Biuro podróży może wyrządzić szkodę niemajątkową w postaci "zmarnowanego urlopu" lub "straconego wypoczynku", a podstawą jego odpowiedzialności jest przepis stanowiący, że organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych (uchwała Sądu Najwyższego z 19 listopada 2010 r., III CZP 79/10). wyższą. Wnioski z orzeczenia Pracownik, który ma zmarnowany urlop z powodu nieudolności lub złej woli biura podróży, ma prawo - jako osoba fizyczna Rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego Sąd Najwyższy uznał, że biuro podróży może wyrządzić szkodę niemajątkową w postaci "zmarnowanego urlopu

Z kolei przyczynienie się poszkodowanego jest kwestią wtórną do tej zasady, która się uaktualnia dopiero po przesądzeniu zasady. Przyczynienie dotyka tylko wysokości odszkodowania, wywierając na nią wpływ. Wynika to też z art. 362 k.c. przewidującego zmniejszenie obowiązku naprawienia szkody, co niewątpliwie odnosi się do obniżenia odszkodowania w stosunku do wysokości szkody. Skarga jest uzasadniona z powodu naruszenia przepisów postępowania cywilnego. Zadośćuczynienie pieniężne za zmarnowany urlop podczas wycieczki turystycznej, PiP 2002, z. 10, s. 72 i n. oraz M. (a nie z art. 435 k.c.).

Prawo pracownika do odpoczynku może być uznane za dobro osobiste, odrębne od zdrowia oraz prawa do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Ingerencja sądu wyższej instancji w wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest uprawniona wtedy, gdy kwota świadczenia jest rażąco zaniżona z art. 300 k.p. UE. - sp z 2004 r.