1. Skarb Państwa na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administracje publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) ponosi odpowiedzialność za powstałe przed 31 grudnia 1998 r. zobowiązania samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej wymienionych w załączniku do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 2001 r.

Regulamin wynagradzania jest aktem normatywnym, a nie czynność prawną w rozumieniu art. 58 k.c. Jego obowiązywanie zależy od tego, czy został wydany w oparcia o przepisy wyższego rzędu, i w granicach zawartego w nich upoważnienia.

Orzeczenie lekarza orzecznika stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Dotyczy to również prawa do świadczenia w drodze wyjątku. Nadzór nad wykonywaniem orzeczenia o niezdolności do prac sprawuje Prezes Zakładu.

Osoba, która spełniała wszystkie warunki do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz.U. Nr 28, poz. 149 ze zm.), jednak uprawnień tych nie uzyskała na skutek błędnej decyzji organu rentowego, może skutecznie ubiegać

Świadczenia z art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./ nie mają charakteru roszczeniowego, a ich przyznanie w drodze wyjątku zostało pozostawione uznaniu Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Analizowany przepis ustanawia przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia w drodze wyjątku, które wyznaczają

Świadczenie przewidziane w art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./ nie jest świadczeniem socjalnym, przyznawanym wyłącznie według potrzeb - ze względu na trudną sytuację materialną wnioskodawcy. Jest to świadczenie, które może być przyznane ubezpieczonemu w nieznacznym tylko stopniu niedopełniającemu

Na potrzeby przyznania świadczenia w trybie wyjątku, na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./, całkowita niezdolność do pracy, co wymaga podkreślenia, powinna być orzeczona wyłącznie przez lekarza orzecznika ZUS, nie zaś innego lekarza.

Przy ustalaniu na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. Nr. 162, poz. 1118 ze zm.) wysokości emerytury osoby, która miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy i która żąda przyjęcia za podstawę wymiaru emerytury podstawy wymiaru renty ( art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy), składnik emerytury wynoszący

Odmówić udzielenia odpowiedzi na przedstawione pytanie prawne.

Art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne /Dz.U. nr 144 poz. 930 ze zm./ w związku z art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wskazują na możliwość odliczenia od przychodu podatnika składek, jakie uiścił na ubezpieczenie

W stanie prawnym obowiązującym przed dniem 24 września 2000 r., to jest dniem wejścia w życie zmiany do ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej /Dz.U. nr 11 poz. 62 ze zm./ działalność zakładu ubezpieczeń polegająca na odsprzedaży przedmiotów ubezpieczenia nie mieściła się w pojęciu działalności ubezpieczeniowej, nie mieściła się również w zakresie "usług ubezpieczeniowych" i

W orzecznictwie Sądu wezwanie do uiszczenia opłaty za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych uznano za akt wymieniony w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Wezwanie to bowiem stwierdza istnienie obowiązku uiszczenia wymienionej opłaty

W sprawie dotyczącej wymiaru i poboru składki z tytułu podlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w określonej kwocie dopuszczalność kasacji zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 3921 zdanie pierwsze k.p.c.).

Sędziemu Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje jednorazowe odszkodowanie w związku z wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy, które wypłaca Zakład Ubezpieczeń Społecznych (art. 41 ust. 1 pkt 1 i ust. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych -jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.).

Sędzia, który osiągnął wiek emerytalny po 1 stycznia 1999 r. i nadal pozostawał w stosunku służbowym nabywał przed 1 października 2001 r. prawo do emerytury na podstawie art. 27 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.).

Za zaległości spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne, powstałe przed wejściem w życie art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.), odpowiadali wspólnicy na podstawie art. 332 i 343 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Gmina,

Wezwanie do uiszczenia opłaty za niewypełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia są aktami z zakresu administracji publicznej dotyczącymi stwierdzenia obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Taką rolę pełni przedmiotowe wezwanie.

Z treści art. 83 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 137 poz. 887 ze zm./ wynika, że w razie niewydania decyzji przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych przysługuje odwołanie do Sądu powszechnego na zasadach określonych w przepisach Kpc.

W warunkach likwidacji zakładu pracy i związanej z nią niemożności uzyskania świadectwa o którym mowa w par. 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, strona skarżąca mogła dowodzić wykonywanie pracy w szczególnych warunkach również przy pomocy innych środków dowodowych