Wyrok NSA z dnia 12 listopada 2019 r., sygn. II OSK 3177/17
Ochrona środowiska
Dnia 12 listopada 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski (spr.) Protokolant: starszy asystent sędziego Hubert Sęczkowski po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 maja 2017 r. sygn. akt IV SA/Wa 298/17 w sprawie ze skargi M. S. na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar Natura 2000 oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 19 maja 2017 r., sygn. IV SA/Wa 298/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: Sąd I instancji), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 19 maja 2017 r. sprawy ze skargi M. S. na postanowienie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska (dalej: GDOŚ) z [...] listopada 2016 r., znak [...], w przedmiocie nałożenia obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, oddalił skargę.
W motywach rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że poza sporem w niniejszej sprawie jest, że planowane przedsięwzięcie ma zostać zrealizowane na obszarze specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 [...] oraz na obszarze mającym znaczenie dla Wspólnoty [...]. Wbrew argumentacji skargi, zasada przezorności, określona w przepisie art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r., Nr 90 poz. 864/2), nakazuje podjęcie działań zapobiegawczych zawsze wtedy, kiedy negatywne oddziaływanie podejmowanych działań na środowisko nie jest jeszcze w pełni rozpoznane. Według Sądu I instancji, nie jest uzasadnione żądanie skarżącego dotyczące przedłożenia przez organy obu instancji opracowań uprawdopodabniających w poważnym stopniu domniemane oddziaływanie. Zdaniem Sądu I instancji, trafnie przyjęły organy obu instancji, że przesłanką do przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar Natura 2000 nie jest pewność co do wystąpienia znaczącego negatywnego oddziaływania na cele ochrony danego obszaru, a jedynie prawdopodobieństwo wystąpienia takiego oddziaływania.
W skardze kasacyjnej M. S. (dalej: skarżący kasacyjnie) zaskarżył wyrok Sądu I instancji w całości. Zaskarżonemu wyrokowi na zasadzie "art. 174 pkt. 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej: p.p.s.a.)" zarzucono naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. Naruszenie ww. przepisów, w ocenie skarżącego kasacyjnie, polega na tym, że w wyniku niewłaściwej kontroli działalności administracji publicznej nie zastosowano środka określonego w art. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., wobec zaniechania przez organy obu instancji przeprowadzenia postępowania dowodowego w przedmiocie rozważenia, czy przedsięwzięcie skarżącego może potencjalnie znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000 w rozumieniu art. 96 ust. 1 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko "(Dz. U. z 2017 r. poz. 1405 t.j., dalej: ustawy)". Sąd I instancji, akceptując naruszenie przez organy obu instancji ww. przepisu oraz przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.a., 8 k.p.a., 10 k.p.a., 77 k.p.a. i 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 126 k.p.a., doprowadził do pozostawienia w mocy wadliwych orzeczeń administracyjnych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
