Wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2004 r., sygn. GSK 7/04
Art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312/ nie stanowi przeszkody do uchylenia lub zmiany decyzji - w trybie art. 265[1] ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ - wymierzającej należności celne przed dniem wejścia w życie tego kodeksu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Bogusława M. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Gdańsku z dnia 12 września 2003 r. I SA/Gd 742/02 w sprawie ze skargi Bogusława M. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 7 marca 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej wymierzającej należności celne - uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Bydgoszczy; (...).
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem została oddalona skarga Bogusława M. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z 7 marca 2002 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej wymierzającej należności celne. Sąd w motywach wyroku przypomniał, że decyzją z 19 sierpnia 1997 r. Dyrektor Urzędu Celnego w T. wymierzył skarżącemu należności celne od samochodu osobowego marki Volkswagen z uwagi na nieudokumentowanie użytkowania przez niego tego samochodu w czasie pobytu za granicą, niezbędne do uznania za mienie osoby przesiedlającej się. Utrzymał ją w mocy Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z 3 marca 1998 r., a skarga na jego decyzję została oddalona wyrokiem I SA/Gd 653/99 Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Gdańsku z 20 września 2000 r. Następnie skarżący wystąpił 1 marca 2001 r. o uchylenie w trybie art. 155 Kpa /ewentualnie na podstawie art. 265[1] par. 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny - Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./, jednak Dyrektor Urzędu Celnego w T. decyzją z 28 marca 2001 r. odmówił uwzględnienia tego żądania, a Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z 7 marca 2002 r. utrzymał ją w mocy. Sąd uznał za trafną argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji, że nie było warunków do pozytywnego załatwienia wniosku skarżącego o uchylenie w trybie art. 265[1] Kodeksu celnego ostatecznej decyzji wymierzającej należności celne ze względu na mający zastosowanie w sprawie art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./, jako przepis szczególny. Stanowi on, że nie można wydać decyzji w sprawie wymiaru należności celnych po upływie 2 lat od dnia, w którym powstał obowiązek ich uiszczenia. Tak sformułowany zakaz ma charakter bezwzględny, obejmuje wszystkie tryby postępowania i dlatego po upływie dwuletniego terminu nie można "w sprawie wymiaru należności celnych" wydać jakiejkolwiek decyzji, jak to podkreślono w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 1998 r. III RN 89/98 /OSNP 1999 nr 18 poz. 567/. Do tego rodzaju przepisów szczególnych nawiązuje art. 265[1] par. 1, według którego decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być na jej wniosek lub za jej zgodą uchylona lub zmieniona przez organ celny, który ją wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes publiczny lub ważny interes strony.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
