Zakaz wynikający z art. 86a ustawy - Prawo farmaceutyczne nie konstytuuje obowiązku daniny publicznej, przez co nie podlega interpretacji indywidualnej na podstawie art. 34 ust. 1 Prawa przedsiębiorców.

Skarga kasacyjna nieskuteczna; zasady przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego nie naruszone. Opieka nad osobą niepełnosprawną musi uniemożliwiać zatrudnienie. NSA podtrzymuje decyzję WSA na podstawie wkazanego materiału dowodowego.

Sytuacja dochodowa i zdrowotna skarżącego nie uzasadniała obniżenia raty alimentacyjnej poniżej 600 zł. Organy administracyjne prawidłowo skonstruowały i oceniły materiał dowodowy oraz przestrzegły zasad uznania przy decyzjach uznaniowych.

Zakaz dystrybucji leków na podstawie art. 86a ustawy Prawo farmaceutyczne nie stanowi obowiązku świadczenia daniny publicznej w rozumieniu art. 34 ust. 1 Prawa przedsiębiorców, wobec czego nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Świadczenia niepieniężne wspólników spółki z o.o., spełniające charakter świadczeń usługowych, kwalifikują się do objęcia obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym jako umowy zlecenia zgodnie z art. 750 k.c., co wynika z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.

Skarga kasacyjna zarzucająca naruszenie przepisów postępowania i prawa materialnego przez błędną interpretację art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest zasadna. NSA uchyla wyrok WSA i decyzję ZUS, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem aspektów zdrowotnych skarżącej.

Świadczenie pielęgnacyjne osobom pobierającym rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy może być przyznane, jeśli zdecydują się na rezygnację z tego świadczenia, co wynika z derogacyjnego wyroku TK; brak rezygnacji uzasadnia odmowę świadczenia.

Zakazy wynikające z art. 86a ustawy - Prawo farmaceutyczne, regulujące dystrybucję produktów leczniczych, nie stanowią danin publicznych, co wyklucza możliwość interpretacji na podstawie art. 34 ust. 1 Prawa przedsiębiorców dotyczącej obowiązków daninowych.

NSA oddalił skargę kasacyjną M. Sp. z o.o., uznając, że decyzja WSA była zgodna z prawem, a wykładnia art. 31zo ust. 10 ustawy COVID-19 i stosowanie art. 32 Konstytucji RP w zarzutach nierówności były prawidłowe.

NSA uznał, że niewystarczające uzasadnienie wyroku WSA oraz niepełna analiza prawna skutkują uchyleniem wyroku i koniecznością ponownego rozpoznania sprawy w celu spełnienia wymagań art. 141 § 4 p.p.s.a.

Organ administracyjny ma obowiązek dokładnie wyjaśnić stan faktyczny w zakresie rzeczywistej działalności gospodarczej, której przeważający rodzaj ma kluczowe znaczenie dla przyznania zwolnienia z opłacania składek, z uwzględnieniem dowodów weryfikujących dane z rejestru REGON.

"Składki znane" w art. 31zq ust. 4 uCOVID-19 obejmują składki zadeklarowane przed 30 czerwca 2020 r., w tym z korekt deklaracji, co obliguje organ do ich uwzględnienia przy zwolnieniu. NSA odrzucił węższą interpretację stosowaną przez ZUS.

Za chorobę zawodową można uznać schorzenie wymienione w wykazie chorób zawodowych, jeżeli bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem został wykazany związek przyczynowy z warunkami pracy. Skarga na decyzję stwierdzającą chorobę zawodową jako irracjonalną oddalono.

Brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej schorzeń układu ruchu u K. C. z uwagi na orzeczenia lekarskie wykluczające istnienie jednostki chorobowej wpisanej w wykaz chorób zawodowych oraz brak związku przyczynowego z wykonywaną pracą.

Zawarcie w uchwale normy prawnej określającej datę wejścia w życie z mocą wsteczną, uznaje się za dopuszczalne, gdy realizuje ona wartości konstytucyjne poprawiające sytuację adresatów, przy równoczesnym nieszkodzeniu innym, wspierając zasadę demokratycznego państwa prawnego.

Postanowienia aktu normatywnego mogą wchodzić w życie z dniem ogłoszenia oraz mieć wsteczną moc obowiązującą, jeśli realizują istotny interes społeczny i nie naruszają podstawowych zasad demokratycznego państwa prawnego.

W przypadku zbiegu praw do różnych świadczeń, organ powinien uwzględnić oświadczenie o rezygnacji z jednego z nich, przyznając nowe świadczenie od daty wniosku, chyba że przepisy prawa wyraźnie nakazują inną interpretację.