Do oceny, czy podmiot ubiegający się o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego nie podejmuje zatrudnienia w związku ze sprawowaną opieką, decydujący jest stan istniejący w dacie powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki, a organ nie ma prawa ustalać przyczyn braku wcześniejszego zatrudnienia osoby ubiegającej się o świadczenie pielęgnacyjne. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 u.ś.r., warunkiem

Rezygnacja z zatrudnienia lub jego niepodjęcie przez osobę ubiegającą się o świadczenie pielęgnacyjne jest uzasadniona, gdy stała opieka nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności stanowi przeszkodę do wykonywania pracy zarobkowej.

Przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wymaga, aby rezygnacja z zatrudnienia lub jego niepodejmowanie było bezpośrednio związane z koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, a ocena ta musi być dokonywana indywidualnie na czas rozpoznania wniosku, niezależnie od wcześniejszych okoliczności braku zatrudnienia.

W przypadku ustalania nienależnie pobranego świadczenia wychowawczego, organy administracji publicznej są zobowiązane do przeprowadzenia szczegółowego postępowania dowodowego w zakresie okresów zatrudnienia i przebywania członków rodziny w państwach, w których mają zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Nieprzeprowadzenie właściwego postępowania dowodowego w tym zakresie

Wprowadzenie jako kryterium rekrutacji do przedszkoli obowiązku przedstawienia zaświadczenia lekarskiego o odbyciu obowiązkowych szczepień ochronnych wykracza poza delegację ustawową oraz narusza przepisy dotyczące ochrony danych osobowych i konstytucyjną zasadę równości.

Świadczenie rodzinne pobrane w warunkach określonych w art. 23a ust. 5 ustawy o świadczeniach rodzinnych, które zostało uchylonej z powodu zastosowania przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, jest świadczeniem nienależnie pobranym, co zobowiązuje do jego zwrotu.

Zakażenie wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) może być uznane za chorobę zawodową u pracowników ochrony zdrowia, ponieważ wirus ten jest wymieniony w wykazie szkodliwych czynników biologicznych, a praca w jednostkach ochrony zdrowia niesie wysokie ryzyko narażenia zawodowego na ten wirus.

Zgodnie z art. 235(1) Kodeksu pracy, do uznania choroby zakaźnej (w tym COVID-19) za chorobę zawodową wystarczy wykazanie wysokiego prawdopodobieństwa związku przyczynowo-skutkowego między warunkami pracy a chorobą, bez konieczności bezspornego wykazania tego związku.

COVID-19, choroba wywołana przez wirus SARS-CoV-2, może być uznana za chorobę zawodową w ramach ogólnej kategorii chorób zakaźnych lub pasożytniczych określonych w wykazie chorób zawodowych, jeśli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że zakażenie nastąpiło w środowisku pracy.

Umieszczenie reklamy przed wejściem do apteki zawierającej informacje o promocyjnej, bardziej korzystnej cenie produktów stanowi naruszenie zakazu reklamy aptek, określonego w art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne. Teza od Redakcji