Przepis art. 11 pkt 7 ustawy o PIP jako mający charakter przepisu kompetencyjnego, z którego wynika wyłącznie uprawnienie inspektora do określonego zachowania się w określonej sytuacji, nie może zostać naruszony poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż możliwa jest wypłata wynagrodzenia, co do którego istnieje spór między pracodawcą a pracownikiem.

Wprawdzie wykładnia językowa art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych może prowadzić do wniosku, że przekazanie środków funduszu rehabilitacyjnego na rachunek ZFRON powinno nastąpić w terminie 7 dniu od dnia, w którym środki te zostały przez pracodawcę uzyskane tzn. ani wcześniej, ani później, jednakże taka interpretacja przepisu prowadziłaby

Celem nakazu wypłaty wynagrodzenia i innych świadczeń przysługujących pracownikowi jest nakłonienie pracodawcy, aby wypełnił ciążące na nim względem pracownika powinności wynikające z obowiązujących przepisów prawa oraz z zawartej z nim umowy o pracę, w sytuacji, w której obowiązki te są wymagalne.

Dążąc do umorzenia należności należy wykazać się aktywnością w zakresie przedstawienia własnej sytuacji majątkowej, finansowej i rodzinnej. Słusznie przyjęto, tak w decyzjach jak i w kontrolowanym wyroku że skarżący nie wykazał, by jego sytuacja finansowa, majątkowa i rodzinna uprawniała do skorzystania z instytucji umorzenia. Granice uznania nie zostały przekroczone w postępowaniu objętym badaniem

Uznaniowy charakter decyzji nie zwalnia bowiem organu od przeprowadzenia stosownego postępowania mającego na celu zebranie całego materiału dowodowego i dokonanie jego wszechstronnej oceny oraz wyboru określonego sposobu załatwienia sprawy.

Pod pojęciem środków egzekucyjnych należy rozumieć zinstytucjonalizowane formy przymusu państwowego stosowane według ściśle określonej procedury, a skierowane bezpośrednio na wykonanie obowiązku prawnego. Ich zastosowanie ma, zatem doprowadzić do wykonania ciążącego na zobowiązanym obowiązku. Skuteczność środków egzekucyjnych jest jednym z podstawowych czynników przesądzających o efektywności administracji

Zawieszenie postępowania egzekucyjnego w administracji z mocy prawa wywołane wniesieniem przez zobowiązanego zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej wywołuje skutek prawny polegający na tym, że do czasu wydania ostatecznego postanowienia w przedmiocie zgłoszonego zarzutu organ egzekucyjny nie może podejmować nowych czynności egzekucyjnych, np. nie może podejmować czynności zmierzających

Nienależne świadczenie jest pojęciem obiektywnym i występuje między innymi wówczas, gdy świadczenie zostaje wypłacone bez podstawy prawnej lub gdy taka podstawa odpadła. Pojęcie to nie nawiązuje do świadomości i woli jakiejkolwiek osoby. Natomiast świadczenie nienależnie pobrane to świadczenie pobrane przez osobę, której można przypisać określone cechy dotyczące stanu świadomości woli lub określone

Zaniechanie wznowienia postępowania przez organ z urzędu nie może być podstawą zarzutu w sprawie odmowy wznowienia postępowania z powodu uchybienia przez stronę terminowi do złożenia wniosku o wznowienie postępowania.

Samo pozostawanie bez pracy nie oznacza jeszcze, że osoba taka korzysta ze statusu bezrobotnego, bowiem konieczna jeszcze jest jej zdolność i gotowość do podjęcia zatrudnienia. Bezrobotny, zainteresowany uzyskaniem pracy, musi więc, stawiając się w powiatowym urzędzie pracy, co jest jego obowiązkiem, wykazać swą dyspozycyjność, by organ zatrudnienia mógł ocenić jego gotowość i zdolność do podjęcia

W ramach pouczenia udzielanego w trakcie rejestracji bezrobotnego organ nie jest w stanie przewidzieć sytuacji faktycznych, w których wobec bezrobotnego będą stosowane przepisy o statusie bezrobotnego, a więc także przepisy regulujące ustanie prawa do pobierania świadczenia. Wymaganie zatem od organu takiego konkretnego pouczenia nie tylko nie wynika z przepisów, ale także byłoby zobowiązaniem do czynności

Nie oznacza zupełnej dowolności działania organu, ale następuje w ramach kryteriów ustalonych przepisem, stanowiącym podstawę tego orzekania. Organ, wydając decyzję, winien wykazać, że w przeprowadzonym postępowaniu wyjaśnione zostały wszystkie przesłanki przewidziane przepisem materialnym, że rozstrzygnięcie wynika ze stanu faktycznego i nie jest z nim sprzeczne.

Błędna wykładnia prawa materialnego może polegać na nieprawidłowym odczytaniu normy prawnej wyrażonej w przepisie, mylnym zrozumieniu jego treści lub znaczenia prawnego, bądź też na niezrozumieniu intencji ustawodawcy.