Świadczenie pielęgnacyjne nie może być odmówione z uwagi na istnienie innych osób alimentacyjnie zobowiązanych, a ocena związku przyczynowego nie może opierać się na braku wcześniejszej aktywności zawodowej. NSA uchylił zaskarżone wyroki, wskazując na konieczność uwzględnienia rzeczywistego zakresu opieki oraz zgodności z art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Skarga kasacyjna Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu na uchylenie decyzji w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego jest bezzasadna z uwagi na niepełne skompletowanie materiału dowodowego i niewłaściwą wykładnię art. 28 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie przepisów obowiązujących przed 1 stycznia 2024 r. jest dopuszczalne, jeśli wniosek o ustalenie niepełnosprawności złożono odpowiednio wcześnie, a wniosek o świadczenie w ciągu terminu określonego art. 24 ust. 2a u.ś.r.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na brak wykazania szczególnych okoliczności uniemożliwiających J.Z. wypracowanie wymaganych składek ubezpieczeniowych, co uniemożliwiało przyznanie renty w drodze wyjątku.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wskazując, że brak wypełnienia wymogów formalnych z art. 83 ust. 1 ustawy FUS uniemożliwia przyznanie świadczenia w drodze wyjątku, nie stwierdzając żadnych szczególnych przeszkód zatrudnienia ojca małoletniego.

Przyznanie świadczenia z art. 83 ust. 1 ustawy emerytalnej wymaga ustalenia nadzwyczajnych okoliczności powodujących brak spełnienia warunków ustawowych do renty lub emerytury. Odmowa organu ZUS winna być uzasadniona pełnym zgromadzeniem materiału dowodowego i rozważeniem wszystkich istotnych aspektów stanu faktycznego.

Wpis w CEIDG może być dowodem podjęcia działalności gospodarczej, ale nie jest rozstrzygający. Organ administracyjny musi przeprowadzić wyczerpujące postępowanie dowodowe w celu ustalenia faktycznego jej prowadzenia. W przypadku braku takiego prowadzenia organ powinien ponownie przeanalizować dowody.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż oddala skargę kasacyjną złożoną na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, potwierdzając prawidłowość działania organu administracyjnego oraz sądu I instancji w postępowaniu dotyczącym umorzenia należności z funduszu stypendialnego.

Decyzja o odmowie umorzenia zaległych składek ubezpieczeniowych osobie niepełnosprawnej, bez pełnego uwzględnienia jej sytuacji zdrowotnej i zdolności zarobkowej, narusza przepisy postępowania administracyjnego i wymaga ponownego rozpoznania.

Brak wiedzy osoby uprawnionej o śmierci dłużnika alimentacyjnego wyklucza uznanie świadczeń z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane, co oznacza brak podstaw do ich automatycznego zwrotu z odsetkami.

Brak uzasadnienia uchwały ustanawiającej zasady lokalizacji punktów sprzedaży alkoholu oraz ich znikoma odległość od obiektów chronionych narusza ustawę o wychowaniu w trzeźwości i zasady poprawnej legislacji, co uzasadnia stwierdzenie jej nieważności.

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożony po upływie ustawowego terminu skutkuje niedopuszczalnością jego merytorycznego rozpoznania; w braku pełnomocnictwa decyzje doręczane są bezpośrednio stronie.

W sprawie oceny wystąpienia choroby zawodowej zespół cieśni nadgarstka, orzeczenia lekarskie stanowią wiążące dowody i brak podstaw prawnych do ich podważenia, o ile zostały wydane zgodnie z przepisami. Sposób powołania sędziów nie może stanowić przyczyny nieważności postępowania sądowego.