Upoważnienie do kierowania obywateli polskich do pracy za granicą u pracodawcy zagranicznego nie jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie administracyjnej o prawach i obowiązkach podmiotu gospodarczego, a tym samym nie jest decyzją administracyjną.

Jeżeli kobieta pobierająca zasiłek dla bezrobotnych zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./ urodzi dziecko w okresie przedłużonego okresu pobierania zasiłku o 7 miesięcy na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 listopada 1992 r. w sprawie wydłużenia okresu pobierania zasiłków w rejonach administracyjnych /

Wniosek o ponowne badanie, o jakim mowa w par. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./, może być wyrażony również przez złożenie jednostce organizacyjnej wymienionej w tym przepisie oświadczenia kwestionującego orzeczenie lekarskie o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej.

Decyzje dotyczące odmowy zwrotu nadpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych /art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie należą do kompetencji prezesa zarządu tego Funduszu ani do Ministra Pracy i Polityki Socjalnej /art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej

Sprawy o zwrot przez rejonowe biuro pracy kwot nienależnie pobranych zasiłków, wpłaconych przez osobę bezrobotną do kasy tego biura, nie są sprawami administracyjnymi, lecz cywilnymi, i do rozpoznawania ich właściwe są sądy powszechne, a nie organy administracji.

Skarżąca odmawiając współdziałania z gminnym ośrodkiem pomocy społecznej w zakresie skutecznie stosowanego przez ten ośrodek pośrednictwa pracy - nie może powoływać się na brak stałego źródła utrzymania jako następstwo tego, iż jest osobą bezrobotną.

Stosownie do par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ rozstrzygnięcie organów inspekcji sanitarnej sprowadza się wyłącznie do stwierdzenia lub odmowy stwierdzenia choroby zawodowej.

Stwierdzenie w świadectwie pracy, iż bezrobotny został zwolniony z przyczyn dotyczących zakładu pracy, nie wyłącza możliwości /potrzeby/ badania przez organy administracji, czy w konkretnej sytuacji sytuacji rzeczywiście zostały spełnione warunki przewidziane w art. 20 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./.

Odprawa wypłacona na podstawie ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela nie stanowi odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, wolnego od podatku.

1. Decyzję o utracie przez bezrobotnego, z powodu pobierania renty inwalidzkiej lub rodzinnej, prawa do zasiłku z tytułu pozostawania bez pracy wydaje się tylko wówczas, gdy przed wydaniem decyzji o utracie z innego powodu prawa do otrzymywanego, przyznanego wcześniej, takiego zasiłku, bezrobotny uzyskał prawo do pobierania renty stwierdzone orzeczeniem uprawnionego organu, wydanym w okresie wypłacania

1. Inspektora sanitarnego, prowadzącego postępowanie administracyjne w sprawie choroby zawodowej obowiązują wszystkie reguły dotyczące przebiegu postępowania. W szczególności dotyczą go art. 7 i art. 77 par. Kpa. 2. Orzeczenie lekarskie mające być podstawą rozstrzygnięcia szczególnie w sprawach spornych i wątpliwych, musi nosić cechy opinii biegłego w rozumieniu art. 84 par. 1 Kpa, zatem nie może ograniczać

Zgodnie z ustawą z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457/ przed nowelizacją ustawy z dnia 3 października 1992 r., nabyte przez bezrobotnego "absolwenta" prawo do zasiłku po 3 miesiącach od zarejestrowania powinno być realizowane przez cały czas na tych samych zasadach jakie obowiązywały w dniu jego przyznania. Absolwentów dotyczył wówczas przepis art. 21 ust

Decyzja o zwolnieniu ze służby w Policji wydana na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ ma - zgodnie z obowiązującymi przepisami charakter związany /tzn. że z mocy prawa, wobec istnienia prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego o wydaleniu ze służby, wydanego przez właściwy organ, istnieje ustawowy obowiązek zwolnienia przez właściwy

Bezrobotny zwolniony ze służby wojskowej, o jakiej mowa w art. 20 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 10 poz. 457 ze zm./, korzysta na zasadach ogólnych z prawa do zasiłku dla bezrobotnych na podstawie art. 20 ust. 1 i 2 pkt 3 tej ustawy, niezależnie od tego, w jakiej sytuacji, jeżeli chodzi o zatrudnienie, znajdował się on przed powołaniem go do

Zwolnienie skarżącego w oparciu o przepis art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa /Dz.U. nr 30 poz. 180 ze zm./ może mieć miejsce ale do upływu maksymalnego sześciomiesięcznego terminu. Art. 31 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy nie dotyczy sytuacji, kiedy funkcjonariusz sam prosi o zwolnienie.

W razie podjęcia przez bezrobotnego zatrudnienia jeszcze przed wyczerpaniem okresu zasiłkowego należy przyjąć, że dochodzi nie do utraty ogólnego prawa do zasiłku, lecz do zawieszenia jego realizacji. Otrzymany po okresie zawieszenia zasiłek jest tym samym zasiłkiem dla bezrobotnych. Wyłączenie spełnienia wymogu z art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu

Przewidziany w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ warunek ustalenia, że przeniesienie danego pracownika /za jego zgodą/ do innego urzędu nie jest możliwe, można uznać za spełnione tylko wówczas, gdy był zindywidualizowany w stosunku do konkretnego pracownika. A zatem organ - przed wydaniem decyzji w przedmiocie rozwiązania

Organ właściwy do orzekania o istnieniu choroby zawodowej nie ma uprawnień do ustalania, który z zakładów zatrudniających pracownika nie wykonał obowiązków wynikających z art. 207 par. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy /Dz.U. nr 24 poz. 141 ze zm./, w którym z tych zakładów pracy narażenie na działanie czynnika szkodliwego mogło mieć najistotniejszy wpływ na wystąpienie choroby zawodowej

Niekwestionowany jest pogląd zarówno w orzecznictwie sądowym jak i doktrynie, iż pewne uciążliwości pracy pracowników mianowanych rekompensowane są zwiększoną ochroną trwałości ich stosunków pracy. Ma to znaczenie przy dokonywaniu wykładni przepisów stanowiących podstawę do rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami mianowanymi. Zmierzać ona powinna do takiego rozumienia by np. wypowiedzenie stosunku

1. Przez reorganizację urzędu z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, należy rozumieć zmianę organizacji urzędu dokonaną w identycznym trybie jak przy ustalaniu jego struktury. 2. Postawienie ministerstwa w stan reorganizacji i podjęcie przygotowań do zmiany jego struktury, niezakończonych przed wypowiedzeniem stosunku

1. Przesłanką zwolnienia mianowanego urzędnika państwowego na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214./ jest "reorganizacja połączona ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia". Chodzi o reorganizację urzędu a nie tylko nową organizację pracy w ramach nie zmienionej struktury organizacyjnej. Nie zdefiniowane pojęcie reorganizacji

Z brzmienia art. 13 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, wynika, że dla rozwiązania stosunku pracy na podstawie ust. 1 pkt 2 tego artykułu konieczne jest łączne spełnienie - przed wydaniem decyzji - następujących warunków: a/ likwidacja urzędu lub jego reorganizacja połączona ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia /por. art. 13 ust. 1 pkt

1. Przez reorganizację urzędu, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, należy rozumieć zmianę organizacji urzędu, dokonaną w identycznym trybie jak przy ustalaniu jego struktury. 2. W zależności od zakresu i charakteru reorganizacji urzędu muszą być dokonane zmiany statutu lub regulaminu przez ich nowelizację