Organ administracyjny ma obowiązek dokonać ustalenia rzeczywistego zakresu prowadzonej działalności gospodarczej nie tylko na podstawie danych zawartych w rejestrze REGON, ale również uwzględniając inne dowody przedstawione przez stronę, w sytuacji gdy zachodzą wątpliwości co do stanu faktycznego odzwierciedlonego w rejestrze.

Sąd administracyjny nie jest uprawniony do badania zgodności z prawem decyzji o przeniesieniu odpowiedzialności za zobowiązania z tytułu nieopłaconych składek, a przedawnienie tych zobowiązań należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym decyzja została wydana.

Umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne rolników w trybie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników ma charakter uznaniowy i zależy od spełnienia przesłanki 'ważnego interesu zainteresowanego'. Organ administracji ma prawo odmówić umorzenia, jeśli uzna, że przesłanka nie została spełniona, nawet w przypadku trudnej sytuacji materialnej ubezpieczonego.

Niska sytuacja dochodowa zobowiązanego nie stanowi samodzielnej przesłanki do umorzenia należności publicznoprawnej, gdyż decyzja organu w tym zakresie jest uznaniowa i musi uwzględniać zarówno interes publiczny, jak i perspektywy poprawy sytuacji materialnej zobowiązanego w przyszłości.

Ocena przeważającej działalności podmiotu ubiegającego się o zwolnienie z obowiązku opłacania składek na podstawie art. 31 zo ust. 11 ustawy COVID-19 nie może opierać się wyłącznie na danych zawartych w rejestrze REGON, ale musi uwzględniać rzeczywiście wykonywaną działalność, zwłaszcza w przypadku, gdy wpis w rejestrze nie odpowiada stanowi faktycznemu.

W ramach ustalania rzeczywistego przeważającego przedmiotu działalności, określonego w art. 31zo ust. 11 ustawy COVID-19, organ administracyjny ma obowiązek przeprowadzić postępowanie wyjaśniające, jeśli istnieją wątpliwości co do zgodności danych zawartych w rejestrze REGON z faktycznym stanem rzeczy.

Oświadczenie o rezygnacji z jednego z konkurencyjnych świadczeń, aby uzyskać inne świadczenie (m.in. pielęgnacyjne), musi być definitywne, nie zaś hipotetyczne lub uzależnione od warunku przyszłego. Świadczenie pielęgnacyjne może być przyznane dopiero po bezwarunkowej rezygnacji z dotychczasowego świadczenia.

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego przysługuje osobom rezygnującym z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną niezależnie od ich wieku; decydująca jest ocena związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy niepodejmowaniem zatrudnienia a sprawowaną opieką.

W przypadku zbiegu uprawnień do specjalnego zasiłku opiekuńczego i świadczenia pielęgnacyjnego, przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego wymaga uprzedniego definitywnego zrezygnowania z przysługującego specjalnego zasiłku opiekuńczego, co wyklucza jednoczesne przyznanie obu świadczeń za ten sam okres oraz konieczność całkowitego uchylenia decyzji przyznającej specjalny zasiłek opiekuńczy.

W przypadku braku sądowego orzeczenia o opiece naprzemiennej, świadczenie wychowawcze przysługuje rodzicowi, który pierwszy złoży wniosek, niezależnie od faktycznego podziału opieki nad dzieckiem pomiędzy rodzicami.

Świadczenie pielęgnacyjne nie może zostać przyznane z mocą wsteczną, jeśli wniosek o nie został złożony po dacie, za którą żądane jest wyrównanie, chyba że decyzja poprzedzająca takie wstrzymanie świadczenia została skutecznie zaskarżona i wykazane zostały przesłanki do przywrócenia terminu na złożenie odwołania.

W przypadku zbiegu uprawnień do świadczenia pielęgnacyjnego i specjalnego zasiłku opiekuńczego, osoba może ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne dopiero po wygaśnięciu prawa do specjalnego zasiłku opiekuńczego lub po skutecznej rezygnacji z tego zasiłku, a wyrównanie różnicy między świadczeniami nie jest możliwe.