Wyrok SN z dnia 7 lipca 2021 r., sygn. I CSKP 222/21
Art. 385 k.p.c. zawiera jedynie normę kompetencyjną adresowaną do sądu drugiej instancji, z której wynika, w jaki sposób sąd ten ma rozstrzygnąć sprawę, jeżeli stwierdzi bezzasadność apelacji. Naruszenie tego przepisu mogłoby hipotetycznie nastąpić wówczas, gdyby sąd odwoławczy stwierdził, że apelacja była bezzasadna, a jednocześnie ją uwzględnił. Przypadek taki jest jednak trudny do wyobrażenia. W rzeczywistości dokonanie oceny prawidłowości rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji w skardze kasacyjnej wiąże się ze stosowaniem przez ten sąd innych przepisów postępowania lub przepisów prawa materialnego. Wnioski te odpowiednio należy odnieść także do zarzutu naruszenia art. 386 k.p.c.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Beata Janiszewska (przewodniczący)
SSN Marcin Krajewski (sprawozdawca)
SSN Joanna Misztal-Konecka
w sprawie z powództwa K. Ł. przeciwko (…) Bank S.A. z siedzibą w W. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 7 lipca 2021 r., skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 3 kwietnia 2019 r., sygn. akt I ACa (…),
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w (…) do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 31 marca 2017 r. Sąd Okręgowy w W. oddalił powództwo K. Ł. (dalej: „Kredytobiorca”) przeciwko (...) Bank S.A. w W. (dalej: „Bank”) o zapłatę kwoty 208.245,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Swoje żądanie powód oparł na tym, że pobrane przez pozwanego płatności na pokrycie kosztów ubezpieczenia niskiego wkładu własnego (dalej: „UNWW”) wynikały z abuzywnych postanowień zawartych przez strony umów kredytu i były nienależne, co doprowadziło do bezpodstawnego wzbogacenia Banku.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód zawarł z Bankiem trzy następujące umowy kredytu waloryzowane kursem franka szwajcarskiego:
1) Umowę z 11 czerwca 2007 r. o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „M.”, na podstawie której Bank zobowiązał się oddać Kredytobiorcy do dyspozycji kwotę 2.640.000 zł. Środki z kredytu przeznaczone były na sfinansowanie nabycia domu jednorodzinnego położonego w W. przy ul. U.. Powód nie wniósł żadnych środków własnych na zakup nieruchomości. Kwota niewniesionego przez powoda, a wymaganego przez Bank, wkładu własnego wynosiła 528.000 zł. Bank finansował zakup nieruchomości do 80% jej wartości. Bez ustanowienia dodatkowych zabezpieczeń kwota kredytu wyniosłaby 2.112.000 zł (80% z 2.640.000 zł). Wysokość pierwszej obciążającej powoda płatności z tytułu UNWW wynosiła 18.480 zł i 13 czerwca 2007 r. została pobrana przez pozwanego. Następnie, 12 lipca 2010 r., z tego samego tytułu pozwany pobrał kwotę 17.082,77 zł, natomiast 1 lipca 2013 r. kwotę 9.102,95 zł.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
