1. Wybór przewodniczącego rady gminy nie stanowi podstawy do nawiązania z nim stosunku pracy w rozumieniu art. 73 par. 1 kodeksu pracy. 2. Zatrudnienie przewodniczącego rady gminy w tym charakterze nie znajduje podstaw prawnych ani w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, ani w kodeksie pracy.

Ze sformułowania "nie jest właścicielem lub posiadaczem", użytego w art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. "b" ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, wynika, że stosowane w tej ustawie określenie "bezrobotny" nie obejmuje osoby, która jest właścicielem gospodarstwa rolnego, bez względu na to, czy gospodarstwo to jest w jej posiadaniu, czy też w posiadaniu innej osoby, a także

O jedynym żywicielu rodziny w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ można mówić wówczas, gdy chodzi o osobę, która ma na swym wyłącznym utrzymaniu co najmniej jednego członka swej rodziny i to takiego, który sam - ze względu na wiek, stan zdrowia, brak jakiegokolwiek majątku lub dochodów, itp. - utrzymać się nie może.

1. Użyte w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o rozwiązywaniu stosunku pracy z pracownikami państwowymi mianowanymi w urzędach naczelnych i centralnych organów administracji państwowej oraz terenowych organów administracji rządowej /Dz.U. nr 51 poz. 300/ pojęcie nieostre "inne ważne przyczyny" jako podstawa rozwiązania stosunku pracy musi być interpretowane zgodnie z podstawowymi założeniami

Przepisy ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 i z 1990 nr 9 poz. 57/ nie przewidują możliwości rewaloryzowania ostatnio pobieranego wynagrodzenia za pracę dla ustalenia wysokości zasiłku dla bezrobotnych na zasadzie art. 15 ust. 2 tej ustawy.

1. Decyzja administracyjna o odwołaniu mianowanego urzędnika państwowego z zajmowanego stanowiska, bez równoczesnego mianowania go - za jego zgodą - na inne stanowisko, jest decyzją o rozwiązaniu stosunku pracy. 2. Powodem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ może być tylko taka

Rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem mianowanym w oparciu o art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ następuje dopiero wówczas gdy równocześnie, - choroba pracownika trwa dłużej niż jeden rok, - pracownik z powodu choroby jest nieobecny w pracy ponad jeden rok. Nie ma znaczenia fakt istnienia lub nie istnienia stanowiska

Rada pracownicza wydaje opinię, o jakiej mowa w par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 listopada 1982 r. w sprawie zasad współdziałania kierowników urzędów państwowych z radami pracowniczymi /Dz.U. nr 39 poz. 261/ w formie uchwały. Uchwała powinna być sformułowana na piśmie /może mieć też postać wyciągu z protokołu posiedzenia rady pracowniczej/.

W świetle art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego można nie tylko decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy, ale także decyzję "kierownika organu nadrzędnego", która uchylając pierwszoinstancyjną decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy prowadzi do utrzymania przez stronę statusu pracownika

Bezrobotny, dla którego nie było propozycji odpowiedniej pracy, prawo do zasiłku nabywa wprawdzie po upływie 7 dni od zarejestrowania, jednakże zasiłek przysługuje mu od dnia zarejestrowania / art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./.

W myśl par. 24 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 sierpnia 1983 r. w sprawie zatrudnienia absolwentów /t.j. Dz.U. 1989 nr 11 poz. 62/ w związku z par. 1 ust. 1 tego rozporządzenia, absolwentem jest osoba, która ukończyła studia wyższe i rozpoczyna pierwszą pracę w okresie 3 lat od ukończenia studiów.

1. Wprawdzie wypowiedzenie stosunku pracy jest jednostronną czynnością prawną, jednakże cofnięcie wypowiedzenia jest skuteczne tylko pod warunkiem zgody drugiego podmiotu stosunku pracy. 2. Przyznanie pracownikowi korzystniejszych warunków płacy w okresie wypowiedzenia przez niego stosunku pracy nie oznacza samo przez się powstania nowego stosunku pracy, znoszącego skutki prawne złożonego wypowiedzenia

1. Nie można uznać za zgodne z przepisami prawa procesowego ustalenie wystąpienia przesłanki, dającej podstawy do wydania decyzji o odmowie przyznania zasiłku, samego faktu nie stawienia się na wezwanie doręczone w trybie art. 44 Kpa, zwłaszcza gdy zainteresowana osoba oświadcza, że zawiadomienia nie otrzymała. 2. Samo ustalenie, że strona nie stawiła się na wezwanie dokonane w trybie art. 44 Kpa,

Zaproszenie przewodniczącego rady pracowniczej na posiedzenie kierownictwa resortu, na którym minister informuje o decyzji zwolnienia pewnej liczby pracowników mianowanych, nie może być uznane za równoznaczne z zasięgnięciem opinii rady pracowniczej w sprawie zamiaru zwolnienia konkretnego pracownika, wymaganej przez art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych

Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ reorganizacja Urzędu tylko wtedy uzasadnia rozwiązanie - na tej podstawie - stosunku pracy z urzędnikiem gdy połączona jest ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia. Jeśli nie zmniejsza się stanu zatrudnienia a tylko mechanicznie łączy lub dzieli wydziały to brak jest podstaw prawnych

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozpatrzenia sprawy dotyczącej rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym powstałego w trybie powołania w przypadku gdy stosunek pracy nawiązany w drodze mianowania przekształcił się w stosunek pracy w trybie powołania. Nie mają też w takim przypadku zastosowania przepisy dotyczące nawiązania, zmiany i rozwiązania stosunku pracy z mianowanymi

Uchwała nr 23 Rady Ministrów z dnia 1 lutego 1988 r. w sprawie ryczałtów pieniężnych dla inwalidów korzystających z pojazdów mechanicznych /M.P. nr 3 poz. 26/, jako uchwała "samoistna", nie może stanowić podstawy prawnej do wydawania decyzji administracyjnych.

1. Nie każdy przypadek uchylania się od podjęcia pracy przez osobę objętą zakresem stosowania ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu wobec osób uchylających się od pracy /Dz.U. nr 33 poz. 229/ może być uznany za społecznie nieusprawiedliwiony a fakt czerpania środków utrzymania z innych źródeł niż zarobki z własnej pracy najemnej, twórczej bądź prowadzonej na własny rachunek - za sprzeczny

1. Intencją wprowadzenia ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu wobec osób uchylających się od pracy /Dz.U. nr 35 poz. 229/ - dającą się odczytać zwłaszcza z treści art. 8 ust. 2 i art. 11 ust. 1 - było przeciwdziałanie zjawisku utrzymywania się ze źródeł sprzecznych z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo ze źródeł nie ujawnionych, nie zaś ustanowienie obowiązku pracy. 2. Przesłanką

Z brzmienia art. XII par. 1 i 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. przepisy wprowadzające kodeks pracy /Dz.U. nr 24 poz. 142/, wynika, że godziny otwierania i zamykania placówek handlu detalicznego, zakładów gastronomicznych i zakładów usługowych nie są regulowane decyzjami administracyjnymi w rozumieniu art. 104 Kpa; czas pracy tych placówek i zakładów określony jest w formie przepisów powszechnie obowiązujących

1. Przeniesienie urzędnika mianowanego do pracy w innym urzędzie na okres do sześciu miesięcy /art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ następuje w formie decyzji, a nie polecenia służbowego w rozumieniu art. 18 ust. 1 tej ustawy. Decyzja taka nie może być wykonana do czasu rozpatrzenia wniesionego odwołania, chyba że nadano

Rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem państwowym na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ może dotyczyć wszelkich pracowników będących urzędnikami państwowymi mianowanymi, w tym również pracowników wyróżniających się swoją postawą zawodową i społeczną, wzorowych; dla zastosowania tego przepisu konieczne jest