...] w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.
Zaskarżoną decyzją Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., dalej: k.p.a.), art. 235¹ i art. 235² ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t.j. Dz.U. 2016 poz. 1666) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1367), utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] z dnia [...] listopada 2016 r. Nr [...], o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej u H. C.: obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz, pozycja 21 wykazu chorób zawodowych.
Uzasadniając oddalenie skargi H. C. od powyższej decyzji Wojewódzki Sąd Administracyjny w pierwszej kolejności wskazał, że jest mu wiadome z urzędu, że Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o braku podstaw do stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej astmy oskrzelowej. Z powyższych względów zarzut wskazujący na bezprawny "podział" spraw, pozostaje bez znaczenia dla oceny legalności decyzji organu odwoławczego z dnia [...] grudnia 2015 r. Brak podstaw do stwierdzenia u skarżącego obu wyżej wymienionych chorób zawodowych został bowiem poddany weryfikacji w administracyjnym toku instancji. Obie ostateczne decyzje organu odwoławczego, z dnia [...] grudnia 2015 r. dotycząca astmy oskrzelowej jak i ta z dnia [...] grudnia 2016 r. dotycząca ubytku słuchu, podlegają kontroli sądowoadministracyjnej na skutek wniesionych skarg. Następnie Sąd przytoczył treść art. 235¹ Kodeksu Pracy i podniósł, że z akt sprawy jednoznacznie wynika, że w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją ustalono, iż u skarżącego występuje wada słuchu, jednak sam fakt wystąpienia choroby nie jest wystarczającą przesłanką w rozumieniu powyższego przepisu do uznania jej za chorobę zawodową, jeżeli nie pozostaje w związku przyczynowym z warunkami występującymi w środowisku pracy, bądź gdy takiego związku nie można wywieść w wysokim stopniu prawdopodobieństwa. Sąd wskazał, że po uchyleniu przez Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego decyzji z 2004r. i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia, Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w [...], po przeprowadzeniu ponownej oceny narażenia zawodowego i ponownych badań lekarskich orzekł, iż nie ma podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuch u H. C.. Jak wynika z orzeczenia lekarskiego z dnia [...] lipca 2016r., stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia organu I instancji, w trakcie postępowania diagnostyczno-orzeczniczego w Poradni Chorób Zawodowych szczegółowo przeanalizowano dostępną dokumentację i stwierdzono, iż w trakcie postępowania orzeczniczego w 2004r. tj. 3 lata po zakończeniu pracy zawodowej, wykonana trzykrotnie audiometria tonalna wykazała, że wielkość obustronnego odbiorczego ubytku słuchu u skarżącego nie osiągnęła takiej wielkości, aby uznać to uszkodzenie słuchu za chorobę zawodową, ponieważ stwierdzony ubytek słuchu nie spełniał wymaganego kryterium podwyższenia progu słuchu o wielkości co najmniej 45dB w uchu lepiej słyszącym. W dalszej części orzeczenia wskazano, iż podczas kolejnego postępowania dignostyczno- orzeczniczego w roku 2011, mimo zakończonej 10 lat wcześniej pracy zawodowej, wykazano u skarżącego pogłębienie ubytku słuchu do wielkości UP 73dB, UL 78dB. Według lekarza orzecznika zgodnie z wiedzą medyczną i danymi literaturowymi pohałasowy ubytek słuchu jest trwały i niezmienny. Taka sytuacja nie miała miejsca u skarżącego, gdyż u badanego obserwowano progresję ubytku słuchu po ustaniu pracy zawodowej. Ostatecznie, jak stwierdził lekarz orzecznik, wyniki badania przeprowadzone w trakcie obecnego postępowania potencjałów wywołanych pnia mózgu z dnia 31 maja 2016 r. potwierdziły obustronne uszkodzenie słuchu typu ślimakowego. Trzykrotnie wykonane (w dniach 09.05.2016 r., 16.05.2016r., 20.06.2016 r.) badania audiometryczne wykazały średni ubytek słuchu o wielkości 80dB dla ucha prawego i 76.6dB dla ucha lewego. Analiza porównawcza aktualnie wykonanych audiogramów z badaniem w 2004r. wykazała dalsze pogłębienie niedosłuchu, natomiast z badaniem z 2011 r. ujawnia pogłębienie niedosłuchu UP i niewielką poprawę ucha lewego. W ocenie przeprowadzających badania lekarzy obserwowane u skarżącego zmiany wielkości ubytku słuchu nie są związane z narażeniem na hałas w trakcie zatrudnienia. Lekarz orzecznik stwierdził, że biorąc pod uwagę wyniki oceny narażenia zawodowego oraz powyżej przytoczone wnioski z analizy postępowań diagnostyczno-orzeczniczych należy stwierdzić, że nie ma podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu u H. C. Sąd podkreślił, że orzeczenie lekarskie ma walor opinii biegłego, o której mowa w art. 84 § 1 k.p.a. Organy Inspekcji Sanitarnej nie miały zatem podstaw do samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do odmiennej oceny rozpoznanego u skarżącego schorzenia. Dokonana zaś w granicach określonych w art. 80 k.p.a. ocena przedmiotowego orzeczenia, nie dawała podstaw do odmowy przyznania mu wiarygodności i mocy dowodowej. Istotne dla oceny prawidłowości kontrolowanego rozstrzygnięcia jest również to, że orzeczenie lekarskie z 2016 r. jest zbieżne z tymi jakie wydano w 2004 r. i 2011 r. zarówno co do wniosków końcowych jak też uzasadnienia stanowiska. Sąd podkreślił, że badania słuchu były prowadzone na przestrzeni kilkunastu lat i przez różne zespoły lekarskie. Okoliczności te przemawiają za uznaniem rzetelności postępowania w przedmiocie stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
