Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na mocy art. 17 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga od osoby zobowiązanej do alimentacji w drugiej kolejności legitymowania się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności współmałżonka osoby wymagającej opieki.

Orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności nie jest samo w sobie wystarczającym dowodem na spełnienie wymogów przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, w szczególności nie przesądza wyłącznie o konieczności rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przez osobę sprawującą opiekę nad niepełnosprawnym. Decydujące znaczenie dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego ma rzeczywisty

Status osoby bezrobotnej zarejestrowanej w urzędzie pracy, niezależnie od prawa do zasiłku dla bezrobotnych, nie stanowi przeszkody do ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne, a data rozpoczęcia świadczenia pielęgnacyjnego powinna być ustalona na podstawie daty złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku, w myśl zasady wyrażonej w art. 24 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Zasiłek pielęgnacyjny i dodatek pielęgnacyjny wykluczają się wzajemnie, a wiedza o tej okoliczności wykluczającej i obowiązek powiadomienia o każdej zmianie mającej wpływ na prawo do zasiłku jest istotna dla zachowania zasad prawidłowego pobierania świadczeń; nienależne świadczenia podlegają zwrotowi niezależnie od stanu świadomości osoby pobierającej świadczenie.

Osoba pobierająca rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy może ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne tylko wtedy, gdy zdecyduje się na rezygnację z renty, co jest zgodne z zasadą wyboru między świadczeniami przewidzianą w systemie zabezpieczenia społecznego.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom innym niż współmałżonek osoby wymagającej opieki jest posiadanie przez współmałżonka tej osoby orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, przy czym regulacje w tym zakresie posiadają charakter autonomiczny i nie są sprzeczne z zasadami konstytucyjnymi.

Zakażenie wirusem SARS-CoV-2 u pracownika służby zdrowia, zatrudnionego w warunkach bezpośredniego ryzyka narażenia na kontakt z wirusem, może być uznane za chorobę zawodową, nawet jeżeli wykaz chorób zawodowych nie wymienia COVID-19 bezpośrednio, o ile warunki pracy przyczyniły się do ryzyka zakażenia.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga łącznego wystąpienia trzech przesłanek: istnienia obowiązku alimentacyjnego, rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu opieki, oraz legitymowania się przez podopiecznego orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności z koniecznością stałej lub długotrwałej opieki. Brak