Ustawową konsekwencją utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych jest utrata prawa do świadczeń zakładów społecznych służby zdrowia stosownie do art. 15 ust. 7 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./. Nie oznacza to jednak zakazu korzystania z tego rodzaju świadczeń w wypadku, gdy podstawą do ich przyznania dla bezrobotnego nie pobierającego zasiłku stanowi inny

Przyznanie prawa do zasiłku dla bezrobotnych na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ w brzmieniu nadanym art. 1 ustawy z dnia 27 lipca 1990 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu /Dz.U. nr 56 poz. 323/ - pozostaje w ścisłym związku z ustaniem przyczyn określonych tym przepisem, a w związku z tym termin do rejestracji w przypadkach określonych

Sąd nie ma uprawnień do wkraczania w kwestię oceny pracy poszczególnych pracowników i doboru osób przewidzianych do rozwiązania stosunku pracy.

Skarga /byłego/ wójta na uchwałę rady gminy w przedmiocie odwołania go ze stanowiska wójta nie jest skargą, o jakiej mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, z uwagi na treść art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 21 poz. 124 ze zm./, stwierdzającego, że "spory ze stosunku pracy pracowników

W znowelizowanym art. 15 ust. 5 pkt 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ przy określaniu wysokości zasiłków wymieniono - osobną grupę "absolwentów szkół ogólnokształcących" uprawnionych także do zasiłków dla bezrobotnych. Oznacza to, że spełnienie warunku wcześniejszego zatrudnienia nie egzekwuje się także od absolwentów tych szkół bez względu na system kształcenia

Artykuł 57 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr 21 poz. 123/ nie może być wykorzystywany jako podstawa do przeprowadzenia generalnej weryfikacji wszystkich pracowników urzędu wojewódzkiego w drodze rozwiązania z nimi stosunku pracy i następnie mianowania na nowo niektórych z nich na określone stanowiska.

Przy zmianach w funkcjonowaniu urzędów wojewódzkich prowadzonych w trybie art. 57 ustawy z dnia 27 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr. 21 poz. 123/ nie przysługuje szczególna ochrona stosunku pracy pracowników przebywających na urlopach wychowawczych.

Akt odwołania ze stanowiska kierowniczego w administracji państwowej osoby powołanej na to stanowisko nie jest decyzją administracyjną i na akt ten nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Natomiast w sytuacjach, o których mowa w art. 45 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 16 czerwca 1988 r. /Dz.U. nr

1. Ustawa z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ nie uzależnia prawa do zasiłku dla bezrobotnych od sposobu rozwiązania przez osobę ubiegającą się o taki zasiłek stosunku pracy. 2. Jeżeli rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło za wypowiedzeniem przez daną osobę lub na jej wniosek za porozumieniem stron, wyłącznie po to aby nie pracując korzystać z zasiłku dla bezrobotnych

Zarejestrowanie się w Rejonowym Biurze Pracy w okresie 9 miesięcy od zakończenia urlopu wychowawczego nie powinno stanowić przeszkody do przyznania zasiłku /art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu - Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./.

Zasiłek z tytułu pozostawania bez pracy dla osób po urlopach wychowawczych - art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 i Dz.U. 1990 nr 9 poz. 57/ - może być przyznany, jeżeli zarejestrowały się one w rejonowym biurze pracy w okresie 180 dni od ustania stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego z innego tytułu.

1. Przepis art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ reguluje wyłącznie konsekwencje już zaistniałego rozwiązania z urzędnikiem państwowym mianowanym stosunku pracy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2, nie stanowi zaś samodzielnej podstawy prawnej do wydawania decyzji o rozwiązaniu takiego stosunku, ani też nie może być traktowany

1. Przez wykonywanie pracy podporządkowanej w czasie określonym w art. 15 ust. 1 pkt 2 /in principio/ ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ nabywa się prawo do zasiłku niezależnie od tego, czy pracodawca uiszczał składki z tytułu ubezpieczenia społecznego pracownika. 2. Artykuł 15 ust. 1 pkt 2 in fine powyższej ustawy odnosi się tylko do prac /działalności/ wykonywanych

1. Polecenie służbowe organu odwoławczego jest w zasadzie wiążące dla organu I instancji, gdyż organ ten uprawniony jest jedynie do przedstawienia swoich zastrzeżeń organowi II instancji na zasadach określonych w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ i ewentualnego zawiadomienia organu nadrzędnego nad organem odwoławczym. 2

1. Przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, stanowi wyjątek od zasady ogólnej, wyrażonej w przepisie ust. 1 tego artykułu; jest więc - w odniesieniu do art. 15 ust. 2 - przepisem szczególnym i nie może być interpretowany w sposób rozszerzający; tym bardziej niedopuszczalne jest stosowanie analogii. Z brzmienia art. 15 ust. 2 wynika w sposób

1. Wybór przewodniczącego rady gminy nie stanowi podstawy do nawiązania z nim stosunku pracy w rozumieniu art. 73 par. 1 kodeksu pracy. 2. Zatrudnienie przewodniczącego rady gminy w tym charakterze nie znajduje podstaw prawnych ani w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, ani w kodeksie pracy.

Ze sformułowania "nie jest właścicielem lub posiadaczem", użytego w art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. "b" ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, wynika, że stosowane w tej ustawie określenie "bezrobotny" nie obejmuje osoby, która jest właścicielem gospodarstwa rolnego, bez względu na to, czy gospodarstwo to jest w jej posiadaniu, czy też w posiadaniu innej osoby, a także

O jedynym żywicielu rodziny w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ można mówić wówczas, gdy chodzi o osobę, która ma na swym wyłącznym utrzymaniu co najmniej jednego członka swej rodziny i to takiego, który sam - ze względu na wiek, stan zdrowia, brak jakiegokolwiek majątku lub dochodów, itp. - utrzymać się nie może.

1. Użyte w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o rozwiązywaniu stosunku pracy z pracownikami państwowymi mianowanymi w urzędach naczelnych i centralnych organów administracji państwowej oraz terenowych organów administracji rządowej /Dz.U. nr 51 poz. 300/ pojęcie nieostre "inne ważne przyczyny" jako podstawa rozwiązania stosunku pracy musi być interpretowane zgodnie z podstawowymi założeniami

Przepisy ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 i z 1990 nr 9 poz. 57/ nie przewidują możliwości rewaloryzowania ostatnio pobieranego wynagrodzenia za pracę dla ustalenia wysokości zasiłku dla bezrobotnych na zasadzie art. 15 ust. 2 tej ustawy.

1. Decyzja administracyjna o odwołaniu mianowanego urzędnika państwowego z zajmowanego stanowiska, bez równoczesnego mianowania go - za jego zgodą - na inne stanowisko, jest decyzją o rozwiązaniu stosunku pracy. 2. Powodem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ może być tylko taka

Rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem mianowanym w oparciu o art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ następuje dopiero wówczas gdy równocześnie, - choroba pracownika trwa dłużej niż jeden rok, - pracownik z powodu choroby jest nieobecny w pracy ponad jeden rok. Nie ma znaczenia fakt istnienia lub nie istnienia stanowiska

Rada pracownicza wydaje opinię, o jakiej mowa w par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 listopada 1982 r. w sprawie zasad współdziałania kierowników urzędów państwowych z radami pracowniczymi /Dz.U. nr 39 poz. 261/ w formie uchwały. Uchwała powinna być sformułowana na piśmie /może mieć też postać wyciągu z protokołu posiedzenia rady pracowniczej/.

W świetle art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego można nie tylko decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy, ale także decyzję "kierownika organu nadrzędnego", która uchylając pierwszoinstancyjną decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy prowadzi do utrzymania przez stronę statusu pracownika