Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje z tytułu rezygnacji z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, a pobieranie tego świadczenia pomimo podjęcia przez podopiecznego zatrudnienia stanowi nienależne pobieranie świadczenia w rozumieniu art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Naczelny Sąd Administracyjny w postępowaniu kasacyjnym dokonuje oceny zasadności zarzutów opartych na naruszeniu przepisów postępowania oraz prawa materialnego w granicach skargi kasacyjnej, kierując się zasadą dyspozycyjności strony i biorąc pod uwagę jedynie te naruszenia, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Weryfikacja zakresu legalności i prawidłowości procedury, która doprowadziła

Spełnienie warunków do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy w drodze wyjątku wymaga łącznego spełnienia przesłanek zawartych w art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w tym całkowitej niezdolności do pracy stwierdzonej odpowiednim orzeczeniem oraz braku niezbędnych środków utrzymania. Świadome podejmowanie zatrudnienia bez zgłaszania do ubezpieczenia społecznego nie stanowi

Świadczenie przyznawane w drodze wyjątku na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie może być przyznane osobie, która pobiera już emeryturę w trybie zwykłym.

W sprawie oceny zasadności przyznania świadczenia w drodze wyjątku z ubezpieczenia społecznego, choroba alkoholowa jako taka nie jest wystarczającą szczególną okolicznością w rozumieniu art. 83 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Konieczne jest wykazanie, że szczególne okoliczności uniemożliwiły wypracowanie wymaganego okresu ubezpieczenia na skutek niemożliwych do przezwyciężenia przeszkód

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, osoba ubiegająca się o świadczenie pielęgnacyjne musi spełniać dwie podstawowe przesłanki: stałą i osobistą opiekę nad osobą niepełnosprawną oraz rezygnację z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, spowodowaną koniecznością sprawowania tej opieki.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, niepodejmowanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną, będącą jedynie gotową do zatrudnienia, może być uzasadnione koniecznością sprawowania opieki nad członkiem rodziny z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, pod warunkiem wykazania, że brak możliwości podjęcia pracy jest bezpośrednio związany ze sprawowaną

Pełnomocnictwo ogólne złożone na profilu informatycznym PUE ZUS nie zwalnia pełnomocnika od konieczności przedstawienia szczególnego pełnomocnictwa do każdej indywidualnej sprawy toczącej się przed ZUS, a posiadanie takiego ogólnego pełnomocnictwa nie uprawnia automatycznie do reprezentowania płatnika w każdej konkretnej sprawie.

Przepis art. 15c ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej, określający ograniczenie wysokości emerytury do miesięcznej kwoty przeciętnej emerytury wypłacanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, rodzajowi tego ograniczenia, zastosowanego także do świadczeń uzyskanych za okresy służby niezaliczane jako „służba na rzecz państwa totalitarnego” oraz za okresy służby po 1 sierpnia 1990 r., może naruszać zasady sprawiedliwości

Wykładnia przepisów prawa materialnego dokonana przez sąd administracyjny pierwszej instancji w ramach prawomocnego wyroku jest wiążąca dla dalszego postępowania sądowego i administracyjnego, a zarzuty środka odwoławczego sprzeczne z tą wykładnią są niedopuszczalne, chyba że chodzi o naruszenie przepisów regulujących instytucję związania oceną prawną i wykładnią w toku ponownego rozpoznania sprawy.

Pełnomocnik posiadający pełnomocnictwo ogólne na profilu informatycznym PUE ZUS musi doręczyć osobne szczególne pełnomocnictwo do każdej sprawy toczącej się przed ZUS, w celu uznania go za pełnomocnika w konkretnej sprawie, ponieważ ani art. 32 ani art. 33 kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują wyjątku umożliwiającego inne postępowanie w tej kwestii.

Zgodnie z art. 193 zdanie drugie P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę kasacyjną ogranicza się wyłącznie do oceny zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej, bez potrzeby odnoszenia się do obligatoryjnych elementów uzasadnienia przewidzianych dla wojewódzkich sądów administracyjnych przez art. 141 § 4 P.p.s.a., co wynika z charakteru szczególnego tego rodzaju