Wyrok NSA z dnia 3 października 2017 r., sygn. II FSK 2386/15

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Jagiełło (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia WSA (del.) Alicja Polańska, Protokolant Bernadetta Pręgowska, po rozpoznaniu w dniu 3 października 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 1 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 67/15 w sprawie ze skargi R.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 listopada 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R.S. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Bydgoszczy kwotę 2700 (słownie: dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 2386/15

Uzasadnienie

1.1 Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2015 r., sygn. akt: I SA/Bd 67/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - dalej p.p.s.a., oddalił skargę R.S. (skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 listopada 2014 r., w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. 1.2. Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że decyzją z dnia 21 listopada 2013 r. Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w T. określił stronie wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. w kwocie 72.215 zł. Organ ustalił, iż skarżący pełnomocnictwem notarialnym z dnia 25 kwietnia 2007 r. został umocowany przez swoją matkę, L.S., do sprzedaży odrębnej własności lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. [...] oraz do nabycia własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego nr 8 położonego w T. przy ul. [...]. Pełnomocnictwa te obejmowały również umocowanie m. in. do składania wszelkich oświadczeń, pism i wniosków. Aktem notarialnym z dnia 28 czerwca 2007 r., działając w imieniu i na rzecz swojej matki, skarżący dokonał sprzedaży wskazanego lokalu mieszkalnego. Cena sprzedaży w kwocie 228.000 zł została wpłacona przelewem na konto strony do dnia 3 lipca 2007 r. Z kolei aktem notarialnym z dnia 5 lipca 2007 r., skarżący nabył na własne nazwisko i do swojego majątku osobistego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr 8, położonego w T. przy ul. [...] za kwotę 180.000 zł. Zdaniem organu skarżący zaniżył osiągnięty w 2007 r. przychodu podatkowy o przychód w kwocie 180.000 zł z innych źródeł, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) - dalej u.p.d.o.f. Przychód ten nie został przez niego zadeklarowany w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36, ani w korektach tego zeznania z dnia 17 i 31 sierpnia 2012 r. Po rozpoznaniu odwołania skarżącego Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy decyzją z dnia 18 listopada 2014 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Zdaniem organu w sprawie nie zaistniały przesłanki umorzenia postępowania na podstawie art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r., Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017r., poz. 201 t.j.) - dalej O.p., na skutek jego bezprzedmiotowości wywołanej przedawnieniem zobowiązania podatkowego. Organ argumentował, że bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r., ustawowo upływający z dniem 31 grudnia 2013 r., został zawieszony, w związku z zawiadomieniem z dnia 3 grudnia 2013 r. o wszczęciu w dniu 2 grudnia 2013 r. postępowania o przestępstwo skarbowe związane z niewykonaniem tego zobowiązania, doręczonym podatnikowi w dniu 18 grudnia 2013 r. Ponadto w związku z nadanym decyzji z dnia 21 listopada 2013 r. rygorem natychmiastowej wykonalności oraz wystawionymi przez organ egzekucyjny tytułami wykonawczymi - dokonano egzekucji administracyjnej w postaci zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego w P. S.A. oraz zajęcia wierzytelności w M. Okoliczności te wyczerpały ustawowe przesłanki przerwania biegu terminu przedawnienia tego zobowiązania podatkowego. Podniesione w odwołaniu, po raz kolejny, zarzuty co do stosowania przepisu art. 70 § 6 pkt 1 O.p., w kontekście przedawnienia zobowiązania, jak również teza o niedopuszczalności orzekania były nieuprawnione ponieważ zostały rozstrzygnięte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 20 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Bd 413/14. Odnosząc się do podatkowo-prawnej kwalifikacja kwoty pieniężnej w wysokości 180.000 zł przeznaczonej przez skarżącego na zakup lokalu mieszkalnego w T., organ uznał, że stan faktyczny został ustalony w sprawie prawidłowo i stwierdził, iż jest on bezsporny i nie wymaga uzupełnienia. Zdaniem organu zakres wskazanego pełnomocnictwa szczególnego nie pozostawia wątpliwości, iż wolą mandantki było zlecenie skarżącemu pośrednictwa w nabyciu na jej rzecz własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego. Natomiast zawarte w tym pełnomocnictwie upoważnienie dla skarżącego do zarządu i administracji całym jej majątkiem nie było zdaniem organu tożsame ze zrzeczeniem się na jego rzecz własności podlegającej nabyciu nieruchomości. Bez znaczenia pozostaje argumentacja, iż ze środków pieniężnych pochodzących ze sprzedaży mieszkania L.S. kwotę 180.000 zł skarżący przeznaczył na zakup mieszkania w T. dla matki, lecz na swoje imię i nazwisko. Bezsprzecznie bowiem, jak wynika z aktu notarialnego, to skarżący stał się właścicielem lokalu mieszkalnego, który nabył do własnego majątku. Organ wskazał, że w art. 10 u.p.d.o.f., ustawodawca w sposób enumeratywny wyróżnia rodzaje źródeł przychodów, w tym w pkt 9 "inne źródła". W ocenie organu w spornej sprawie przychodem z tego źródła dla skarżącego były uzyskane aktywa w kwocie 180.000 zł. W skardze strona wniosła o uchylenie w całości zaskarżanej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 10 § 1 pkt 9 u.p.d.o.f., art. 70 O.p., a także art. 21 § 1, art. 122, art. 180, art. 187, art. 125 § 1 O.p. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. 1.3 Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu treść aktu notarialnego z dnia 5 lipca 2007 r. bezsprzecznie wskazywała, że skarżący nabył na własne nazwisko i do swojego majątku osobistego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr 8, położonego w T. przy ul. [...] za kwotę 180.000 zł. Zatem nie można było uznać, tak jak tego chce skarżący, że mieszkanie w T. nabył za środki ze sprzedaży mieszkania matki, gdyż w akcie notarialnym zapisano jednoznacznie, że nabywa je ze środków z majątku odrębnego do majątku osobistego. Sąd uznał, że skarżący nabył mieszkanie na swoją rzecz i ten fakt stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 § 1 pkt 9 u.p.d.o.f. Odmawiając uwzględnienia zarzutu przedawnienia zobowiązania za rok 2007, Sąd wskazał, że zarzut ten został już rozstrzygnięty w wyroku w sprawie o sygn. akt I SA/Bd 466/14 z dnia 10 czerwca 2014 r., w którym Sąd stwierdził, że: "Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do wykładni art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej (..) zgodnie z którym bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania". Zdaniem Sądu skarżący został wbrew temu, co twierdzi poinformowany o upływie biegu przedawnienia i o jego zawieszeniu w zw. ze wszczęciem postępowania karno - skarbowego w sprawie, a nie jak twierdzi strona w stosunku do osoby. Sąd w tym wyroku przywołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 17 lipca 2012 r., sygn. akt P 30/11, oraz nowelizację dokonaną ustawą z dnia 30 sierpnia 2013 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa, ustawy - Kodeks karny skarbowy oraz ustawy - Prawo celne (Dz. U. z 2013 r. poz. 1149) - obowiązujący od dnia 15 października 2013 r., w tym przepis art. 70 § 6 pkt 1, który przewiduje, że bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania. Skoro w niniejszym postępowaniu podatnik został poinformowany, że przedawnienie nie następuje, bo jego bieg został zawieszony w związku z wszczęciem postępowania karno-skarbowego, to stosownie do art. 70 § 6 pkt 1 O.p. zarzut o przedawnieniu nie zasługuje na uwzględnienie, a co za tym idzie nie można również mówić o bezprzedmiotowości postępowania i o jego umorzeniu. 2.1. Skarżący w skardze kasacyjnej zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a.: 1. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie polegające na nieuwzględnieniu skargi oraz nieuchyleniu decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 listopada 2014 roku; 2. naruszenie art. 134 p.p.s.a. poprzez jego częściowe niezastosowanie polegające na tym, iż Sąd nie będąc związanym zarzutami skargi, orzekając w granicach niniejszej sprawy nie dokonał analizy zgodności z prawem i jego ogólnymi zasadami podejmowanych w toku postępowania administracyjnego czynności przez organy administracyjne - Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T. oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy; 3. naruszenie przez organy obu instancji oraz Sąd art. 10 § 1 pkt 9 u.p.d.o.f. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na zakwalifikowaniu zdarzenia prawnego zakupu w dniu 5 lipca 2007 r., mieszkania w T. przy ul. [...], za kwotę 180.000 złotych, tj. kwotę środków pochodzących ze sprzedaży mieszkania w S. przy ul. [...] stanowiącego własność L.S. - matki skarżącego, na jej rzecz, jednakże na swoje nazwisko jako przysporzenia stanowiącego przychód z innych źródeł, co miało istotny wpływ na wydanie zaskarżonej decyzji; 4. naruszenie przez organy obu instancji oraz Sąd art. 70 O.p. poprzez jego niezastosowanie mające istotny wpływ na okres bytu prawnego obowiązku realizacji zobowiązania podatkowego określonego w przedmiotowej decyzji tj. do końca grudnia 2013 r., jeżeli nie nastąpi przerwanie biegu terminu przedawnienia; 5. naruszenie przez organy obu instancji oraz Sąd art. 21 § 1 O.p. polegające na niewskazaniu przez organ podatkowy właściwego punktu tegoż artykułu co ma istotny wpływ na łączną wysokość (należność główna oraz odsetki) zobowiązania podatkowego oraz właściwy sposób wykonania przedmiotowej decyzji; 6. naruszenie przez organy obu instancji oraz Sąd art. 122, art. 180, art. 187, art. 125 § 1 O.p. poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej i tym samym braku podjęcia przez organy podatkowe wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym zebraniu dowodów potwierdzających prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania podatkowego przez skarżącego co miało istotny wpływ na wydanie postanowienia w niniejszej sprawie. Przy tak postawionych zarzutach skarżący wniósł o uwzględnienie niniejszej skargi kasacyjnej, uchylenie zaskarżonego orzeczenia i rozpatrzenie skargi z dnia 24 marca 2014 r., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 18 listopada 2014 r., ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. Ponadto wniesiono o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. 2.2 Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: 3.1 Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw ani zarzutów, a zatem należało ją oddalić. Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednakże z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Z tego względu istotne jest precyzyjne sformułowanie zarzutów skargi kasacyjnej. Naczelny Sąd Administracyjny nie może bowiem ich precyzować bądź zastępować stronę w ich formułowaniu. Obowiązkiem wnoszącego skargę kasacyjną jest zatem wskazanie konkretnych przepisów, jakie w jego ocenie zostały naruszone przez sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku. W uzasadnieniu zarzutów należy wyjaśnić, w czym strona upatruje naruszenia prawa oraz wykazać, że istotnie doszło do zarzucanego naruszenia prawa. W przypadku podstawy kasacyjnej, o której mowa w art.174 pkt 1 p.p.s.a., w zarzucie należy sprecyzować formę naruszenia (błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie), a w uzasadnieniu wskazać, jaki błąd popełnił sąd dokonując interpretacji wskazanego przepisu i jak przepis winien być rozumiany bądź na czym polegał błąd subsumcji. Zarzuty procesowe, oparte na podstawie wynikającej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a., winny z kolei wykazać, że naruszenie przepisów było na tyle istotne, że mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek nieważności postępowania, wymienionych enumeratywnie w art. 183 § 2 p.p.s.a., co oznacza związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej. Te ogólne uwagi były konieczne wobec dostrzeżonych niedociągnięć skargi kasacyjnej, które jednakże nie wykluczyły możliwości dokonania kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku. Jako podstawę prawną zarzutów wskazano wprawdzie art. 174 pkt 1 p.p.s.a., ale w istocie zarzucono zarówno naruszenie prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania. Najdalej idącym zarzutem skargi kasacyjnej jest zarzut naruszenia art. 70 O.p. poprzez jego niezastosowanie mające istotny wpływ na okres bytu prawnego obowiązku realizacji zobowiązania podatkowego określonego w przedmiotowej decyzji tj. do końca grudnia 2013 r. Zdaniem skarżącego zobowiązanie podatkowe objęte zaskarżoną decyzją przedawniło się z końcem 2013 r. i nie nastąpił skutek, o którym został zawiadomiony pismem Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T. z dnia 3 grudnia 2013 r., w którym organ podatkowy zawarł informację o wszczęciu postępowania karnego skarbowego oraz że nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego do czasu jego zakończenia. Zarzut ten jest pozbawiony podstaw. W jego treści nie wskazano precyzyjnie, który konkretnie przepis art. 70 O.p. miał zostać naruszony w zaskarżonym wyroku, co nie odpowiada wymogom skargi kasacyjnej wynikającym ze wskazanych powyżej przepisów. Dopiero treść tego zarzutu w powiązaniu z uzasadnieniem skargi kasacyjnej prowadzi do wniosku, że intencją skarżącego było wykazanie naruszenia norm wynikających z art. 70 § 4 oraz art. 70 § 6 pkt 1 O.p. Należy wobec tego zauważyć, że kwestia przedawnienia zobowiązania skarżącego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 rok została przesądzona przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 listopada 2016r., sygn. akt II FSK 3049/14, którym oddalono skargę kasacyjną R.S. od przywoływanego wyżej wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 10 czerwca 2014 r., sygn. akt SA/Bd 466/14. Sąd rozpoznający niniejszą skargę kasacyjną jest stanowiskiem tym związany na zasadzie wynikającej z art. 170 p.p.s.a. Stanowi on, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne sądy. Oznacza to, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu, jeżeli w konkretnym postępowaniu uczestniczą te same podmioty i znajdują w niej zastosowanie te same przepisy prawa co w sprawie wcześniej zakończonej prawomocnym wyrokiem oraz elementy stanu faktycznego wykazują istotne podobieństwo z elementami stanu faktycznego sprawy sądowoadministracyjnej prawomocnie zakończonej (por. wyrok NSA z dnia 25 marca 2013 r., II GSK 2322/11 www.nsa.orzeczenia.gov.pl). Sytuacja taka zachodzi między sprawą o sygnaturze akt II FSK 3049/14 oraz sprawą niniejszą w zakresie zarzutu przedawnienia zobowiązania skarżącego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r. W sprawie niniejszej bezspornym jest, że skarżący pismem z dnia 3 grudnia 2013 r. został zawiadomiony przez organ pierwszej instancji, że z dniem 2 grudnia 2013 r. nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego wynikającego z decyzji z dnia 21 listopada 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r., na skutek wystąpienia przesłanki, o której mowa w art. 70 § 6 pkt 1 O.p., a także iż zgodnie z art. 70 § 7 pkt 1 O.p., bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się, a po zawieszeniu biegnie dalej, od dnia następującego po dniu prawomocnego zakończenia w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe. Bezspornym jest również, iż skarżący odebrał powyższe zawiadomienie w dniu 18 grudnia 2013 r., a więc przed upływem terminu przedawnienia przedmiotowego zobowiązania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. co zadośćuczyniło postanowieniom art. 70c O.p. Wbrew stanowisku skarżącego, wywołało to skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 70 § 1 O.p., zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Od zasady tej ustawodawca przewidział wyjątki - sytuacje, w których bieg terminu przedawnienia ulega przerwaniu lub zawieszeniu. I tak art. 70 § 6 pkt 1 O.p. (w brzmieniu obowiązującym od 15 października 2013 r.) stanowi, że bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania. Ponadto, w myśl obowiązującego od dnia 15 października 2013 r. art. 70c O.p., organ podatkowy właściwy w sprawie zobowiązania podatkowego, z którego niewykonaniem wiąże się podejrzenie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, zawiadamia podatnika o nierozpoczęciu lub zawieszeniu biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w przypadku, o którym mowa w art. 70 § 6 pkt 1 O.p., najpóźniej z upływem terminu przedawnienia, o którym mowa w art. 70 § 1 O.p. oraz o rozpoczęciu lub dalszym biegu terminu przedawnienia po upływie okresu zawieszenia. Regulacja ta jest wynikiem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2012 r. (P 30/11), który w wyroku tym orzekł, że art. 70 § 6 pkt 1 O.p. w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 58 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 169, poz. 1387 oraz z 2007 r. Nr 221, poz. 1650), w zakresie, w jakim wywołuje skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w związku z wszczęciem postępowania karnego lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym to postępowaniu podatnik nie został poinformowany najpóźniej z upływem terminu wskazanego w art. 70 § 1 O.p. jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, wynikającą z art. 2 Konstytucji RP. Trybunał w wyroku tym wyraźnie wskazał, że organ nie ma obowiązku poinformowania podatnika o wszczęciu postępowania w sprawie o przestępstwo (wykroczenie) skarbowe. Zasada ochrony zaufania do państwa wymaga natomiast, aby z chwilą upływu terminu przedawnienia, podatnik został poinformowany o tym, że przedawnienie nie następuje, bo jego bieg został zawieszony w związku z wszczęciem postępowania karnego skarbowego. Wbrew stanowisku skarżącego, z akt sprawy bezsprzecznie wynika, iż w przedmiotowej sprawie doszło do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia, bowiem organ przed upływem terminu przedawnienia (tj. przed 31 grudnia 2013 r.), skutecznie powiadomił go o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia spornego zobowiązania podatkowego na skutek wystąpienia przesłanki z art. 70 § 6 pkt 1 O.p. Zawiadomienie to było wyczerpujące, poinformowano w nim skarżącego o skutku w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia, wskazano w zakresie jakiego zobowiązania nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia, jednocześnie podając stosowne przepisy prawa. Nie zasługują również na uwzględnienie sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 134 p.p.s.a. oraz art. 122, art. 180, art. 187 oraz art. 125 § 1 O.p. Mimo, iż w zarzucie wskazano ogólnie na art. 134 p.p.s.a., to z jego uzasadnienia wnioskować można, że dotyczy on art. 134 § 1 p.p.s.a. Stanowił on w brzmieniu obowiązującym przed 15 sierpnia 2015 r., że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W ocenie skarżącego Sąd zastosował ten przepis częściowo, to jest nie dokonał analizy zgodności z prawem zaskarżonych decyzji. Tymczasem analiza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd pierwszej instancji rozpoznał wszystkie podniesione zarzuty skargi, oraz dokonał wszechstronnej oceny legalności zaskarżonej decyzji. Z kolei zarzuty naruszenia art. 122, art. 180, art. 187 oraz art. 125 § 1 O.p. dotyczą błędów jakie w ocenie skarżącego popełniono w toku postępowania podatkowego. Natomiast przedmiotem rozpoznawanej skargi kasacyjnej jest wyrok wojewódzkiego sądu administracyjnego, a nie decyzja administracyjna. Dlatego aby skutecznie w skardze kasacyjnej podnieść zarzuty wskazujące na uchybienia postępowania podatkowego należało powiązać je ze stosownymi przepisami ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które stosował sąd wydając zaskarżony wyrok, a czego w rozpoznawanej skardze kasacyjnej nie uczyniono. W skardze kasacyjnej nie sprecyzowano przy tym , które konkretnie normy art. 180 oraz art. 187 O.p. miały zostać naruszone. Skarżący w ramach tak sformułowanych zarzutów wskazał na uchybienie zasadzie prawdy obiektywnej i tym samym brak podjęcia przez organy podatkowe wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym zebraniu dowodów potwierdzających prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania podatkowego. Zgodnie z treścią art. 122, art. 180 § 1 i art. 187 § 1 O.p., organ podatkowy zobowiązany jest podjąć niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i tym samym jest zobligowany do zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Nie oznacza to jednak nieograniczonego obowiązku poszukiwania dowodów na okoliczność faktów, które popierałyby twierdzenia podatnika. Z przepisów tych wynika ogólna reguła dowodowa, według której, ciężar udowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na organie podatkowym. Sąd słusznie wskazał, że organy obowiązkowi temu w rozpoznawanej sprawie sprostały. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jedynie ogólnikowo wskazano, że organy nie ustaliły, czy w realiach rozpoznawanej sprawy zaistniały jakiekolwiek zdarzenia mogące spowodować powstanie obowiązku podatkowego po stronie skarżącego. Skarżący nie sprecyzował jakie zdarzenia konkretnie ma na myśli oraz jakie konkretnie czynności zostały przez organy pominięte w toku ustalania stanu faktycznego sprawy, jakich dowodów nie przeprowadzono, których elementów stanu faktycznego nie rozpatrzono, a także w jaki sposób mogło to w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy. Wbrew, zaś twierdzeniom skarżącego, prawidłowe jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że postępowanie podatkowe zostało przeprowadzone w sposób odpowiadający regułom Ordynacji podatkowej, w tym wynikającym ze wskazanych w skardze kasacyjnej art. 122, art. 187 § 1, art. 180 § 1 oraz art. 125 § 1 O.p. W skardze kasacyjnej nie sprecyzowano też na czym miało polegać naruszenie wynikającej z art. 125 § 1 O.p. zasady szybkości postępowania, a ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji nie wynika by przepis art. 125 § 1 O.p. został naruszony w toku postępowania podatkowego. Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że stan faktyczny sprawy został ustalony w bezsporny sposób w oparciu o treść dokumentów urzędowych, których prawdziwości skarżący nie podważył, to jest: aktów notarialnych, w tym udzielonych pełnomocnictw oraz zawartych umów sprzedaży nieruchomości. Dokumenty te stanowią dowód tego, co zostało w nich stwierdzone. Z treści skargi kasacyjnej wynika, że skarżący nieskutecznie oraz błędnie wskazuje na odmienną ocenę zaistniałych zdarzeń, z którymi prawo podatkowe wiąże powstanie określonych skutków prawnych. Zdarzeniem tym w szczególności było nabycie przez skarżącego na własne nazwisko i do własnego majątku, w dniu 5 lipca 2007 r., lokalu mieszkalnego przy ul. [...] w T. za cenę 180.000zł. Organy oraz Sąd słusznie też uznały, że pieniądze na ten cel pochodziły ze sprzedaży stanowiącego własność matki skarżącego mieszkania położonego w S. przy ul. [...], które skarżący sprzedał w imieniu matki i na jej rzecz, na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa. Prawidłowo zatem Sąd oraz organy oceniły, że skarżący nabywając mieszkanie w T. uzyskał przysporzenie majątkowe stanowiące przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 10 § 1 pkt 9 u.p.d.o.f. Świadczy o tym treść aktu notarialnego dokumentującego tę umowę. Powtórzyć jeszcze raz należy, że udzielone skarżącemu przez jego matkę pełnomocnictwo z dnia 25 kwietnia 2007 r., obejmowało upoważnienie do sprzedaży odrębnej własności wskazanego lokalu mieszkalnego w S. wraz z udziałami związanym z jego własnością na rzecz osób i za cenę i na warunkach według uznania ustanowionego pełnomocnika, w tym do odbioru ceny sprzedaży. Z kolei na mocy drugiego pełnomocnictwa z tej samej daty był on umocowany do nabycia między innymi na rzecz swojej matki mieszkania w T. za cenę i na warunkach według swego uznania, a także do reprezentowania matki przed wszelkimi między innymi urzędami oraz organami. Skarżący dokonał jednak nabycia powyższego lokalu na własne nazwisko i do własnego majątku płacąc środkami pochodzącymi ze sprzedaży mieszkania matki, co jest także okolicznością bezsporną. Fakt ten wbrew stanowisku skarżącego spowodował po jego stronie przysporzenie majątkowe, stanowiące przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 10 § 1 pkt 9 u.p.d.o.f. Sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut błędnej wykładni tego przepisu nie zasługiwał na uwzględnienie. Przepis art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. stanowi, iż za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., uważa się w szczególności: wymienione kategorie otrzymanych przez podatnika świadczeń pieniężnych. Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i zasadnym jest aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. ustawy, czyli inne formy przysporzenia majątkowego. Przysporzeniem takim było nabycie przez skarżącego do własnego majątku mieszkania w T. ze środków pochodzących ze sprzedaży należącego do jego matki mieszkania w S. Tej ostatniej transakcji dokonał w zakresie udzielonego mu pełnomocnictwa w imieniu i na rzecz swojej matki. Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut naruszenia art. 21 § 1 O.p. polegający zdaniem skarżącego na niewskazaniu przez organ podatkowy właściwego punktu tegoż artykułu, co miało w istotny sposób wpłynąć na łączną wysokość zobowiązania. Zarzut ten nie został jednak w żaden sposób uzasadniony. Niezależnie od powyższego podnieść należy, że sporne w rozpoznawanej sprawie zobowiązanie powstało z mocy prawa z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstawania takiego zobowiązania (art. 21 § 1 pkt 1 O.p.), którym było nabycia przez skarżącego mieszkania w T. W konsekwencji powyższych rozważań należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo orzekł o oddaleniu skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a. Na uwzględnienie nie zasługuje tym samym wskazany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. dający podstawę prawną do wydania wyroku uwzględniającego skargę. 3.2 W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej. O kosztach postępowania postanowiono na podstawie art. 204 pkt 1, art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się